Καθώς γιορτάζουμε και τιμούμε αυτές τις μέρες τη Μέρα της Ευρώπης, που όχτι τυχαία, έχει οριστεί να γιορτάζεται την 9η μέρα του Μάη, κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν και στις αρχές και τις αξίες που τάχθηκε από τις απαρχές της ίδρυσής της να υπηρετεί η Ενωμένη Ευρώπη, διερωτόμαστε σήμερα, λαμβάνοντας υπόψη όλα όσα-τραγικά εν πολλοίς κια ανάλγητα τεκταίνονται στον σύγχρονο κόσμο, αν αυτή είναι η Ευρώπη που θέλουμε.
Το όραμα των ιδρυτών της για μια Ευρώπη των λαών, της ειρήνης, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης χρονολογείται από το 1950-πέντε χρόνια μετά το τέλος του Μεγάλου Πολέμου, όταν ο αείμνηστος Γάλλος Υπουργός Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν, δημοσιοποιούσε στις 9 Μαϊου- μέρα μνήμης της αντιφασιστικής νίκης, την περίφημη διακήρυξή του για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ)-που ιδρύθηκε τελικά στις 18 Απριλίου 1951, με οχτώ κράτη μέλη (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο) και με πρώτο πρόεδρο τον Ζαν Μονέ, που θερωρείται ο θεμελιωτής της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Η ΕΚΑΧ μετεξελίχθηκε το 1957 στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και στη συνέχεια, με τη Συνθήκεη του Μάαστριχτ της 7ης Φεβρουαρίου 1992, στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση των 27, όπου και η Κύπρος ανήκει από την 1η Μαϊου 2004.
Πρωταρχικό μέλημα και στόχος αδιαπραγμάτευτος των οραματιστών της Ενωμένης Ευρώπης ήταν η διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης, που τόσο τραγικά και απάνθρωπα είχε τρωθεί κι αιματωθεί από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τη μεγαλύτερη ανθρωποσφαγή όλων των εποχών και όλων των αιώνων (με 80 εκατομμύρια νεκρούς και ολέθριες συνέπειες για τους λαούς της Ευρώπης). Όσα πρότασσε για την αναγκαιότητα της ειρήνης και της αλληλεγγύης στην ιστορική Διακήρυξή του ο Σουμάν, θα έπρεπε και σήμερα να είναι εκ των ων ουκ άνευ για το υπερσύγχρονο ευρωπαϊκό οικοδόμημα του 21ου αιώνα, των 27 κρατών μελών και των 500 εκατομμυρίων κατοοίκων, που επαίρεται, κατά τα άλλα, για τα μεγάλα οικονομικά και τεχνολογικά του επιτεύγματα.
Δεν είναι όμως κοινό κτήμα για όλους τους Ευρωπαίους πολίτες αυτά τα επιτεύγματα, όπως δεν είναι ούτε η αλληλεγγύη ούτε και η ειρήνη, που τόσο σκληρά δοκιμάζεται σήμερα στα χέρια των σημερινών Ευρωπαίων ηγετών, οι οποίοι, όντας πολύ κατώτεροι των περιστάσεων, έχουν μετατρέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε αμερικανικό προεκτοράτο που μοιάζει πιο πολύ σαν μια παράφωνη ορχήστρα που χορεύει στους ρυθμούς των αδίσταχτων και ανάλγητων υπερατλαντικών αφεντάδων.
Δεν είναι η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση αυτή που οραματίστηκαν οι εμπνευστές της και αυτή που τα 500 εκατομμύρια των κατοίκων της επιθυμούν, ενώ άδυνατούν να κατανοήσουν τις πολιτικές επιλογές των Βρυξελλών-όπου λαμβάνεται το 85% των αποφάσεων για τους ίδιους. Είναι δυνατό την ίδια ώρα που μεγάλες μάζες του πληθυσμού δυσπραγούν, με το ισχνό βαλάντιό τους να εξανεμίζεται εξαίτίας της ενεργειακής κρίσης, της ανέχειας και της συνακόλουθης ακρίβειας, οι Ευρωπαίοι ηγέτες να σφυρίζουν αδιάφορα, να γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις κινητοποιήσεις των αγροτών, των φοιτητών και άλλων-δυσπραγούντων ομάδων και να εγκρίνουν, ελαφρά τη καρδία, 50 δισεκατομμύρια ευρώ για τη στρατιωτική ενίσχυση της Ουκρανίας, συντηρώντας έναν πολυαίμακτο πόλεμο για 3η κατά συνέχεια χρονιά, απλά και μόνο για να εξυπηρετηθούν τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ;
Έχουν επιβάλει 12 πακέτα κυρώσεων ενάντια στη Ρωσία για την καταδικαστέα -ανεπιφύλακτα- εισβολή της στην Ουκρανία, τα οποία όμως πλήττουν πιο πολύ τους Ευρωπαίους πολίτες και την οικονονική τους ευρωστία και επιβίωση. Στηρίζουν και εξοπλίζουν ταυτόχρονα το Ισραήλ και τον μακελάρη της Γάζας, με αποτέλεσμα να χρεωθούν εις το διηνεκές οι Ευρωπαίοι πολίτες το στίγμα της γενοκτονίας ενός ολόκληρου λαού, ενώ κύριοι ένοχοι είναι μια γενοκτόνα και ανάλγητη ηγετική ελίτ, που λυμαίνεται τον πλουτο των λαών της Ευρώπης και τον κατανέμει κατά το δοκούν. Γιατί δεν επενδύουν στην ειρήνη, ώστε να κτυπηθεί στη ρίζα του το μεταναστατευτικό για το οποία δαπανούν επίσης δισεκατομμύρια;
Η Ευρώπη των λαών και της ειρήνης θα πρέπει να επανέλθει στους αρχικούς της προσανατολισμούς όπως οι ιδρυτές της την οραματίστηκαν. Δεν υπάρχει άλλη οδός! Γιατί διαφορετικά, καθώς ήδη συμπληρώνει 77 χρόνια ζωής (από το 1957), δεν αποκλείεται, όπως προβλέποουν ήδη κάποιοι αναλυτές, να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος-ιδιαίτερα τώρα με την άνοδο της σαφώς αντιευρωπαϊκής ακροδεξιάς και να έχει την τύχη της άλλοτε κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης, που διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη και κατέρρευσε κάτω από το βάρος των ανομιών της ασύδοτης ελίτ που την κυβερνούσε.
*φιλόλογος-συγγραφέας
