Ήταν θυμούμαι Σεπτέμβριος του 2016 όταν με έκπληξη έβλεπα σε απευθείας μετάδοση των δελτίων ειδήσεων τον πρόεδρο του κόμματος που τότε ήμουν μέλος, Νικόλα Παπαδόπουλο να στέκεται δίπλα από τον πρόεδρο του ΕΛΆΜ σε εκδήλωση διαμαρτυρίας έξω από την Ελληνική Πρεσβεία. Ο λόγος: η αγανάκτηση του ΔΗΚΟ και του ΕΛΑΜ για την « προδοτική» παράσταση του Εθνικού Θεάτρου της Ελλάδος στην αρχαία Σαλαμίνα.
“Κρίμα! Αυτό δεν μπορεί να είναι το κέντρο που με εκφράζει!” Σκέφτηκα.
Είχε προηγηθεί η αποχώρηση του ΔΗΚΟ από την κυβέρνηση Αναστασιάδη λόγω της έντονης διαφωνίας του με το κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη – Έρογλου.
Ένα ανακοινωθέν που σήμερα θα ήταν ευχής έργο να επαναλάβουμε!
Την ίδια περίοδο είχαμε ζήσει και άλλα πολλά επεισόδια που αποξένωσαν πολλούς από εμας και μας έκαναν να αναρωτιόμαστε για το νέο χαρακτήρα του κόμματός μας. Ένα κόμμα που στο όνομα της καθαρότητας των θέσεων κτυπούσε ανελέητα το «ΔΗΣΑΚΕΛ», είχε σημαία του μια επιθετική ρητορική στο εθνικό θέμα (θυμίζω τους χαρακτηρισμούς σε όσους περνούσαν το οδόφραγμα) και έδινε πιστοποιητικά καθαρότητας σε αξιωματούχους και πρόσωπα με αποκλειστικό οδηγό τις εκθέσεις του τότε Γενικού Ελεγκτή (με αποκορύφωμα την μη ψήφιση των προϋπολογισμών του κράτους, μέσα στα πλαίσια της καμπάνιας του κόμματος κατά της διαφθορας).
Ως κεντρώος, δημοκράτης, που πιστεύει στη δύναμη της μετριοπάθειας αποστασιοποιήθηκα.
Για μένα , όπως και για πολλούς άλλους «το ΔΗΚΟ του Νικόλα» όπως λέγαμε, έπαυσε να με εκφράζει.
Μετά τις προεδρικές του 2018 και την αποτυχία του Νικόλα Παπαδόπουλου να περάσει στον δεύτερο γύρο, το τότε ΔΗΚΟ με συνοπτικές αποφάσεις προχώρησε σε πειθαρχικά μέτρα. Ο Πανίκος Λεωνίδου, ο ίδιος που σήμερα αρέσκεται να επαναλαμβάνει στα ΜΜΕ την πρότασή του για «επαναφορά όσων διεγράφησαν» (σημείωση: όσων διέγραψε έπρεπε να λέει) ήταν ο άνθρωπος που με μια μονοκονδυλιά έδιωξε χωρίς ίχνος δημοκρατικής νομιμοποίησης δεκάδες ιστορικά στελέχη από το ΔΗΚΟ. Για κάποιους η εξπρές διαγραφή τους από ένα κόμμα που υπηρέτησαν για δεκαετίες ήταν ένα τραύμα . Ήταν μια ανεξήγητη εξέλιξη που δεν δεν ανέμεναν και δεν μπορούσαν να διαχειριστούν.
Για μένα, ήταν λύτρωση.
Ως κεντρώος, σκεπτόμενος πολίτης διαπίστωνα πως το ΔΗΚΟ είχε μεταλλαχθεί. Δεν ήταν πια ένα κόμμα του Κέντρου, αλλά ένα κόμμα που εξυπηρετούσε αποκλειστικώς και μόνον την ατζέντα του κλειστού κλαπ των ανθρώπων της ηγεσίας του.
Λίγο αργότερα, η ηγεσία του ΔΗΚΟ αφού δεν της βγήκε το “φλερτ” με το ΑΚΕΛ, ξέχασε τα περί «διεφθαρμένης κυβέρνησης Νίκου Αναστασιάδη» , έκρυψε τις διαφορές που είχε στο κυπριακό και αποφάσισε την υποστήριξη του Νίκου Χριστοδουλίδη (ο οποίος και προεκλογικά έλεγε πως θα είναι συνεχιστής της πολιτικής του Νίκου Αναστασιάδη). Η “κωλοτούμπα” του ΔΗΚΟ ήταν τόσο θεαματική που ο ίδιος ο Νικόλας Παπαδόπουλος είπε πως «και αν ακόμη δεν υπήρχε ο Νίκος Χριστοδουλίδης θα έπρεπε να τον εφεύρουμε!»
Σήμερα, στα παραπολιτικά πηγαδάκια, η ηγεσία του ΔΗΚΟ απορρόφησε την αντι-ομοσπονδιακή Αλληλεγγύη, πιέζει την Ειρήνη για συνεργασία και ταυτόχρονα εμφανίζεται να επενδύει στο σενάριο της «μεγάλης κεντροδεξιάς», με προφανείς στόχους ενόψει των επόμενων αναμετρήσεων.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά επειδή από την Κυριακή, μετά τη συνέντευξη του Νικόλα Παπαδόπουλου στον Φιλελεύθερο, γινόμαστε μάρτυρες μιας «επίθεσης φιλίας» από αξιωματούχους και στελέχη του ΔΗΚΟ προς την ΔΗΠΑ.
Λένε πως οι καιροί είναι κρίσιμοι και πως τώρα είναι η στιγμή να τα ξαναβρούμε. Μάλιστα , υπήρξαν αναφορες για σενάρια συμπροεδρίας Μάριου και Νικόλα και για κοινό ψηφοδέλτιο.
Διάβασα αρκετές αναρτήσεις. Και κάποιες μπορεί να ήταν ακόμη και συναισθηματικές φορτισμένες. Αν όλοι όσoι τις γράφουν είναι ειλικρινείς, τότε μιλάμε για πολιτική αμνησία στα όρια της ψυχολογικής αστάθειας.
Τόση αγάπη ξαφνικά; Ή μήπως “στην ανάγκη και οι θεοί πείθονται;”
Στην πολιτική, όμως, τα πράγματα είναι πιο απλά: τα κοινά ψηφοδέλτια προϋποθέτουν κοινές θέσεις. Ξεκάθαρο πολιτικό λόγο.
Εάν, λοιπόν, υπάρξει επίσημη συγκεκριμένη πρόταση από το ΔΗΚΟ για κοινή κάθοδο στις εκλογές,κάτι που μέχρι σήμερα δεν έγινε, πριν συζητήσω για συμπροεδρίες, υποψηφίους και αξιώματα, θα πρέπει να αναζητήσουμε εαν έχουμε κοινές θέσεις.
Και γι’ αυτό και θα ξεκινήσω τη συζήτηση από εκείνη την πρώτη στιγμή που όταν ακόμη ήμουν μέλος του ΔΗΚΟ ένιωσα για πρώτη φορά ξένος : δηλαδή από την παράσταση της Αντιγόνης στην αρχαία Σαλαμίνα. Και θα ρωτήσω τον Νικόλα: συνεχίζει άραγε να πιστεύει πως εκείνη η παράσταση ήταν καταδικαστέα;
Και αν πει κάποιος πως δεν υπάρχει λόγος να επανέρχομαι σε ένα γεγονός που έγινε πριν δέκα χρόνια, θα του θυμίσω πως μόλις το 2022, το ΔΗΚΟ χαρακτήριζε τον τότε Υφυπουργό Πολιτισμού Γιάννη Τουμαζή ως επικίνδυνο και πως «δεν σέβεται τον πολιτισμό μας, επειδή βοήθησε στο να ανεβεί η παράνομη παράσταση στην αρχαία Σαλαμίνα!»
Είναι ωραίο λοιπόν για μιλούμε για ενωμένο Κέντρο.
Όμως, πριν αρχίσουμε τις καρδούλες και τα likes θα πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουμε τις θέσεις μας. Γιατί, συγγνώμη, δεν είμαστε όλοι οι κεντρώοι το ίδιο!
*Αντιπρόεδρος της Δημοκρατικής Παράταξης, Μαρίνος Κλεάνθους
