Selma 

Κορυφώνοντας την καμπάνια του για το δικαίωμα ψήφου των Αφροαμερικανών, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ οργανώνει το 1965 μια μεγάλη πορεία διαμαρτυρίας στη Σέλμα της Αλαμπάμα. Όταν εκείνη καταστέλλεται βίαια, επιχειρεί να την επαναλάβει με ακόμα μεγαλύτερη συμμετοχή. Να πω την αμαρτία μου, έχω μία ιδιαίτερη αδυναμία σε οτιδήποτε έχει να κάνει με το φυλετικό πρόβλημα των ΗΠΑ, το Κίνημα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ , τη Ρόζα Παρκς μέχρι την ξεφτίλα του Φέργκιουσον, οπότε ταινίες σαν το“Selma” κάνουν την τρίχα μου να σηκώνεται κάγκελο – ειδικά όταν είναι εξαιρετικά καλογυρισμένη όπως αυτή. Το 1965 κι ενώ στον Αμερικανικό Νότο ο κάθε λευκός φασιστόβλαχος μπορούσε να σκοτώσει ακόμα κι ένα μαύρο παιδί και να τη γλιτώσει με απλή επίπληξη, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Jr, προσπαθεί να διοργανώσει μία ειρηνική πορεία από την πόλη Σέλμα της Αλαμπάμα μέχρι την πρωτεύουσα της πολιτείας το Μοντγκόμερι, προκειμένου να διεκδικήσει την ελεύθερη και απρόσκοπτη ψήφο των μαύρων που ενώ υπήρχε νόμος, το λευκό κατεστημένο τους κρατούσε συστηματικά μακριά από τις κάλπες. Πίσω από την κάμερα βρίσκεται η Άβα ΝτιΒερνέ, μαύρη σκηνοθέτις που εμφύσησε στη δημιουργία της όλη την οργή, την ευαισθησία και τη δύναμη του φύλου και της φυλής της (δική της είναι και η σειρά When They See Us του Netflix γύρω από την πολύκροτη υπόθεση των Πέντε του Σέντραλ Παρκ που επίσης δεν πρέπει να χάσετε). Κορυφαίες ερμηνείες, δυνατό θέμα, σκηνές που σοκάρουν, εξοργίζουν και συγκινούν μα πάνω απ’ όλα, σινεμά που κόβει με την ακρίβεια νυστεριού μακριά από ηθικοδιδάγματα, εύκολους μελοδραματισμούς και εξωραϊσμούς αλλά με σεβασμό στα ιστορικά γεγονότα και τους πρωταγωνιστές τους. Κι αν γέρνει λίγο η πλάστιγγα δεν πειράζει – τα λευκά καθίκια της Αλαμπάμα με έκαναν ήδη να ντρέπομαι που ανήκουμε στην ίδια φυλή. Μ.Ν.