TV: Η πρώτη (και μεγάλη) απώλεια του κορωνοϊού

 
Κατ’ αρχάς υπάρχει αύξηση της τηλεθέασης, αυτό είναι λογικό και επόμενο. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Nielsen το ποσοστό του πληθυσμού που ήρθε σε επαφή με την τηλεόραση (ηλικίες από 4 και πάνω) ανήλθε την εβδομάδα 16-22/3 (όπου ο περιορισμός στο σπίτι συστήνετο αλλά δεν είχε ακόμα επιβληθεί) στο 75,9% από 71,4% που ήταν το αντίστοιχο περσινό διάστημα. Ο μέσος χρόνος ημερήσιας τηλεθέασης ανά τηλεθεατή για τουλάχιστον ένα λεπτό για το ίδιο διάστημα (και πάλι για σύνολο πληθυσμού από 4+) εκτοξεύτηκε στα 429 λεπτά την ημέρα από 316 που ήταν το αντίστοιχο περσινό (και 325 την πρώτη εβδομάδα του Φεβρουαρίου, πριν εμφανιστεί ο κορωνοϊός στο νησί), ενώ παρόμοια αύξηση σημειώθηκε και στον χρόνο που αφιέρωσε στην TV την ημέρα το σύνολο του πληθυσμού για την εβδομάδα 16-22/3: 326 λεπτά από 225 πέρσι και 226 στις αρχές Φεβρουαρίου.

Την εβδομάδα 23-29 Μαρτίου με φουλ κατ’ οίκον περιορισμό και μάλιστα αυστηρό από τις 24 του μήνα, η κατάσταση στη γενική τηλεθέαση των καναλιών δεν άλλαξε θεαματικά. Πρώτο παρέμεινε το Omega με 15,8%, πιο κάτω από τις εβδομάδες που είχε πέντε επεισόδια «MasterChef» (την επίμαχη είχε τρία), με δεύτερο το ΡΙΚ (12,4%) που σημείωσε κάποια μικρά κέρδη λόγω ενημέρωσης, οριακά τρίτο τον ΑΝΤ1 (12,3%) με σχεδόν μόνο επαναλήψεις (πλην του Casa), τέταρτος ο Alpha με 11,8% (που ούτε ο Λούης τον σώζει πια) και καταποντισμένο το Σίγμα με 8,1%, κατάσταση στην οποία βρισκόταν και πριν την  πανδημία. Σε πραγματικά νούμερα όμως, εννέα εκπομπές ξεπέρασαν το φράγμα των 100 χιλ. τηλεθεατών (ανάμεσά τους και πολλά επεισόδια του «Τροχού της τύχης») ενώ πριν ο μόνος που το κατάφερνε αυτό ήταν ο Λούης. Αυτό δεν σημαίνει ότι κατ’ ανάγκην αυξήθηκαν αυτοί που βλέπουν τηλεόραση αλλά (ίσως) και αυτοί που βλέπουν έπεσαν με τα μούτρα στα ελάχιστα εναπομείναντα καινούργια προγράμματα.

 Εκείνη που γνωρίζει αλματώδη άνοδο είναι η TelRest, η κατηγορία που μετρά όλες εκείνες τις πλατφόρμες που δεν συμπεριλαμβάνονται στη συμβατική τηλεόραση (παράνομη και νόμιμη συνδρομητική, δορυφορικά, Netflix κ.λπ) και η οποία γνωρίζει τεράστια άνθηση (29% ο μέσος όρος την εβδομάδα 23-29/3 ενώ κάποιες μέρες ξεπέρασε το 30% για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια – ίσως και γενικά). Εκεί πήγαν πολλοί από τους μη συμβατικούς τηλεθεατές και έχουν κάθε λόγο να το κάνουν αυτό.

 Κατ’ αρχάς δεν υπάρχει πρόγραμμα. Αν και στο εξωτερικό, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον τις κρατικές τηλεοράσεις και τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια, υπάρχει συνήθως backup πρόγραμμα (είτε μυθοπλασία που έμεινε στο συρτάρι, είτε ξένο) ή έστω η ευελιξία στροφής σε εναλλακτικές επιλογές, στην Κύπρο η πανδημία έβαλε στον πάγο το 90% του προγράμματος με τοπικές παραγωγές να κατεβάζουν ρολά, το ελληνικό πρόγραμμα (από το οποίο απαρτίζεται συντριπτικό μέρος της εγχώριας TV) να εξαϋλώνεται και να μένουν μόνο δελτία, μερικές ενημερωτικές και κάποιες σειρές που είχαν στοκ έτοιμων επεισοδίων (που κι αυτά δεν θα κρατήσουν πολύ) ανάμεσα στις δεκάδες επαναλήψεις – τοπίο που συνήθως απαντάται το καλοκαίρι. Τα κανάλια έπεσαν από την πρώτη μέρα με τα μούτρα στην ενημέρωση για να καλύψουν το ολοένα και αυξανόμενο ενδιαφέρον του κοινού και μάλιστα κάτω από αντίξοες συνθήκες γιατί έχουν παράλληλα να αντιμετωπίσουν τη μείωση του προσωπικού αλλά και τους αυστηρούς κανονισμούς προστασίας στα στούντιο. Αν κι αυτό είχε αποδώσει τις πρώτες μέρες της καραντίνας, η υπερπροσφορά πανομοιότυπου υλικού (η κυπριακή TV σπάνια προσφέρει κάτι περισσότερο από το ίντερνετ ή ακόμα και τα ετοιμοθάνατα έντυπα και συνήθως τα ακολουθεί) και ο καταιγισμός ειδήσεων αποκλειστικά για τον κορωνοϊό, σε συνδυασμό σε κάποιες περιπτώσεις με ισχυρές δόσεις υπερβολής, κινδυνολογίας και τρομολαγνείας (για την οποία πχ έχει κατηγορηθεί έντονα το Σίγμα) γύρισαν μπούμερανγκ με αποτέλεσμα το κοινό να γυρίσει την πλάτη του στη συμβατική τηλεόραση αναζητώντας πιο light και ευχάριστες επιλογές κυρίως στις υπηρεσίες streaming.

 Δηλαδή εκεί που η τηλεόραση θα μπορούσε να αναλάβει, εκτός από την ενημέρωση (όπου επαναλαμβάνω, δεν έχει καν τα πρωτεία) και τον ρόλο της ευχάριστης συντροφιάς, μιας διεξόδου από τον (υπαρκτό) τρόμο και ανασφάλεια της πανδημίας. Αντ’ αυτού, αντιμετωπίζοντας οικονομικό πρόβλημα λόγω και της κατάρρευσης της διαφήμισης, μαζεύτηκε, έδωσε βάση στη (φθηνότερη κι ευκολότερη να στηθεί) ενημέρωση με την ψυχαγωγία να έχει περιοριστεί σε μια χούφτα εκπομπές. Αυτή τη στιγμή στον αέρα παραμένει το «Casa de Mikel», ένα επεισόδιο «MasterChef», το μάλλον προχειροστημένο (και όχι ιδιαίτερα αστείο) «Λούης Night Show Home Edition» που βγήκε περισσότερο από ανάγκη για να μη χάνει την πρωτιά απ’ τον Σοφοκλέους παρά επειδή έχει όντως να πει κάτι, καινούρια επεισόδια των σειρών «Χάλκινα χρόνια» και «Κάποτε του ‘80» συν η καινούρια σειρά του Alpha Κύπρου (βασικά στοκ από Ελλάδα) «Έρωτας μετά» που τα Λατσιά προόριζαν για το καλοκαίρι αλλά έβγαλαν απ’ το συρτάρι για να αντικαταστήσει τις «8 λέξεις». Ακόμα κι αυτά όμως, με εξαίρεση τις δύο σατιρικές εκπομπές, πασχίζουν να βρουν κοινό, όπως συνέβη και με τις δύο νέες ενημερωτικές «Σημείο επαφής» του Alpha και ο διάδοχος του «Happy Hour» «Μένουμε_σπίτι» του ΡΙΚ.
 

Κι ενώ ο κόσμος έχει πλέον στραφεί ανοιχτά στο Netflix αλλά και την ανακάλυψη νέων διαδικτυακών ειδώλων (όπως η «χαροκαμένη πεθερά» που έγινε viral) η συμβατική τηλεόραση δείχνει εγκλωβισμένη στην εσωστρέφεια και καταδικασμένη να αφορά πλέον μόνο το (ηλικιωμένο κυρίως) κοινό που απλά δεν έχει πρόσβαση σε άλλα μέσα ψυχαγωγίας. Κι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο.