Όλοι γνωρίζουμε τι είναι το Internet, αλλά λίγοι αντιλαμβάνονται πως ακριβώς δουλεύει. Μπορεί να ξέρουμε πώς να στείλουμε ένα e-mail, να ανεβάζουμε φωτογραφίες και βίντεο στα social media, να κάνουμε συζητήσεις μέσω messenger στο Facebook, να μιλάμε μέσω Skype, να παίζουμε online games ή να κάνουμε download ταινίες και σειρές, αλλά πόσοι έχουμε αντίληψη για το πώς όλα αυτά τα δεδομένα που ανταλλάσσουμε μπροστά από μια οθόνη μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα μπορούν να φτάσουν σε κάθε άκρη του πλανήτη;
Η απάντηση όμως σ’ αυτό το ερώτημα είναι πολύ απλή: Ηλεκτρισμός. Όλα όσα έχουν να κάνουν με την ψηφιακή εποχή της πληροφορίας, αρχή και τέλος έχουν τον ηλεκτρισμό.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: H γεωπολιτική αξία των διεθνών τηλεπικοινωνιακών υποδομών
Κι όταν μιλάμε για ηλεκτρισμό, μιλάμε για καλώδια. Κάποια από αυτά τα βλέπεις κάθε μέρα μπροστά σου που συνδέουν στις συσκευές σου με την πρίζα. Κάποτε οι πιο παλαιοί από εμάς συνέδεαν τον υπολογιστή με την πρίζα του σταθερού τηλεφώνου και ακούγαμε εκείνον τον μυστηριώδη ήχο του μόντεμ, περιμένοντας να συνδεθούμε με τον έξω κόσμο. Η τεχνολογία προχώρησε και σήμερα συνδέεσαι, είτε ασύρματα είτε ενσύρματα, με τον μαγικό κόσμο της πληροφορίας.
Τα καλώδια που βλέπουμε μπροστά μας μάς συνδέουν με το υπόλοιπο δίκτυο. Το οποίο βεβαίως αποτελείται κι αυτό από καλώδια, πολύ μεγαλύτερα από του σπιτιού που συνδέουν άλλους υπολογιστές μαζί και όλα μαζί αποτελούν το Internet. Και έτσι κατεβάζουμε ταινίες από Αμερική, κάνουμε αγορές από Ευρώπη και Ασία και παίζουμε online ακόμα και με Αυστραλία.
Πως επιτυγχάνεται όλη αυτή η σύνδεση; Πάλι με καλώδια, τεράστια καλώδια, ποντισμένα στο βυθό των ωκεανών. Το 99% του Internet μεταφέρεται μέσω υποβρύχιων καλωδίων (submarines cables), μια πρακτική που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Σάμιουελ Μορς (Samuel Morse), τον εφευρέτη του τηλέγραφου το 1842, όταν έριξε ένα καλώδιο στο λιμάνι της Νέας Υόρκης και έστειλε ένα τηλεγράφημα. Το πρώτο «εμπορικό» καλώδιο ήρθε τον Αύγουστο του 1850, όταν η αγγλογαλλική επιχείρηση τηλεγράφων πέρασε το πρώτο καλώδιο μέσα από τα στενά της Μάγχης.
Από τότε έγιναν πολλά και επιτεύχθηκαν ακόμα περισσότερα για να φτάσουμε στις μέρες μας όπου υπάρχουν 368 μεγάλα συστήματα υποβρύχιων καλωδίων (τα οποία έχουν περίπου το μέγεθος ενός ελαστικού αυτοκινήτου) που συνδέουν τις ηπείρους μεταξύ τους και χιλιάδες άλλα μικρότερα που φέρνουν το Διαδίκτυο σχεδόν σε κάθε άκρη της Γης (εκτός από την Ανταρκτική).
Το μεγαλύτερο σε μήκος σύστημα που υπάρχει είναι το SeaMeWe-3 (το οποίο έρχεται και στην Κύπρο και αποτελεί μέρος των υποδομών της Cyta), καθώς εκτείνεται στα 39.000 χλμ. που ξεκινάει από τα παράλια της βορειοδυτικής Γερμανίας, διασχίζει τα στενά της Μάγχης, περιδιαβαίνει τα δυτικά παράλια της Ευρώπης, εισέρχεται στη Μεσόγειο από το Γιβραλτάρ, βγαίνει από το Σουέζ στην Ερυθρά Θάλασσα κι από εκεί στον Ινδικό ωκεανό και φτάνει μέχρι και την Νότια Κορέα, ενώ λίγο νότια της Μαλαισίας, ένα παρακλάδι του φεύγει και καταλήγει στην Αυστραλία. Μόνο αυτό το καλώδιο (από τα 368) σε όλη του την πορεία του, συνδέει μεταξύ τους πάνω από 35 χώρες.
Υπάρχει όμως μια σειρά από πράγματα που μπορεί να βλάψει τα καλώδια και κατά συνέπεια το Internet, από καρχαρίες που τα μασάνε, μέχρι άγκυρες που ρίχνουν τα πλοία έως τις κυβερνοεπιθέσεις. Αν κάποιο καλώδιο καταστραφεί, κατευθείαν αποστέλλονται δύτες να διορθώσουν τη ζημιά.
Η ζήτηση όμως για Internet όλο και αυξάνεται. Στο μέλλον θα υπάρξουν εκατομμύρια συσκευές που συνδέονται με το Διαδίκτυο (Internet of Things) και η Cisco εκτιμά ότι η κίνηση στο Διαδίκτυο θα αυξηθεί συνολικά κατά 26% μέχρι το 2020.
Σήμερα, το σύνολο του μήκους όλων των συστημάτων καλωδίων ανέρχεται -σύμφωνα με έγκυρες μετρήσεις- στα 885.139 χλμ (!!!), ενώ αναμένεται η περαιτέρω ανάπτυξή τους τα επόμενα χρόνια. Δίκαια λοιπόν τα υποβρύχια καλώδια χαρακτηρίζονται ως η «ραχοκοκαλιά» του Internet.
Διαβάστε για τη σημαντικότητα της αξίας των διεθνών τηλεπικοινωνιακών υποδομών
