Μέχρι να διαβαστούν αυτές οι γραμμές, μπορεί (και μακάρι) να υπάρχει “ειρήνη” στη Γάζα, πιο σωστά σταμάτημα του μακελειού που την περασμένη Τρίτη “γιόρτασε” τα δεύτερα γενέθλιά του με όλα όσα συνηθίσαμε, χωρίς σταματημό, από τις 7 Οκτωβρίου 2023. Είναι δύσκολο πράμα η ειρήνη και δεν αρκεί να διατυπώνεται στο πλαίσιο μιας διαφημιστικής διατύπωσης από τον πλανητάρχη που, όπως τον ακούσαμε να την εξαγγέλλει, έμοιαζε με δολοφονικό εκβιασμό.

Ο ίδιος ήταν πολύ σαφής: Αν δεν δεχτούν οι Παλαιστίνιοι (δείχνοντας τη Χαμάς) θα πάθουν όσα δεν φαντάστηκαν. Με άλλα λόγια θα δολοφονούνται Παλαιστίνιοι (γενικώς και αδιακρίτως) στην περίπτωση που η Χαμάς δεν συναινέσει. Σε παράφραση των τραμπικών λόγων ο ισραηλινός πρωθυπουργός είπε πως ό,τι δεν καταφέρει με τις προτάσεις του ο σερίφης, θα το καταφέρει ο ίδιος με τα όπλα του. Είναι αυτό ειρήνη; Mπορεί έτσι να χαρακτηριστεί μια διευθέτηση για την οποία δηλώνεται η ισοδυναμία των δυο αυτών παραλλαγών της;

Και γιατί δεν σταμάτησε το κακό όσο γίνονται οι διαβουλεύσεις; Πόσοι σκοτώθηκαν από τη μέρα της εξαγγελίας; Και γιατί αυτή δεν έγινε από την αρχή του χρόνου όταν ο πλανητάρχης ανέλαβε την προεδρία; Και γιατί ο Τραμπ εμπόδισε την παρουσία  Αμπάς (όχι της Χαμάς) στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ; O ισραηλινός πρωθυπουργός γνωρίζει πως η κατάπαυση του πυρός και τα όποια κέρδη για το Ισραήλ είναι πολύ απίθανο να τον αθωώσουν για όσα του καταλόγιζαν στη χώρα του πριν την έναρξη τούτου του “πολέμου” και καλύφθηκαν (βολικό δεν ήταν;) αυτά τα δυο χρόνια… Ο Τραμπ και ο Νετανιάχου εκτρέφουν ήδη τη νέα Χαμάς, όπως εξέθρεψαν την τωρινή και τη χτεσινή…

Στα δυο αυτά χρόνια σκοτώθηκαν χιλιάδες. Η λεπτομερής αναφορά σε αριθμό θυμάτων δεν είναι δόκιμη όχι μόνο γιατί πρόκειται για ανθρώπους αλλά και γιατί θα ήταν άδικο για όσους δεν “πρόλαβαν” να περιληφθούν στον επικαιροποιημένο κατάλογο χωρίς αυτό να τους σώσει από ένα βίαιο και άδικο θάνατο. Ο Νετανιάχου παραμένει (ακόμα) στο δολοφονικό του ρόλο. Είναι κι αυτό παράξενο κι ας υπάρχουν και στο Ισραήλ (με καθυστέρηση) κινητοποιήσεις υπέρ της ειρήνης κι όχι μόνο για το αυτονόητο αίτημα απελευθέρωσης των ομήρων.

Μετά από επτακόσιες τριάντα έξι μέρες αιματοκυλίσματος στη Λωρίδα της Γάζας όλοι θέλουν(;) να σταματήσει το φονικό, κάποιοι με πονηρούς σκοπούς – διατήρηση της κατοχής, παραπέρα εποικισμός, υπερατλαντικός έλεγχος των εδαφών, εκδίωξη (με το καλό ή το άγριο) των Παλαιστινίων αλλά και εκείνη η ριβιέρα που λέγαμε. Πολλές χώρες, μεγάλες και μικρές, από τη Ρωσία μέχρι αρκετές αραβικές χώρες, υποστηρίζουν τα είκοσι σημεία και στριμώχνονται στη “σωστή” πλευρά της Ιστορίας.

Μαζί και η Τουρκία σε ρόλο (τι άλλο;) ειρηνοποιού μα και το Ισραήλ! Με όλους αυτούς τους “συγκάτοικους”, πόσο σωστή είναι η σωστή πλευρά της Ιστορίας όπου βρίσκεται και η ημικατεχόμενη Κύπρος; Πόσοι πολλοί χωράνε στην αγκαλιά του Τραμπ; Μαζί και η Ρωσία, ίσως για να ροκανίσει κάποιο μεγαλύτερο κομμάτι της ημικατεχόμενης Ουκρανίας που προσπαθεί (κι αυτή) να αποφύγει μια άλλη διζωνική, όμοια με το “διεκδικούμενο” κυπριακό μοντέλο μιας απούσας διεθνώς διχοτομικής συνταγής.  

Την ίδια ώρα, στα μισά και κάτι της προεδρικής θητείας, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δηλώνει αποφασιστικά πως και τώρα, αν μπορούσε, θα υπέβαλλε αίτηση για ένταξη στο ΝΑΤΟ! Αλήθεια, γιαυτό εκλέγηκε; Εξήγησε πως, επειδή αυτό δεν θα γινόταν τώρα αποδεκτό (προφανώς λόγω βέτο της Τουρκίας), μένουμε στην προετοιμασία και την προσδοκία για …καλύτερες μέρες που θα επιτρέψουν αυτή την προοπτική!

Τώρα αυτό είναι μετεκλογική έκπληξη ή προεκλογική εξαγγελία; Λέτε να φορέσουν τα τουρκικά στρατεύματα στην Κύπρο νατοϊκές στολές και να εκσυγχρονίσουμε συμμαχικά την κατοχή; To χαρήκαμε όταν μάς είπαν πως είμαστε κι εμείς στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, μια και όχι μόνον “ανήκομεν στη Δύση” αλλά γίναμε και “στρατηγικοί εταίροι με τις ΗΠΑ” (ουδείς μας εξήγησε τι σημαίνει) αλλά και πρώτοι φίλοι με το Ισραήλ. Ευτυχώς που και η Τουρκία, με διαχρονικό έρωτα σε προεδρικό επίπεδο με τις ΗΠΑ, μπορεί αύριο “με το καλό” να είναι σύμμαχός μας στο ΝΑΤΟ!

Αλήθεια, είναι για να ελευθερωθεί η Κύπρος ή είναι ένας τρόπος να …μαλαθκιάνει η κατοχή με μια ακόμα υπερατλαντική συνταγή, ίσως με άλλα είκοσι σημεία;