Διπλωματικός πόλεμος, ουσίας και εντυπώσεων. Η ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου γίνεται το πεδίο της παγκόσμιας μάχης επικράτησης. Η σκακιέρα, στην οποία εξελίσσεται πλέον μία παρτίδα σκάκι των μεγάλων δυνάμεων σε μία προσπάθεια κυριαρχίας. Σε αυτή λοιπόν την περιοχή, της οποίας αποτελούμε κομμάτι, γινόμαστε και εμείς μέρος αυτού του παιχνιδιού. Μικρό κομμάτι του παζλ αυτής της παγκόσμιας αντιπαράθεσης που λαμβάνει χώρα στο σημείο της υδρογείου που τυγχάνει να βρισκόμαστε και εμείς.
Η ανακάλυψη υδρογονανθράκων στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου αποτελεί αναμφίβολα ένα καθοριστικό δεδομένο για την περιοχή που άλλαξε τις ισορροπίες. Αυτό από μόνο του φυσικά δεν λέει πολλά. Το παιχνίδι «χοντραίνει» με τη μάχη μεταφοράς αυτού του φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Μια μάχη η οποία δεν περιορίζεται μόνο στην περίπτωση του φυσικού αερίου της Μεσογείου φυσικά. Για αυτό και δεν είναι τυχαίες άλλωστε οι παράλληλες εξελίξεις που καταγράφονται με τον turkish Stream και τη συμφωνία μεταξύ Ρωσίας-Τουρκίας. Μια συμφωνία, η οποία έρχεται και ως απάντηση στην πολιτική συμφωνία Κύπρου, Ελλάδας, Ισραήλ για την κατασκευή του EastMed.
Στο κάδρο βέβαια όλων αυτών και οι εξελίξεις στη Λιβύη και ο ρόλος που η Τουρκία επιχειρεί να διαδραματίσει, χρησιμοποιώντας ως όχημα την κυβέρνηση για προώθηση των δικών της επιδιώξεων στην περιοχή. Το παράνομο μνημόνιο των δύο χωρών και η πρόθεση αποστολής στατευμάτων σε λιβυκό έδαφος οξύνουν ακόμη περισσότερο το κλίμα. Το οποίο έγινε εκρηκτικό μετά τις τελευταίες εξελίξεις στο Ιράν με την εκτέλεση του υποστράτηγου Σουλεϊμανί και τις απειλές της ιρανικής κυβέρνησης για εκδίκηση. Όλα αυτά, ενώ παραμένει έκρυθμη η κατάσταση στη Συρία, η οποία συνεχίζει να αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσης όχι μόνο σε πολιτικό αλλά και σε στρατιωτικό επίπεδο.
Σε όλες αυτές τις εξελίξεις, μπορεί εύκολα να διακρίνει κάποιος την εμπλοκή τόσο των ΗΠΑ όσο και της Ρωσίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε όλα τα ανοικτά μέτωπα της περιοχής και σε διπλωματικό και σε επιχειρησιακό επίπεδο.
Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο είναι που κρίνεται και θα κριθεί και η εξωτερική πολιτική Κύπρου και Ελλάδας. Οι οποίες δεν είναι ασφαλώς οι πρωταγωνιστές. Μπορούν, όμως, να αποτελέσουν κομμάτια στρατηγικής σημασίας μέσα από τις επιλογές που θα γίνουν. Επηρεάζονται άλλωστε άμεσα καθώς στο όλο σκηνικό, η Τουρκία επιχειρεί να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο επιδιώκοντας τη γενικότερη αποσταθεροποίηση της περιοχής, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο εξυπηρετούνται καλύτερα οι στόχοι της. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και συνεχείς. Το επόμενο διάστημα αναμένεται καυτό από πολλές απόψεις και σε όλα τα πεδία αντιπαράθεσης της περιοχής. Η κατάσταση είναι έκρυθμη και δεν θα ήταν υπερβολικό να χαρακτηριστεί και ανησυχητική. Θα πρέπει λοιπόν να γίνουν λεπτοί και προσεχτικοί χειρισμοί. Η πολιτική των συμμαχιών και των συνεργασιών είναι ασφαλώς αυτή που θα προστατεύσει και θα ενισχύσει τον ρόλο της χώρας μας στην περιοχή. Η πολιτική της εσωστρέφειας και της φοβικής ουδετερότητας οδηγεί σε απομόνωση και θα αποβεί καταστροφική για άλλη μια φορά…
