Λίγο μετά τον Αμερικανικό εμφύλιο και στη μέση μιας χιονοθύελλας, μια ομάδα ανθρώπων εγκλωβίζεται σε ένα απομονωμένο καταφύγιο. Η καχυποψία είναι διάχυτη κι ένα βίαιο παιχνίδι ξεκινά. Το αδιαμφισβήτητο χάρισμα του Κουέντιν Ταραντίνο είναι η ικανότητά του ως σεναριογράφος/σκηνοθέτης να παίρνει παρηκμασμένα, ξεχασμένα είδη και να τα απογειώνει με μια σύγχρονη, παιχνιδιάρικη και σινεφιλική ματιά. Το “The Hateful Eight” μοιάζει εκ πρώτης όψεως ως ακόμα ένα ερωτικό γράμμα στο κλασικό γουέστερν όμως χρωστά περισσότερα στην Άγκαθα Κρίστι και τον Ευγένιο Ο’ Νιλ παρά τον Τζον Φορντ. Λίγο μετά τον εμφύλιο, οκτώ άγνωστοι (υποτίθεται) μεταξύ τους άνθρωποι συναντιούνται σε ένα σαλούν κάπου στο Γουαϊανόμιγκ εν μέσω μιας σφοδρής χιονοθύελλας. Πριν προλάβεις να πεις “Reservoir Dogs” αρχίζουν να πετάγονται σπίθες από τους αιχμηρούς διαλόγους και πηχτό, κατακόκκινο αίμα από τις αρτηρίες (βέβαια, μιλάμε για Ταραντίνο οπότε ξέρεις ότι δεν θα είναι μόνο οκτώ όπως ξέρεις ότι ο καπνός που μασουλάνε είναι Red Apple). Ουσιαστικά ένα θρίλερ δωματίου με κύρια ατραξιόν τους σπινθηροβόλους διαλόγους που φεύγουν “σφαίρα” και τις απολαυστικές ερμηνείες από όλο ανεξαιρέτως το καστ – τα μέλη του οποίου, σημειωτέον, δείχνουν να το καταδιασκεδάζουν. Βέβαια η σχεδόν τρίωρη διάρκεια δεν δικαιολογείται σε καμία περίπτωση από ένα στην ουσία απλοϊκό στόρι που συνδυάζει κώδικες του γουέστερν, αγκαθακριστικό whodunit και το τελικό αιματοκύλισμα του “Reservoir Dogs”, όμως ο Κουέντιν αποδεικνύεται για άλλη μια φορά μάστορας της αφήγησης, χτίζοντας μεθοδικά το σασπένς, παίζοντας με το μοντάζ και τη μουσική (ένα εξαιρετικό soundtrack από τον θρύλο Ένιο Μορικόνε στο πρώτο του ίσως γουέστερν εδώ και 30 χρόνια) και βάζοντας τον θεατή στο τριπάκι ότι κάθε γραμμή διαλόγου κρύβει περισσότερα απ’ όσα φανερώνει – το ίδιο και κάθε ένας από τους χαρακτήρες που είναι μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Κι όταν συμβαίνει αυτό η οθόνη αρχίζει να κοκκινίζει κάθε τρεις και λίγο με περισσότερο αίμα κι από μια πολυάσχολη μέρα στο σφαγείο της Κοφίνου. Δεν φτάνει τα επίπεδα του “Django Unchained” όμως είναι γνήσιος Ταραντίνο που παίζει με το μυαλό, τις αισθήσεις και τη νοσταλγία μας. Μ.Ν.
ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ (ΗΠΑ, 2015)
Σκηνοθεσία: Κουέντιν Ταραντίνο
Παίζουν: Σάμιουελ Τζάκσον, Τζένιφερ Τζέισον Λι, Κερτ Ράσελ, Τιμ Ροθ
Διάρκεια: 167’
11.55 μ.μ. NOVACINEMA 1
