Ο Αδάμος Κόμπος αναφέρεται στην αντικειμενικότητα των συγγραφέων για την περίοδο του πραξικοπήματος.
Για να έχω όσον το δυνατό μια καλή εικόνα του τί γράφεται από τους Kύπριους και Eλλαδίτες συγγραφείς, γύρω από τις περιόδους πριν, στην διάρκεια και μετά το πραξικόπημα της χούντας των Αθηνών και της ΕΟΚΑ Β’, τον Ιούλιο του 1974, στην Κύπρο, διαβάζω αρκετά βιβλία. Βέβαια η αδιάλειπτη παρουσία μου στην Κύπρο στις πολυτάραχες εκείνες περιόδους και η επιθυμία μου να μαθαίνω όλα όσα συνέβαιναν στη πατρίδα μου, θεωρώ ότι είμαι σχεδόν πλήρης από γνώσεις γύρω από τα περισσότερα που συνέβηκαν. Διαβάζω όμως τα διάφορα σχετικά βιβλία για να μαθαίνω τις απόψεις των συγγραφέων τους και αν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα τα γραφόμενα τους. Κάποιοι συγγραφείς κυρίως Ελλαδίτες που μπορεί να ήσαν και στρατιωτικοί την περίοδο που αναφέρομαι, αλλά και Ελληνοκύπριοι που πιθανόν, να μην είναι καλά πληροφορημένοι, ή επιθυμούν να εκφράσουν τις προσωπικές τους πολιτικές πεποιθήσεις, ή επιζητούν με το γράψιμο τους, να παρουσιάσουν ένα «ισορροπημένο» κείμενο, παραποιούν την αλήθεια.
Διάβαζα τελευταία ένα βιβλίο ενός εν αποστρατεία αντιστράτηγου του οποίου το βιβλίο είναι πολύ αξιόλογο, όμως θέλοντας να ικανοποιήσει ίσως, νομίζω, την αντιμακαριακή παράταξη, έγραψε περίπου το ακόλουθο κείμενο: «Έγιναν διάφορες συγκρούσεις στην διάρκεια του πραξικοπήματος, μεταξύ των μακαριακών, των στρατιωτών και των μελών της ΕΟΚΑ Β’. Το σοβαρό όμως ήταν η διάπραξη ψυχρών δολοφονιών και από τις δύο πλευρές». Θα έπρεπε ο συγγραφέας να αναφέρει πού και πότε διεπράχθησαν εν ψυχρώ δολοφονίες και από ποιούς. Εγώ γνωρίζω ότι εν ψυχρώ δολοφονίες διέπραξαν τα μέλη της ΕΟΚΑ Β’ προπραξικοπηματικά, κατά την διάρκεια του πραξικοπήματος και μετά απ’ αυτό. Κανείς δεν εκτελέστηκε από τις μακαριακές δυνάμεις, σ’ όλες αυτές τις περιόδους που προανέφερα, εκτός από τον θανάσιμο τραυματισμό του αγωνιστή της ΕΟΚΑ Αριστοκλή Αυγουστή στη διάρκεια ανάκρισης του στο χωριό του, Πραστειό της Αυδήμου. Κανένας άλλος δολοφονήθηκε από τις μακαριακές δυνάμεις. Από τα στελέχη της ΕΟΚΑ Β’ και τους πραξικοπηματίες, δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ, πέραν των 40 φιλοκυβερνητικών.
Είναι καλό οι συγγραφείς διαφόρων ιστορικών πονημάτων να είναι όσον το δυνατό καλά πληροφορημένοι και αντικειμενικοί, διότι απευθύνονται και σε αναγνώστες που δεν έζησαν τα γεγονότα.
