Αν το δούμε ψύχραιμα, με τη δική μας λογική, δηλαδή και πολιτική κουλτούρα, ο Νικολά Σαρκοζί, δεν έκανε και έγκλημα. Πρόσφερε θέση σε ένα δικαστή για να τον έχει το χεριού του και να του δίνει πληροφόρηση. Με άλλα λόγια, συνηθισμένα πράγματα στα μέρη μας, όχι όμως στη Γαλλία. Ο κάποτε ισχυρός άντρας, ένας από τους πιο ισχυρούς του κόσμου, σύρθηκε στα Δικαστήρια και κρίθηκε ένοχος. Τρία χρόνια φυλάκιση, τα δύο με αναστολή και μόνη έκπτωση στην ποινή του όπως την εκτίσει στο σπίτι του με βραχιολάκι ώστε να μην το σκάσει.
Λίγο πολύ, τον τελευταίο χρόνο, οι πλείστοι φυλακισμένοι είμαστε. Καταδικασμένοι σε κατ’ οίκον περιορισμό χωρίς βραχιολάκι. Δυο sms όμως στέλνουμε και νιώθουμε την καταπίεση, χωρίς να έχουμε να διαχειριστούμε, συν τοις άλλοις και την ακύρωση του γοήτρου μας, την πτώση στο κενό χωρίς μάσκα οξυγόνου. Άρα, ακόμα κι αυτό, ο ένας χρόνος κατ’ οίκον περιορισμού με βραχιολάκι, για ένα πρώην πρόεδρο, δεν είναι τόσο ανώδυνο όσο ίσως μοιάζει στην πρώτη ανάγνωση.
Και δεν είναι ο πρώτος πρόεδρος που καταδικάζεται στη Γαλλία. Το 2011 και στον Ζακ Σιράκ, 79 χρόνων τότε, επιβλήθηκε ποινή δύο χρόνων φυλάκισης με αναστολή, όταν το Δικαστήριο τον έκρινε ένοχο για τη δημιουργία πλασματικών θέσεων όταν ήταν Δήμαρχος Παρισιού με τους μισθούς των πλασματικών θέσεων να καταλήγουν στο κόμμα του. Τόσο η πράξη Σιράκ, όσο και αυτή του Σαρκοζί, ονομάστηκαν διαφθορά και στη συνείδηση των πολιτών αυτό είναι. Η δικαιοσύνη παύει να είναι αντικειμενική αν οι δικαστές είναι εκεί για να κάνουν τους πληροφοριοδότες του προέδρου. Οι πρόεδροι δεν μπορούν να χρησιμοποιούν την εξουσία τους για δικό τους όφελος. Ούτε κατά τη διάρκεια της θητείας τους, ούτε και πριν. Οφείλουν να είναι έντιμοι και να λειτουργούν με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον.
Καμιά χώρα δεν είναι τέλεια, πουθενά δεν είναι όλα άψογα. Όταν όμως μια χώρα δεν διστάζει να καθίσει στο εδώλιο ένα πρώην πρόεδρο κι οι δικαστές τολμούν να τον καταδικάσουν, τότε οι πολίτες έχουν πάρει το μήνυμα. Ξέρουν πως η Δικαιοσύνη λειτουργεί και κανείς δεν είναι υπεράνω των νόμων. Το ξέρουν κι οι πολιτικοί και δεν τολμούν τόσο εύκολα να υπερβούν της εξουσίας τους. Κάπως έτσι, δημιουργείται συνείδηση. Κάπως έτσι, οι πολίτες μαθαίνουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους. Κάπως έτσι, διασφαλίζεται η δημοκρατία, εξυγιαίνεται το πολιτικό σύστημα, πατάσσεται η διαφθορά. Τα υπόλοιπα είναι έπεα πτερόεντα, στάχτη στα μάτια των ψηφοφόρων.
