Επισκέφθηκα την Ουκρανία για πρώτη φορά το 2012. Ήταν φθινόπωρο και στην Χρεστσιάτικ, τη λεωφόρο η οποία οδηγεί στο Μαϊντάν (Νεζάλεζνοστι), την Πλατεία Ανεξαρτησίας του Κιέβου, έβλεπε κανείς τα πόστερ για το UEFA Euro Cup το οποίο η χώρα είχε διοργανώσει ενωρίτερα μαζί με την Πολωνία.
Από κάτω, κυριολεκτικά, βρίσκονταν τα αντίσκηνα στα οποία διαδήλωναν οι Ουκρανοί για το βαρύ χειμώνα ο οποίος είχε ξεκινήσει προ πολλού. Όχι το φυσικό χειμώνα. Το χειμώνα στον οποίο η χώρα βυθιζόταν κάθε μέρα που περνούσε, στα χέρια του Βίκτορ Γιανούκοβιτς, ο οποίος προοριζόταν να γίνει το ανάλογο του άλλου υποχείριου της Μόσχας, του Αλεξάντερ Λουκασένκο στη γειτονική Λευκορωσία.
Μέρα με τη μέρα, οι ελευθερίες περιορίζονταν, οι πολιτικοί αντίπαλοι όταν δεν δέχονταν επιθέσεις σύρονταν στα δικαστήρια για υποθέσεις «διαφθοράς» και διαφθοράς από ένα πολύ πιο διεφθαρμένο καθεστώς, επί της ουσίας έναν εντολοδόχο της Μόσχας.
Σε αντίθεση με τους Λευκορώσους, οι εξεγέρσεις των οποίων θα αποτύγχαναν, οι Ουκρανοί κατάφεραν να ανατρέψουν δύο χρόνια μετά από εκείνο το φθινόπωρο τον Γιανούκοβιτς ο οποίος φυσικά και διέφυγε στο… αφεντικό του τον Βλαντιμίρ Πούτιν ο οποίος επίσης εξαφάνισε την όποια φωνή αντίθεσης στα χρόνια που ακολούθησαν επιβάλλοντας μια φρικτή δικτατορία. Μια δικτατορία η οποία… ερεθίζει ακόμα τα μυαλά και όχι μόνο των νοσταλγών της φασιστεράς και των ελλειμμάτων της παγκοσμίως.
Μυαλά που με δυσκολία τα λες τέτοια, τα οποία σήμερα ταυτίζονται με έναν στυγνό καπιταλιστή κλεπτοκράτη απλά και μόνο επειδή κατάφερε να στήσει μια ακόμα ισχυρή δικτατορία και να υπόσχεται περασμένα «μεγαλεία» τα οποία, τα μυαλά τα φαντάζονταν ως απότοκο της δικής τους «ιδεολογίας». Η οποία όπου εφαρμόστηκε διέλυσε τα πάντα και ακόμα το κάνει.
Αμέσως μετά τη ρωσική εισβολή το 2022 έφτανα, δέκα χρόνια μετά, για δεύτερη φορά στην Ουκρανία. Και έναν μήνα μετά θα επέστρεφα ξανά, πάλι με τη φωτογράφο Ελένη Παπαδοπούλου για να καταγράψουμε εκ νέου μαρτυρίες και εικόνες για τις φρικαλεότητες που είχαν διαπράξει τα κτήνη του Πούτιν.
Τόσο στο πρώτο όσο και στο δεύτερο ταξίδι οι θαυμαστές του νέου Πατερούλη οι οποίοι σήμερα είναι στους δρόμους «για τη Γάζα» και «για τους Παλαιστίνιους», το δεύτερο μόνο όταν τους σκοτώνουν Εβραίοι όχι η Χαμάς, κορόιδευαν αναρτώντας τα κείμενά μας όπως έκαναν και την 7η Οκτωβρίου με τους βιασμούς ακόμα και νεκρών – κατά τον ΟΗΕ, όχι εμένα – γυναικών από τα ισλαμιστικά δίποδα. Ακόμα, δικαιολογούσαν τα εγκλήματα με τα περί «ναζιστικοποίησης» από έναν Εβραίο Πρόεδρο (!) τα οποία έχαφταν και τα οποία άρπαζαν όπως και όλα τα υπόλοιπα για να δικαιολογήσουν τον εγκληματία Πούτιν ο οποίος με ένα διεστραμμένο τρόπο λειτουργούσε ως βάλσαμο για τον εξευτελισμό της χρεοκοπίας και της κατάρρευσης των σκοτεινών ιδεολογημάτων τους.
Είμαι βέβαιος πως και κάτω από αυτό το κείμενο οι πέντε (ή έξι) τακτικοί haters του ως άνω είδους θα ξεσαλώσουν ανώνυμα και πάλι με fake news και ύβρεις. Έκαστος εφ ω ετάχθη και, φυσικά, όπως και όσο μπορεί.
Από το 2022 το είδος αυτό παρακολουθεί αδιάφορο την (πραγματική) γενοκτονία των Ουκρανών από τον Πούτιν και την παρέα του η οποία δεν κρύβει ότι απλώς θέλει να αρπάξει τα ουκρανικά εδάφη και να μεταχειριστεί τους Ουκρανούς όπως η Μόσχα είχε κάνει ξανά και στο Χολοντομόρ, δηλαδή τον μεγάλο (πραγματικό, όχι κατά φαντασίαν) λιμό τον οποίο είχε προκαλέσει επί τούτου το 1932 – 1933 (από όπου και η φωτογραφία, στο Χάρκοβο). Υποχρεώνοντας έως και πέντε εκατομμύρια ανθρώπους να πεθάνουν από την πείνα. Στην κορύφωση του εγκλήματος εις βάρος της Ουκρανίας υπολογίζεται ότι πέθαιναν έως και 28,000 άνθρωποι. Την ημέρα. Με αποδείξεις και στοιχεία, όχι με πηγή το… Αλ Τζαζίρα και τα «στοιχεία» των τρομοκρατών της Χαμάς, λέμε τώρα.
Κάποιοι από αυτούς ακόμα θαυμάζουν την «επανάσταση» που τα έφερε όλα αυτά και τον Στάλιν που τα προκάλεσε.
Η Ρωσία σήμερα αρνείται ότι υπάρχουν Ουκρανοί. Ο ίδιος ο Πούτιν λέει ότι το ουκρανικό έθνος δεν υπάρχει, ότι είναι Ρώσοι, ενώ καμία σχέση δεν έχει μαζί τους. Το 2022 αποφάσισε ότι θα καταλάμβανε σε «τρεις μέρες» (sic) την Ουκρανία και έκτοτε έχει εξευτελιστεί. Αλλά δεν το βάζει κάτω.
Για όποιον δεν έχει ακούσει τους Ουκρανούς και δεν έχει καταλάβει το πείσμα τους, η ατάκα του Προέδρου τους ότι η χώρα καλείται να διαλέξει ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και τον πιο δυνατό της σύμμαχο, αποτυπώνει ακριβώς αυτό το κυριότερο των χαρακτηριστικών αυτού του υπέροχου λαού. Ο Ζελένσκι δεν είναι άγιος, αλλά το θέμα δεν έχει να κάνει με κανέναν Ζελένσκι. Έχει να κάνει με έναν λαό ο οποίος καλείται να υποταχθεί και να απαρνηθεί την ίδια του την ταυτότητα.
Εάν η Ουκρανία πέσει, μαζί της θα χαθεί το προτελευταίο εμπόδιο στο σκοτάδι που πλησιάζει καβάλα στα σταλινικά αποσάπουνα της Δύσης και τη σάπια ηθική τους αλλά και τις στρατιές των ηλιθίων με τους οποίους γέμισε ο δυτικός κόσμος. Διόλου τυχαία. Με τον ίδιο τρόπο που εάν πέσει και το Ισραήλ, το τελευταίο εμπόδιο , θα εξαπλωθεί το ισλαμιστικό σκοτάδι και το μισάνθρωπο παρανοϊκό του παραμύθι αλλά και ο ίδιος πάντα άξονας και στα δικά μας μέρη.
Ότι επιβουλεύεται τη δημοκρατία, όπως κι αν μασκαρεύεται είναι εχθρός της. Όποιος προωθεί την ανελευθερία δεν έχει καμία σχέση με την ελευθερία. Ούτε με τη δημοκρατία.
Τα όρια ήταν και παραμένουν ευδιάκριτα.
