Ο Ελληνισμός ζει αυτές τις ημέρες στον αστερισμό δύο μεγάλων και κορυφαίων επετείων. Αυτές τις δύσκολες, ύποπτες, βάρβαρες και πονηρές ώρες τιμούμε την 25η Μαρτίου και την 1η Απριλίου, οι οποίες δεν είναι καθόλου τυχαίες μέρες. Ούτε βέβαια και ίδιες με όλες τις υπόλοιπες.
Η 25η του Μάρτη είναι ημέρα σύμβολο για αγώνα, διεκδίκηση, αξιοπρέπεια και λευτεριά. Είναι μια παγκόσμια μέρα που αφορά όλους τους λαούς που και τότε και σήμερα αγωνίζονται για ισότητα, δικαιοσύνη, απελευθέρωση, πρόοδο και ευημερία. Τα μηνύματα της Φιλικής Εταιρείας, του Μακρυγιάννη και του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου είναι πάντοτε ζωντανά και επίκαιρα.
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου εσήμανε την απ’ αρχή της σωτηρίας του ανθρώπου και την απελευθέρωση του από την αμαρτία. Η ύψωση του λαβάρου της Ελληνικής Επανάστασης, την ημέρα του Ευαγγελισμού, από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στην Αγία Λαύρα, ήταν ιδιαίτερα συμβολική για την ανάγκη απελευθέρωσης των Ελλήνων από τον Τουρκικό ζυγό.
Το «ελευθερία ή θάνατος» και το «Χαίρε ω Χαίρε ελευθερία», έχουν τη δική τους διαχρονική ιστορική αξία. Όπως επίσης και ο ύμνος στην Υπέρμαχο Στρατηγό…
Η Παναγία η Ελευθερώτρια ήταν δυναμικά παρούσα σε όλους τους αγώνες του έθνους. Οδηγούσε, καθοδηγούσε, φώτιζε και ενέπνεε.
Η 1η Απριλίου είναι η κορυφαία μέρα που σηματοδότησε τη σύγχρονη ιστορία της μαρτυρικής Κύπρου που με μπροστάρηδες τα αμούστακα παιδιά της, πήρε τις ανηφοριές και τα μονοπάτια για να συναντήσει τη λευτεριά.
Το έπος της ΕΟΚΑ του 1955 – 59 που το κόσμησε με τη δράση της μια χούφτα ανώνυμων νέων ανθρώπων, (με βαθειά πνευματική κατάρτιση), αποτελεί σύμβολο και φάρο αντίδρασης και αντίστασης για όσους ακόμα αναζητούν όραμα, ελπίδα και αξιοπρέπεια. Για όσους επιμένουν να ζουν ακόμα όρθιοι στη γη που τους γέννησε.
Ο Αυξεντίου, ο Μάτσης, ο Δράκος, ο Καραολής, ο Βαγορής, ο Πατάτσος, ο Λένας, δεν είναι κάποια ονόματα. Είναι η ιστορία του τόπου που πρέπει να μεταβιβάζεται ανόθευτη από τη μια γενιά στην άλλη. Δεν πρέπει να ξεχνούμε – ούτε μια στιγμή – πως οι ζωντανοί αυτού του τόπου είναι στα Φυλακισμένα Μνήματα.
Σήμερα, ως μνημόσυνο και ελάχιστο φόρο τιμής προς όσους έδωσαν τη ζωή τους στους εθνικούς αγώνες, (και το 1821 και το 1955), ζητούμε από τους Ευρωπαίους εταίρους μας και από τη Διεθνή Κοινότητα, να μας βοηθήσουν να απαλλαγούμε από τα βαρίδια της Τουρκικής κατοχής. Έμπρακτα και αποτελεσματικά, όχι φιλολογικά και αδιάφορα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση που θέλει να είναι ισχυρή και ενωμένη, δεν μπορεί και δεν δικαιούται να κάνει τον Πόντιο Πιλάτο στην περίπτωση της κατοχής της Κύπρου από την Τουρκία, αλλά την ίδια ώρα να σκίζει τα ιμάτια της για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Αυτή η διγλωσσία και αυτή η υποκρισία τραυματίζει σοβαρά το κύρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Διεκδικούμε απελευθέρωση και μία δίκαιη, βιώσιμη λύση που θα αντέχει στο χρόνο και η οποία θα στηρίζεται στο Ευρωπαϊκό κεκτημένο, το οποίο πρέπει να είναι το ίδιο για όλους τους Ευρωπαίους. Με ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο, (και εδώ είναι τεράστια η ευθύνη των πολιτικών αρχηγών), που θα στηρίζεται στα μηνύματα και στις αξίες των δύο εθνικών μας επετείων και σε πλήρη συνεργασία με το Μητροπολιτικό Ελληνισμό, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του μέλλοντος και να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει ως πλήρες και ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τιμώντας τις δύο κορυφαίες για τον Ελληνισμό επετείους, επενδύουμε στην ενότητα, απορρίπτουμε τη διχόνοια και μνημονεύουμε αιώνια τον Κολοκοτρώνη, το Βαγορή, τον Καραϊσκάκη, τον Γρηγόρη και όλους εκείνους τους γνωστούς και αγνώστους που πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της ελληνικής λευτεριάς.
*Οικονομολόγος – Δημοσιογράφος
