Τώρα που πέρασε κι η φετινή Παγκόσμια Μέρα Περιβάλλοντος, μένουν όλες οι υπόλοιπες μέρες του χρόνου! Πρόκειται για την ποιότητα ζωής, την υγεία, τον πολιτισμό, την ταυτότητά μας. Χρειάζονται όλες οι 365 μέρες για να συζητηθούν και διαμορφωθούν πολιτικές, να υλοποιηθούν εξαγγελίες, να εντοπιστούν αδυναμίες και παραλείψεις, να λειτουργήσουν οι μηχανισμοί προληπτικά και όχι αθωωτικά – «τώρα πια έγινε το κακό», να εκπαιδευτούμε τοπικά και παγκύπρια…

Είπαμε παγκύπρια και «θυμηθήκαμε» πως σε λίγα μέτρα, σε λίγα ή περισσότερα χιλιόμετρα, υπάρχει μια φασιστική κατοχή (όλες τέτοιες είναι!) με εντεινόμενες τις επιπτώσεις της στο περιβάλλον και τους ανθρώπους, εκείνους που την ζουν άμεσα κι εκείνους που την ζουν από απόσταση ασφαλείας – άλλη ψευδαίθηση κι αυτή… Εκείνο το μισοφέγγαρο που φορτώσανε στην πλάτη του Πενταδάκτυλου, είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού, κάθε μέρα και (φωτισμένο, για να μη δυσκολευόμαστε) κάθε νύχτα.

Είναι εκεί για να θυμίζει το ξεχασμένο «Δεν Ξεχνώ». Οι συντεταγμένες τής επί του εδάφους αποτύπωσής του έχουν κατάλληλα επιλεγεί ώστε να μην επηρεάζεται η παράνομη και βάναυση λατόμευση που μπορεί να σκάψει όλο το βουνό εκτός της περιοχής της σημαίας… Κι όσο κατεβαίνεις τις δυο πλευρές του βουνού, μπορεί να χάσεις την ανατολή, μπορεί να χάσεις τη δύση με τον ήλιο να χάνεται πίσω από τα τσιμεντένια μεγαθήρια του εντεινόμενου σφετερισμού…  

Η κατοχή κι οι διαρκούσες επιπτώσεις της συνιστούν το πιο σημαντικό οικολογικό πρόβλημα του τόπου που, όμως, δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για την αντιοικολογική κι απάνθρωπη μορφή «ανάπτυξης» που προωθείται στις ελεύθερες περιοχές, ακόμα και σε καιρούς υποτιθέμενης «πράσινης» μετάβασης. Είναι πολλά τα συμπτώματα που το επιβεβαιώνουν και δεν είναι μόνο το ετήσιο πρόστιμο (όλα τα συνηθίζουμε) για τις εκπομπές και τα κάθε λογής απόβλητα, η παραβίαση της Σύμβασης του Άαρχους, οι πρόσφατες περιπτώσεις με την Κυπριακή Δημοκρατία κατηγορούμενη για το θέμα Ακάμα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Είναι οι χαλαρώσεις κι οι παρεκκλίσεις, η διαφθορά (με σταθερό θύμα το περιβάλλον), η «διακριτική» ευχέρεια που χαρίζει ορόφους, είναι κι οι «αυθόρμητες» παρανομίες (Σωτήρα, Πλάτρες και αλλού) και οι (κυριολεκτικά) απροστάτευτες περιοχές Φύση 2000  (είναι, άραγε, άξιο το προσκύνημά μας στο Κάβο Γκρέκο;), η μη έκδοση διαταγμάτων διατήρησς, η μη ανασκόπηση σχεδίων ανάπτυξης και η διαιώνιση των ποικίλων αδυναμιών τους, η επέλαση πύργων που σπαταλούν δημόσια αγαθά (ήλιο, φως, αέρα), η «Αβίωτη Κινητικότητα» με ορατό τον κίνδυνο αρχειοθέτησης της Βιώσιμης Κινητικότητας (είναι η Mακαρίου, είναι και τα τεράστια λεωφορεία που δεν χωράνε στις στροφές).

Είναι κι ο Ακάμας που πολύ πονηρά βαφτίστηκε το 2018 σε εθνικό δασικό πάρκο… Ήταν συνειδητή ή αφελής η προσπάθεια παραπλάνησης; Το σίγουρο είναι πως αυτό οδήγησε σε μια δραματική υποβάθμιση της προστασίας στο πλαίσιο του αναγκαίου Εθνικού Πάρκου (και της Ευρωπαϊκής και διεθνούς πρακτικής), με συρρίκνωση των ορίων σε εκείνα των προστατευόμενων (δεν ήταν;) από τη νομοθεσία κρατικών δασών. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σχεδίασαν κάποιοι (ειδικοί;) λεωφόρους (πιο πλατιές κι από τη Μακαρίου) και γιοφύρια και τοίχους αντιστήριξης (μετά από αχρείαστες εκσκαφές) και κόμβους κι άλλα εκτός λογικής (με δαπάνες εκατομμυρίων) για να μπαίνουν χιλιάδες αυτοκίνητα ημερησίως που θα σταθμεύουν νόμιμα αν περισσεύει μια από τις 650 θέσεις στάθμευσης ή παράνομα όπου αλλού χωρέσουν.

Περιμέναμε με (πολύ) συγκρατημένη αισιοδοξία την ανακοίνωση του Υπουργείου (και) Περιβάλλοντος για τη Μέρα του – μια ειλικρινή αναφορά σε όσα δεν έγιναν, όσα χάθηκαν στον δρόμο παρά τις προθέσεις, όσες εξαγγελίες δεν υλοποιήθηκαν και πώς προχωρούμε παρακάτω, διορθώνοντας όσα διορθώνονται αλλά και αναιρώντας όσα καταστροφικά έχουν γίνει.

 Πάλι έξω πέσαμε! Eπρόκειτο για ένα όνειρο πρόωρης θερινής νυχτός! Η Φύση, όμως, έχει λιγότερες από εμάς αντοχές στην ασυδοσία μας… Η ανακοίνωση περιορίστηκε στο επιλεγμένο διεθνώς θέμα της Μέρας – πολύ σωστό και απαραίτητο το «Καταπολέμησε τη ρύπανση από τα πλαστικά». Τουλάχιστον να αναφερόταν και στο πώς θα απαλλαγούμε από τα εκατομμύρια πλαστικά μπουκάλια για πόσιμο νερό (και την ανεπιθύμητη άσκηση μεταφοράς τους). Η δική μας «ανάπτυξη» οδηγεί όχι πια στο πηγάδι ή τη βρύση της κοινότητας αλλά σε μια υπεραγορά, το μπακάλικο της γειτονιάς ή το πιο κοντινό περίπτερο…