Η αντιφώνηση του Σταύρου Κορνήλιου, αντιστασιακού και προέδρου του Παγκύπριου Δημοκρατικού Κινήματος (ΠΑΔΗΚ), κατά την τελετή επίδοσης τιμητικής πλακέτας, που του απένειμε ο Σύνδεσμος Δημοκρατικών Αντιστασιακών Λευκωσίας στις 20 Ιουνίου.
Είναι πραγματικά μεγάλη τιμή και νιώθω έντονη συγκίνηση για την τιμητική πλακέτα, που μου απένειμε ο Σύνδεσμος Δημοκρατικών Αντιστασιακών Λευκωσίας, γι’ αυτό και θέλω να εκφράσω δημόσια τις ευχαριστίες μου. Ευχαριστώ, τον πρόεδρο του Συνδέσμου, Γιώργο Λουκά, καθώς, επίσης, όλους τους συναγωνιστές μέλη του διοικητικού συμβουλίου του Συνδέσμου Δημοκρατικών Αντιστασιακών Λευκωσίας.
Ευχαριστώ, επίσης, τον υπουργό Μεταφορών, Επικοινωνιών και Έργων για την επίδοση της πλακέτας, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης για παρουσίαση του βιβλίου του Χρύσανθου Χρυσάνθου «1974. Το χρονικό της αντίστασης», στις 20 Ιουνίου 2023, στο Μέγα Συνοδικό του Μετοχίου της Ιεράς Μονής Κύκκου στη Λευκωσία. Θερμά συγχαρητήρια στον συγγραφέα και στον Σύνδεσμο, αλλά και προς τον μητροπολίτη Κύκκου και Τηλλυρίας, κ. Νικηφόρο, που στήριξε την έκδοση.
Στην πλακέτα αναγράφεται: «Στον Σταύρο Κορνήλιο για την προσφορά του σ’ όλους τους εθνικούς αγώνες για ελευθερία, αντίσταση και ελευθερία, καθώς και την ανιδιοτελή βοήθεια και στήριξη που προσφέρει στον Σύνδεσμό μας». Συγκινητικά λόγια, θέλω όμως να τονίσω ότι εκείνη την εποχή κάναμε ό,τι κάναμε για να σώσουμε την πατρίδα μας, γιατί βλέπαμε πως βρισκόταν σε κίνδυνο.
Κάποιοι έσπρωχναν ασύνετα την Κύπρο προς την καταστροφή με την τρομοκρατική τους δράση, τις δολοφονίες, τις εκρήξεις, τις απόπειρες κατά της ζωής του ηγέτη του νόμιμου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.
Εμείς, μαζί με όλους τους συναγωνιστές, από Λευκωσία μέχρι Πάφο, από τη Λάρνακα μέχρι τη Μόρφου, τη Λεμεσό και την Αμμόχωστο, αγωνιζόμασταν να αποτρέψουμε το κακό.
Βεβαίως, δεν περιμέναμε οποιαδήποτε ανταμοιβή ή επιβράβευση. Η μεγαλύτερη ικανοποίηση για μας θα ήταν να απέφευγε ο πατρίδα μας, ο λαός μας όλη εκείνη την ανείπωτη τραγωδία, με τα ερείπια, τους νεκρούς, τους αγνοούμενους, τις χαροκαμένες μάνες, τους πρόσφυγες.
Δεν τα καταφέραμε, αλλά έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας ότι προσπαθήσαμε, δεν κλειδωθήκαμε στην ασφάλεια του σπιτιού μας.
Πέρασαν σχεδόν 50 χρόνια από την καταστροφή του 1974. Μας πληγώνει αυτό, αλλά δεν μας πτοεί. Δεν έχουμε το δικαίωμα να συμβιβαστούμε με την τουρκική κατοχή, αλλά πάντα θα αγωνιζόμαστε για μια Κύπρο ελεύθερη.
