Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες ο αρθρογράφος του Φιλελευθέρου Μιχάλης Ιγνατίου επανέρχεται για πολλοστή φορά σε μια δίκη που έγινε πριν από 15 χρόνια, με διάδικους τον ίδιο και τον μ. Σωκράτη Ηλιάδη, στέλεχος της ΕΟΚΑ Β’. Ο Ιγνατίου κυκλοφόρησε από κοινού με τον Κώστα Βενιζέλο ένα βιβλίο στο οποίο υπήρχε μια αναφορά που έλεγε ότι το 1964 ο Ηλιάδης συνωμοτούσε για την πραξικοπηματική ανατροπή του Μακαρίου. Ο Ηλιάδης μήνυσε τους συγγραφείς, αλλά έχασε την υπόθεση στο δικαστήριο.
Ο Ιγνατίου περιγράφει μια θεατρική σκηνή που διαδραματίζεται στο δικαστήριο, κατά την οποία, όπως ισχυρίζεται, ο Ηλιάδης του είπε «θα με προσκυνήσετε και εσείς, όπως ο άλλος». Και εκείνος του απάντησε: «Ούτε όταν ανατείλει ο ήλιος από τη δύση». Ο Ηλιάδης, ισχυρίζεται ο Ιγνατίου, τους ζητούσε να σκίσουν σελίδες από το βιβλίο τους, αλλά αυτοί αρνήθηκαν και υπερασπίστηκαν τα γραφόμενά τους. Ο «άλλος» που τάχα προσκύνησε και έσχισε σελίδες από τα βιβλία του είναι ο υποφαινόμενος επειδή είχε συμφωνήσει σε ένα δικαστικό συμβιβασμό με τον Ηλιάδη για άλλη υπόθεση.
Η πραγματικότητα είναι ότι σε εκείνο το δικαστήριο η πλευρά του Ιγνατίου κατέθεσε ως τεκμήριο υπεράσπισης ένα δικό μου βιβλίο, χωρίς… σχισμένες σελίδες. Το βιβλίο περιείχε σημαντικά στοιχεία που ενοχοποιούσαν τον Ηλιάδη. Οι δικηγόροι του τελευταίου προσπάθησαν να με απαξιώσουν και να με κηρύξουν αναξιόπιστο. Με υπερασπίστηκε ο δικηγόρος του Ιγνατίου. Τελικά, ο δικαστής έκρινε ότι ήμουν αξιόπιστος ερευνητής, υιοθέτησε τις αναφορές που είχα για τον Ηλιάδη στο βιβλίο μου και τις περιέλαβε στην απόφασή του.
Στην εν λόγω δίκη κατατέθηκαν ως τεκμήρια και αριθμός εγγράφων τα οποία αναφέρονταν σε συζητήσεις που έκανε ο Ηλιάδης με τον πρέσβη των ΗΠΑ, το 1964. Τα έγγραφα αυτά –και είμαι σε θέση να το τεκμηριώσω– είναι αποτέλεσμα ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ προσωπικής έρευνας στο Εθνικό Αρχείο των ΗΠΑ. Όταν η πλευρά του Ιγνατίου ετοίμαζε την υπεράσπισή της μου ζητήθηκε βοήθεια, ανταποκρίθηκα, και παρέδωσα αριθμό εγγράφων στον δικηγόρο του Ιγνατίου, Μιχάλη Πική. Εκτενή αποσπάσματα από τα έγγραφα αυτά περιλήφθηκαν στην απόφαση του δικαστηρίου και αποτέλεσαν το υπόβαθρο των ιστορικών γεγονότων με βάση τα οποία ο Ιγνατίου κέρδισε τη δίκη.
Ο Ιγνατίου είναι πολύ περήφανος για την αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου: «Τις δίκες τις κερδίσαμε πανηγυρικά και οι αποφάσεις των δικαστηρίων ήταν ένας καταπέλτης για τον εκ των ηγετών της ΕΟΚΑ Β’», κομπάζει στα γραφόμενά του. Ωστόσο, μια απλή ανάγνωση της απόφασης του Δικαστηρίου (αρ. 1491/04, ημερομηνίας 28/12/2007) φανερώνει ότι η συνεισφορά του Ιγνατίου επί των ιστορικών γεγονότων της υπόθεσης ήταν μηδενική. Το ουσιαστικότερο μέρος της απόφασης «καταπέλτης» παραπέμπει σε στοιχεία από το βιβλίο μου και σε έγγραφα που εγώ είχα εντοπίσει στα αρχεία και τους τα είχα παραχωρήσει.
Το ότι ο Ιγνατίου οικειοποιείται τη δική μου συνεισφορά σε αυτή τη δικαστική μάχη είναι το ελάχιστο. Το μείζον, που αγγίζει τα όρια της ανηθικότητας, είναι ότι προσπαθεί να με πλήξει υιοθετώντας όσα ο Ηλιάδης ισχυρίστηκε εναντίον μου ως αντίδικός του. «Στο παρελθόν είχε αφαιρέσει σελίδες από τρία βιβλία του, αποδεχόμενος ότι έγραψε αναλήθειες για τον ταμία της ΕΟΚΑ Β’, Σωκράτη Ηλιάδη. Σε άλλες σοβαρές χώρες θα τον θεωρούσαν, δικαιολογημένα, αναξιόπιστο», έγραψε. Όταν είχε ανάγκη να σώσει το τομάρι του ήμουν αξιόπιστος ερευνητής. Αμέσως μετά που με χρησιμοποίησε για να ξεμπερδέψει με τα δικαστήρια έγινα αναξιόπιστος και ψευδοσυγγραφέας. Αυτό δεν είναι ένα ολίσθημα, μια ατυχής διατύπωση ή κακή κρίση, αλλά μια συνειδητή ανηθικότητα.
Παρακολουθώ για χρόνια το παραλήρημά του εναντίον μου και τον αγνοώ. Ήλπιζα ότι σε κάποια στιγμή ο φθόνος θα εξασθενούσε, αλλά κάθε φορά που εκδίδω ένα καινούργιο βιβλίο εκτραχύνεται. Έχω την εντύπωση ότι ο άνθρωπος αρνείται να κοιταχτεί. «Τα βιβλία του δεν έχουν καμία απολύτως αξία, περιέχουν fake news», έγραψε για πολλοστή φορά σε άρθρο του στον Φιλελεύθερο, ξεχνώντας ότι με αυτά τα «fake news» κέρδισε τη δίκη. «Ο λαλίστατος κατά τα άλλα “συγγραφέας” (τα εισαγωγικά δικά του) δεν διέψευσε (…) δεν μίλησε, δεν ελάλησε», σχολίασε μια εβδομάδα αργότερα. Πράγματι δεν μίλησα και δεν ελάλησα διότι έμεινα άφωνος από το θράσος του.
Επειδή στη χώρα μας αυτά τα φαινόμενα ευδοκιμούν και τις «αποκαλύψεις» του Ιγνατίου υιοθέτησαν και άλλοι ομοϊδεάτες του στον Φιλελεύθερο και αλλού, οφείλω μια απάντηση στα όσα με κατηγορεί: Τη δεκαετία του 2000 υπήρξα στόχος αγωγών λιβέλου από διάφορους με κίνητρα καθαρά πολιτικά. Σ’ ένα από τα βιβλία μου είχα γράψει ότι ο Σωκράτης Ηλιάδης κατέστρωσε μαζί με άλλους σχέδια για την εκτέλεση του Μακαρίου. Ο Ηλιάδης μου έκανε αγωγή λιβέλου και η συμβουλή του δικηγόρου μου, Μιχάλη Παπαπέτρου, ήταν να συμβιβάσουμε την υπόθεση. Τα έξοδα μιας δίκης θα ήταν δυσβάσταχτα και υπήρχε ρίσκο για το αποτέλεσμα. Ύστερα από έναν επιδέξιο χειρισμό, ο Παπαπέτρου πέτυχε την απόσυρση της αγωγής. Το αντάλλαγμα ήταν μια δήλωση λεκτικής απόσυρσης των επίδικων αναφορών η οποία αναγνώστηκε ενώπιον του δικαστηρίου. Ούτε απολογία υπήρξε, ούτε αναθεωρήσεις έγιναν, μήτε σελίδες σκίστηκαν. Τα βιβλία συνέχισαν να κυκλοφορούν με όλες τους τις σελίδες άθικτες για χρόνια.
Αυτή είναι, λοιπόν, όλη κι όλη η «ενοχή» μου για την οποία ο Ιγνατίου με εγκαλεί για πάνω από μια δεκαετία με αμέτρητα άρθρα και… υστερόγραφα στον Φιλελεύθερο και αλλού. Αυτά που ισχυρίζεται σήμερα ο Ιγνατίου το μόνο που εξυπηρετούν είναι να αναδείξουν το… μεγαλείο και την υπεροχή του έναντι εμού του αδαή, αποκαλώντας με «συγγραφέα» σε εισαγωγικά. Στα τελευταία δημοσιεύματά του άρχισε με ύπουλο τρόπο να διασπείρει τη νέα κακοήθεια ότι υπήρξα μισθωμένος ρουφιάνος του Αναστασιάδη! Κατά περίεργο τρόπο, οι κακόβουλες εμμονές του Ιγνατίου για δολοφονία του χαρακτήρα μου διαδίδονται και γράφονται από τους υποστηριχτές του υποψηφίου ο οποίος διατείνεται ότι είναι το νέο και το διαφορετικό… Έχουμε ακόμη δρόμο μακρύ να διανύσουμε.
