Στην αρχή κάποιοι τον βρήκαν καλύτερο από τον προκάτοχό του. Παρά το αυστηρό κι εχθρικό του βλέμμα, τους φάνηκε να έχει ένα ύφος ψιλο-ευρωπαϊκό και “επομένως” εκφραστικό του υποτιθέμενου ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος της Τουρκίας. Είναι γνωστό πόσο σέβεται τις ευρωπαϊκές αρχές η κατοχική χώρα κι έχουμε και την επιβεβαίωση με τα πολλά ευρω-θέλω της! Ο σουλτάνος και η παρέα του περιμένουν πολλά από την Ευρώπη, μονόδρομα και χωρίς οποιαδήποτε δική τους υποχρέωση. Πριν απ’ όλα θέλουν αναβάθμιση της Τελωνειακής Ένωσης. Θέλουν ακόμα κατάργηση της βίζας για τους Τούρκους υπηκόους που ταξιδεύουν σε χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Α, ναι! Μόνο κάτι ακόμα: Να μπει κι η Τουρκία στην Eυρωπαϊκή Δράση για την Ασφάλεια (SAFE), να κερδίσει μερικά εκατομμύρια και να ενισχύσει την πολεμική της βιομηχανία. Αυτό θα έχει όχι μόνο σημαντικό οικονομικό όφελος αλλά κι ενίσχυση της πολιτικής παρουσίας και ενθάρρυνση των κατακτητικών και επεκτατικών της βλέψεων στην περιοχή.
Τι να περιμένει κανείς από τον Τούρκο υπουργό των Εξωτερικών με το ενδιαφέρον βιογραφικό και τα δεκατρία χρόνια θητείας του επικεφαλής της τουρκικής υπηρεσίας πληροφορίων (ΜΙΤ); Eίχε όλα τα προσόντα να μιλήσει για «περιθωριακούς» Τουρκοκύπριους που είναι «περισσότερο εχθροί των Τούρκων από έναν συνηθισμένο Ελληνοκύπριο». Αυτό δεν κάνουν όλες οι δικτατορίες μέσω των αξιωματούχων τους; Είναι ο μόνος τρόπος στην προσπάθεια να εκφοβίσουν και να επιβάλουν τη φασιστική τους εξουσία, χαρακτηρίζοντας όσους τους αμφισβητούν σαν “εχθρούς του λαού”. Τούτη όμως η περίπτωση έχει μια ιδιαιτερότητα: Δεν είναι ο τοπικός δικτάτορας που καταφέρεται ενάντια στους “υπηκόους του” αλλά ο εισβολέας και καταπατητής του τόπου εκφοβίζοντας τον υπό κατοχή πληθυσμό.
Στη δική μας περίπτωση, η ιστορία πάει αρκετά χρόνια πίσω, πάνω από εξήντα. Το βραδυ 23 προς 24 του Απρίλη 1962 όταν οι φασίστες της ΤΜΤ σκότωναν τους δυο δημοσιογράφους της Τζουμχουριέτ, τον Αϊχάν Χικμέτ και τον Αχμέτ Μουζαφέρ Γκιουρκάν, το ίδιο “κατηγορητήριο” είχαν. Κι αργότερα, στις 6 Ιουλίου 1996, όταν σκότωσαν τον Κουτλάϊ Ανταλί. Όλοι αυτοί κι άλλοι (τα γράφει στο τελευταίο βιβλίο του “H άγνωστη Τουρκοκυπριακή Αριστερά”, 2024) ο Ιμπαχίμ Αζίζ, θύματα του προ και μετά την κατοχή τουρκοφασισμού της Άγκυρας, ήταν όλοι “περιθωριακοί και χειρότεροι εχθροί των Τούρκων από ένα συνηθισμένο Ελληνοκύπριο”. Δεν είναι μάλιστα τόσο μακριά η 22 του Γενάρη 2018 όταν διάφορα φασιστοειδή επιτέθηκαν, κατ΄εντολή του κατοχικού καθεστώτος και του τουρκικού στρατού, με δολοφονικές διαθέσεις ενάντια στον Σενέρ Λεβέντ τον Κύπριο στα γραφεία της “Αβρούπα”. Οι ηθικοί και οι φυσικοί αυτουργοί είχαν ανάλογο “σκεπτικό”. Το ίδιο και οι φασίστες που φέτος, στις 12 του Ιούνη, προσπάθησαν να εκφοβίσουν τον Οζ Καραχάν τον Κύπριο μέσα από πρωτοσέλιδο της “Βολκάν”, εφραστικού οργάνου των Γκρίζων Λύκων, με τίτλο “Φιμώστε αυτόν τον προδότη”.
“Περιθωριακοί” λοιπόν αυτοί οι συμπατριώτες μας! Βαρύ το αμάρτημά τους. Κάποιοι προσπάθησαν να στηρίξουν στα πρώτα της βήματα την Κυπριακή Δημοκρατία στη δύσκολη (αποδείχτηκε!) βρεφική της ηλικία. Άλλοι στη συνέχεια, στην τραυματική της ενηλικίωση και την κατεχόμενη συνέχειά της αντιστάθηκαν κι αντιστέκονται στην κατοχή και συνεχίζουν να αγωνίζονται για την Απελευθέρωση.
Ο Φιντάν έκανε κι αυτή τη δήλωση, σε συνέχεια της επίμονης επανάληψης της αναφοράς σε δυο κράτη. Ακριβώς για να …βοηθήσει τη νέα προσπάθεια για συνομιλίες! Τον ακούνε και κάποιοι “δικοί μας” που χωρίς να δείχνουν να ενοχλούνται, μιλούν για την ανάγκη δημιουργίας “ατμόσφαιρας λύσης”. Το χειρότερο είναι πως δεν αποκλείεται να συμφωνούν κι αυτοί (αφού ακόμα σιωπούν) πως υπάρχουν κάποιοι ενοχλητικοί “Τουρκοκύπριοι περιθωριακοί” προσθέτοντας σ΄αυτούς κι όσους Ελληνοκύπριους πιστεύουν πως χρειάζεται Κοινός Αγώνας ενάντια στην κατοχή και τα μετά τη λύση απομεινάρια της. Είναι να μην χαλάνε όλοι αυτοί “οι περιθωριακοί” την ατμόσφαιρα λύσης;
Στα κατεχόμενα ακούστηκαν κάποιες φωνές αμφισβήτησης ή και καταδίκης της συγκεκριμένης δήλωσης Φιντάν. Μέχρι την επόμενη ευκαιρία που δεν θα αφήσει να πάει χαμένη η Άγκυρα. Είναι, όμως, η ώρα κι η ευκαιρία να γίνει από περισσότερους Τουρκοκύπριους αντιληπτό από ποιους στην πραγματικότητα κινδυνεύουν. Θα ήταν μια καθοριστική στήριξη στον νέο “ηγέτη της Τουρκοκυπριακής κοινότητας” ειδικά αν ο ίδιος δεν θέλει να υποταγεί αμαχητί στον σουλτάνο. Αν αυξηθούν οι Κύπριοι “περιθωριακοί” μπορεί πράγματι να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα και διάθεση απελευθέρωσης, μπορεί πράγματι να υπάρχει ελπίδα!
