Ομολογώ ότι με εξέπληξε πολύ δυσάρεστα η ανακοίνωση αυτή τη βδομάδα του Συνδέσμου Προπονητών Κύπρου, στην οποία εκφράζει προς τον Κυπριακό Οργανισμό Ποδοσφαίρου (ΚΟΠ), «την απαρέσκεια, την απογοήτευση αλλά και τον προβληματισμό του» για την πρόσληψη του Νίκου Κωστένογλου στη θέση του προπονητή της Εθνικής ομάδας, έχοντας την άποψη ότι «η θέση ανήκει δικαιωματικά σε Κύπριο προπονητή, ο οποίος δεν υστερεί έναντι ξένων συναδέλφων του».
Ο κ. Κωστένογλου είναι Έλλην υπήκοος. Και η Ελλάδα, όπως και η Κύπρος (χάρη στην Ελλάδα), είναι μέλη της ΕΕ. Η ανακοίνωση του Συνδέσμου Προπονητών μοιάζει να αγνοεί αυτή τη λεπτομέρεια. Το δε «δικαιωματικά» που προτάσσει, είναι στα όρια του ρατσισμού. Τι πάει να πει «δικαιωματικά»; Επειδή είναι Κύπριοι; Έχουν υπ’ όψη τους ότι στην ΕΕ υπάρχει πολιτική ίσης μεταχείρισης όλων των πολιτών της στην εργασία; Γνωρίζουν ότι χιλιάδες συμπατριώτες μας σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες απολαμβάνουν αυτής της ίσης ευκαιρίας; Μάλλον όχι…
Τις ίδιες σαχλαμάρες έλεγαν κάποτε και οι συνδικαλιστές προπονητές στην Ελλάδα, θεωρώντας ότι είναι περίπου ιεροσυλία την ομάδα που φορεί τα γαλανόλευκα και έχει έμβλημα την ελληνική σημαία, να την προπονεί ξένος. Μέχρι που πήραμε τον Ότο Ρεχάγκελ!
Και τότε έγινε χαλασμός Κυρίου από τον αντίστοιχο Σύνδεσμο. Πόσω μάλλον που ήταν και Γερμανός, και ξέρετε στην Ελλάδα πόση «δυσκολία» υπάρχει με αυτό. Όταν όμως οδήγησε της Εθνική μας ομάδα στον θρίαμβο του Euro 2004, και έχοντας όλοι πειστεί ότι αυτός ο άνθρωπος εκτός από μεγάλος προπονητής ήταν, και είναι, περισσότερο Έλληνας από πολλούς που ξέρουμε, ευτυχώς μαζεύτηκαν.
Οι κάθε λογής «ποσοστώσεις», κύριοι, είναι του παρελθόντος απομεινάρια. Οι άνθρωποι κρίνονται εκ της ικανότητάς τους. Βεβαίως, στη προκειμένη περίπτωση, όπως και σε άλλες, πρέπει να τηρούνται μερικές προϋποθέσεις. Φερ ειπείν, για να διδάξει ένας Βέλγος, ας πούμε, εκπαιδευτικός σε κυπριακό σχολείο, εννοείται ότι πρέπει μεταξύ άλλων να κατέχει άριστα την ελληνική γλώσσα. Στο ποδόσφαιρο, (είτε είναι κάποιος προπονητής είτε παίκτης), όπως και σε άλλα επαγγέλματα, τούτος ο όρος δεν απαιτείται.
Εάν ο Σύνδεσμος Προπονητών πιστεύει πράγματι, όπως λέει στην ανακοίνωσή του, ότι «συστηματικά αδικούνται οι Κύπριοι προπονητές», πρώτον ας αποσαφηνίσουν ακριβώς που υπάρχει αυτή η διάκριση, και δεύτερον ας φροντίσουν βελτιώνοντας τον εαυτό τους να δυσκολέψουν «όσους επιλέγουν τεχνικό ηγέτη της εθνικής μας», και να τους «αναγκάσουν» να στραφούν και προς αυτούς.
Σε ένα ποδόσφαιρο, όμως, όπου δυσκολεύεσαι να βρεις πια Κύπριους ποδοσφαιριστές στις ομάδες μας, προβληματιστείτε λίγο και για αυτό…
Υστερόγραφο: Δεν ξέρω εάν ο κ. Κωστένογλου είναι ο ικανότερος να προπονήσει την Εθνική Κύπρου. Να κριθεί όμως από αυτό. Και όχι από το τί γράφει το διαβατήριό του. Ιδίως σε μια χώρα που τα πουλάνε αβέρτα!
Με αφορμή και αυτό το θέμα, έρχομαι να επισημάνω για μία ακόμη φορά ότι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της εποχής, και αυτό ισχύει και για την Κύπρο, είναι η τραγική όπως αποδεικνύεται καθημερινά επικοινωνιακή τακτική σχεδόν σε όλους τους χώρους: πολιτικούς πρωτίστως, συνδικαλιστικούς (ενδεικτικό το θέμα με το οποίο καταπιάστηκα σήμερα), σε οργανισμούς, επιχειρήσεις και εταιρείες.
Η πληροφορία διαχέεται σε άπειρα μέσα πλέον. Πολλά από αυτά είναι εντελώς ανεξέλεγκτα. Τα fake news είναι, δυστυχώς, μέρος της ζωής μας. Όπως είναι, όμως, και η απόκρυψη πληροφορίας, ή η έγκυρη και ορθή διόρθωση λαθών και εξηγήσεων. Το επικοινωνιακό κομμάτι, ιδίως σε επίπεδο διακυβέρνησης, είναι αυτεξήγητα καίριας σημασίας. Είναι και εξαιρετικά πολύπλοκο. Και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με την εταιρική λογική των copy-paste οδηγιών, που κυκλοφορούν άπειρες. Χρειάζεται ανθρώπους που να κατέχουν την επιστήμη (διότι επιστήμη είναι) και που, πριν αρχίσουν να εφαρμόζουν «δοκιμασμένες θεωρίες», να εντρυφήσουν στο πρόβλημα.
Και στη Κύπρο, και στην Ελλάδα, το πολιτικό τοπίο επικοινωνιακά, έχει γεμίσει από δημοσιογράφους. Δεν αρκεί αυτό. Μερικές φορές μπορεί να είναι και μειονέκτημα. Χρειάζεται εξειδίκευση η διαχείριση μια «δύσκολης είδησης». Δεν αρκούν οι γνωριμίες. Δεν αρκούν οι φιλικές σχέσεις. Δεν αρκεί ούτε το «δημοφιλές προφίλ». Όταν συμβεί το στραβό, και σίγουρα θα συμβεί αρκετές φορές, πρέπει να είσαι έτοιμος να το αντιμετωπίσεις. Με συγκεκριμένες δράσεις. Πχ οι σοβαρές αεροπορικές εταιρείες δεν περιμένουν να πέσει ένα αεροπλάνο για να αντιδράσουν άμεσα.
Το λένε crisis management. Όλοι ξέρουν τον όρο. Πολλοί τον «πουλάνε» κιόλας. Εάν κρίνει κάποιος όμως από το αποτέλεσμα, σχεδόν παντού, μάλλον αυτό που πουλάνε είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες!
(*) Αυτά που διέφυγαν της προσοχής μας, που υποτιμήθηκαν ειδησεογραφικά, που ίσως να πέρασαν απαρατήρητα, ή που αξίζει να αναδείξουμε πιο πολύ. Ο τίτλος είναι δανεικός από το βιβλίο The Remains of the Day του Ιαπωνο-βρετανού νομπελίστα συγγραφέα Kazuo Ishiguro, που έγινε και μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία με τους Anthony Hopkins και Emma Tomson.
