Η πολιτική θέση ότι το «φυσικό αέριο μπορεί να καταστεί καταλύτης για την επίλυση του Κυπριακού» άρχισε να συζητείται από την εποχή της διακυβέρνησης Χριστόφια. Μέχρι σήμερα, όμως, αυτή η προοπτική δεν φαίνεται να έχει συγκινήσει την Τουρκία σε βαθμό που να αλλάξει στάση στο Κυπριακό, αντιθέτως. Όχι φυσικά γιατί δεν την ενδιαφέρει η οικονομική εκμετάλλευση της ανατολικής Μεσογείου, αλλά γιατί δεν αισθάνθηκε ποτέ την πίεση να κάνει «εκπτώσεις» στις επεκτατικές βλέψεις για να το εξασφαλίσει.
Οι τελευταίες δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων δείχνουν ότι έχει χαράξει έναν νέο επικίνδυνο δρόμο στον οποίο επιθυμεί να μας σύρει να την ακολουθήσουμε: «Αναλαμβάνουμε εμείς τη διαχείριση του φυσικού αερίου στο νησί και αφήστε το πάνω μας να συμβάλουμε στην ανάπτυξη και την ευημερία των ανθρώπων». Αυτή τη θέση διατύπωσε ο αντιπρόεδρος της Τουρκίας Φουάτ Οκτάι.
Ο ίδιος που μάλωσε τον Νίκο Αναστασιάδη για το «θράσος» του να θέλει να ανταλλάξει την Αμμόχωστο με το αεροδρόμιο της Τύμπου στο πλαίσιο των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Είπε επί λέξη ο Τούρκος αντιπρόεδρος: «Μα σε ποιον ανήκει το Βαρώσι; Στη ”Βόρεια Κύπρο”. Σε ποιον ανήκει το αεροδρόμιο Ερτζάν; Στη ”Βόρεια Κύπρο”. Ποιος είσαι εσύ που θα πεις στη ”Βόρεια Κύπρο” δώσε μου τα Βαρώσια και θα σε αφήσω να χρησιμοποιήσεις το αεροδρόμιο; Αυτό είναι αλαζονεία. Είναι αυθάδεια».
Πολλά εγχώρια πολιτικά αστέρια και αστεροειδείς έχουν εμπνευστεί κατά καιρούς συνταγές επιτυχίας, που θα απεγκλωβίσουν τις συνομιλίες από το αδιέξοδο. Ορισμένοι μάλιστα, «αππώνονται» από ξένους διπλωμάτες και μεσολαβητές, οι οποίοι τους χειροκροτούν και τους επαινούν για το «πολιτικό θάρρος» να ρίξουν κι άλλες υποχωρήσεις στις τουρκικές μασέλες.
Πρόσφατα, ο υποψήφιος πρόεδρος του ΑΚΕΛ και πρώην διαπραγματευτής του ΔΗΣΥ, Ανδρέας Μαυρογιάννης, σε μία προσπάθεια ενδεχομένως να πρωτοτυπήσει από τα τετριμμένα κλισέ που αναμασούν για το Κυπριακό οι άλλοι δύο προερχόμενοι από τον ΔΗΣΥ ανθυποψήφιοί του, έθεσε θέμα «πώλησης υδρογονανθράκων στην Τουρκία πριν από τη λύση». Έτσι λέει, θα αποκτήσουν εξάρτηση από την Κυπριακή Δημοκρατία (την οποία μάλλον ξέχασε ότι δεν αναγνωρίζουν) και ίσως αν τους γίνουμε «απαραίτητοι» να αλλάξουν ιδέα.
Αναρωτιόμαστε, άραγε μελέτησε την πρότασή του ο κ. Μαυρογιάννης πριν την ξεστομίσει; Ομοίως, ο κ. Κασουλίδης έχει διερευνήσει τις νομικές πτυχές και την ασφάλεια της πρότασής του για άνοιγμα του αεροδρομίου της Τύμπου; Υπήρξε εμπεριστατωμένη ανάλυση της στροφής που έκανε η Κυπριακή Δημοκρατία για να «θάψει» το πάγιο αίτημα για κυρώσεις κατά της Τουρκίας από την Ε.Ε.; Και πόσο έχει αναλύσει το πολιτικό όφελος ο υπουργός Εξωτερικών πριν προτείνει την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών στη νεκρή ζώνη για να παίρνουμε μαζί ρεύμα, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι;
Στη βάση ποιας εμπεριστατωμένης ανάλυσης ανοίγουν όλοι αυτοί -και άλλοι πολλοί δυστυχώς- το στόμα τους και προτείνουν τις ευφάνταστες ιδέες τους; Όταν η εθνική στρατηγική είναι ανύπαρκτη, τότε κάθε κομματική παράταξη και κάθε κυβέρνηση βγαίνει και εκφράζει «ιδέες» και «προτάσεις» σαν να βρίσκεται σε μία χαλαρή διαδικασία brainstorming. Κουβέντα να γίνεται δηλαδή… Απλά για να λέμε ότι έχουμε κάτι να πούμε, χωρίς να λέμε τίποτα.
