Πάντα τούτες τις μέρες, που σημάδεψαν τον τόπο και τον λαό μας με τα δεινά της εισβολής και της κατοχής, είναι πιο έντονος ο πόνος της προσφυγιάς και της αδικίας. Πενήντα ένα ολόκληρα χρόνια μακριά από το σπίτι, τον τόπο, τη γη σου. Να περιμένεις μιαν ακτίδα φωτός, για ν’ ανοίξει επιτέλους ο δρόμος της επιστροφής. Για να πας εκεί που είναι οι ρίζες σου. Στα χωράφια και τα περβόλια σου. Για ν’ ανασάνεις ξανά το μυρωμένο αέρα από τους λεμονανθούς, τα δέντρα που ανάστησες με τον κόπο και τον ιδρώτα σου.
Πενήντα ένα ολόκληρα χρόνια να βλέπεις από μακριά τη γη σου και να μην μπορείς, να μην σου επιτρέπουν, να πας στο σπίτι σου, στον τόπο σου. Να βλέπεις απέναντι τον Πενταδάκτυλο με υψωμένα τα δάκτυλα να σε καλεί και συ να…σφυρίζεις αδιάφορα!
Τελικά τι θέλουμε; Βολευτήκαμε εδώ που βρεθήκαμε κι αδιαφορούμε γι’ αυτά που μας πήραν με τη βία; Τα ξεχάσαμε; Κι αν όχι, πώς διεκδικούμε τη γη μας; Τα ιερά και τα όσια μας;
Είμαστε -λέμε- ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και το καυχόμαστε καθημερινά. Ζητούμε όμως, απαιτούμε από τους εταίρους μας να στείλουν το μήνυμα στον εισβολέα, την κατοχική Τουρκία ότι αν δεν αποχωρήσει από τα εδάφη μιας ευρωπαϊκής χώρας, από τα εδάφη της ίδιας της Ευρώπης θα υπάρξουν επιτέλους αντίποινα; Ότι θα υπάρξουν κυρώσεις όπως εκείνες, που ισχύουν για την Ρωσία, για την εισβολή στην Ουκρανία;
Αν εμείς δεν το απαιτήσουμε, επίμονα, κανένας δεν θα το κάνει για μας. Κι αν οι εταίροι μας δεν εφαρμόσουν τα ίδια μέτρα για ένα μέλος τους που τελεί υπό κατοχή για 51 χρόνια, τότε θα διαφανεί η αξιοπιστία, το κύρος ή η υποκρισία των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι αυτό πρέπει να το διακηρύξουμε στο πιο ψηλό επίπεδο. Για να κατανοήσουν επιτέλους οι εταίροι μας ότι η μικρή Κύπρος δεν ανέχεται άλλο αυτή την αδικία.
Πρωταρχικός λόγος που μια χώρα συμμετέχει σ’ ένα ευρύτερο σχηματισμό όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η ασφάλεια της, από την επίθεση μιας ξένης μεγαλύτερης χώρας. Όταν αυτός ο σχηματισμός δεν σου παρέχει αυτή την ασφάλεια ή την παρέχει επιλεκτικά οφείλεις, ως κράτος που σέβεται τους πολίτες και την αξιοπρέπεια του, να το προβάλλεις και να απαιτείς δικαιοσύνη, αλληλεγγύη από τους εταίρους σου, που είναι υποχρέωση τους, να σου την παρέχουν.
