«…Σ’ εκείνους τους ήρωες φοιτητές και απόφοιτούς μας, σε όλα εκείνα τα παιδιά που σε πείσμα των καιρών, πολλές φορές κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες -προσωπικές και οικογενειακές- με τεράστιο οικονομικό κόστος, με την αβεβαιότητα και το άγχος μίας πρόσθετα πιεστικής συνθήκης στην εξίσωση της προσωπικής τους επιτυχίας και ευτυχίας, επέλεξαν συνειδητά τον πιο δύσκολο δρόμο. Δεν μετρώ την επιτυχία τους από τον τελικό βαθμό του Πτυχίου τους. Τη μετρώ από το βάρος και την ένταση του κόπου της προσωπικής τους προσπάθειας, της πάλης με τον εαυτό τους και το πώς αναμετρήθηκαν με το ανέφικτο. Στέκω με απέραντο δέος και θαυμασμό απέναντι σε όλους αυτούς που φεύγοντας ή πριν μπουν στην αίθουσα διδασκαλίας, σερβίρανε καφέδες, γινόντουσαν πρωινοί ή μεταμεσονύκτιοι περιπτεράδες, φοράγανε τη στολή του πωλητή και της πωλήτριας, συνόδευαν τον πατέρα ή τη μητέρα τους στο μεροκάματο. Στέκω με απέραντο δέος και θαυμασμό απέναντι σε όλες τις μάνες και τους πατεράδες, τις κόρες και τους γιους, τις αδελφές και τους αδελφούς, που ξεκινούσαν μελέτη όταν τακτοποιούσαν για ύπνο όλη την υπόλοιπη οικογένεια. Και όλα αυτά, τα ζούσαμε καθημερινά μέσα από συγκλονιστικές αφηγήσεις των ίδιων των φοιτητών και των φοιτητριών μας ή, πολλές φορές, τελείως τυχαία μέσα από αναφορές συμφοιτητών τους ή φίλων ή συγγενικών τους προσώπων, αφού κάποιοι από αυτούς δεν επεδίωκαν τη δημοσιοποίηση των προβλημάτων και δυσκολιών που περνούσαν. Και είμαστε περήφανοι για αυτά τα παιδιά, τα δικά μας παιδιά…»
Τα παραπάνω αποτελούν μέρος της ομιλίας του Πρύτανη του Πανεπιστημίου Frederick, δρα Γιώργου Δημοσθένους, κατά την τελετή αποφοίτησης της Τάξης του 2022, ο οποίος με εμφανή τη συγκίνησή του αποχαιρέτησε τους απόφοιτους της χρονιάς. Με λόγια ουσίας και από καρδιάς. Χωρίς φανφάρες, αποτύπωσε όσα βιώσαμε όσοι φοιτήσαμε έστω και λίγο σ’ αυτό το πανεπιστήμιο και μας έδωσε έναν ακόμη λόγο να είμαστε περήφανοι. Δεν επιβράβευσε μόνο την αριστεία, που αφορά συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων, αλλά επαίνεσε ανθρώπους που η επιτυχία της διαδρομής τους δεν μετριέται με τον βαθμό του πτυχίου τους, αφού ο δρόμος τους δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Δεν βρήκαν τίποτα έτοιμο και εύκολο κι όμως επέλεξαν ν’ αναμετρηθούν με το ανέφικτο…
Στο σύντομο πέρασμά μου από το Πανεπιστήμιο Frederick, ο Μιχάλης Φρειδερίκου, ο ιδρυτής του, είχε ήδη παραδώσει τα ηνία στην επόμενη γενιά. Στους πανάξιους συνεχιστές του. Στη Νατάσσα Φρειδερίκου, την σημερινή πρόεδρο του συμβουλίου του Πανεπιστημίου, που όπως έγραψε μετά την αποφοίτηση μια απόφοιτη του Τμήματος Δημοσιογραφίας, σαν ελαφρύ αεράκι, με μαεστρία δίνει λύση σε κάθε φοιτητή/φοιτήτρια όταν κάποια στιγμή προκύψει ανάγκη. Σε ανθρώπους του Πανεπιστημίου που είχαν την ενσυναίσθηση ν’ αντιληφθούν το όραμά του και να δουλεύουν ακούραστα μέχρι και σήμερα για την πραγμάτωσή του. Στους καθηγητές μας, που στάθηκαν δίπλα μας, βίωσαν έγνοιες, αγωνίες, άγχος και στέκονται ακόμη ως η ακαδημαϊκή μας οικογένεια στην οποία επιστρέφουμε πάντα και βρίσκουμε την ίδια αγκαλιά περηφάνιας για κάθε μας βήμα. Κάθε μας προσπάθεια, κάθε μας επιτυχία!
Θυμάμαι όμως ακόμα τη μορφή του να τριγυρίζει στους διαδρόμους και να αναπνέει το οξυγόνο των κόπων μιας ολόκληρης ζωής ταγμένης στην εκπαίδευση και την εξέλιξη. Όσοι γνωρίζουν, τον θυμούνται ανέκαθεν με τα χέρια πίσω και το βήμα αργό να περπατά στους διαδρόμους, να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες και να παρακολουθεί τη ζωή να τρέχει στο Πανεπιστήμιο… Να βλέπει το δικό του παιδί να μεγαλώνει και να εξελίσσεται. Όπως έβλεπε και την κόρη του όλα αυτά τα χρόνια. Έδινε την αίσθηση πως ήθελε να «κλέψει» λίγο ακόμα χρόνο. Δίπλα μας… Εκεί που οι καθηγητές που επέλεξε να μας διδάξουν, εκπλήρωναν στο μέγιστο και τον ακαδημαϊκό τους ρόλο αλλά και τις προσδοκίες του, να μας μάθουν να είμαστε πρώτα άνθρωποι και μετά επιστήμονες.
Πάνε σχεδόν δύο χρόνια που έφυγε από τη ζωή ο Μιχάλης Φρειδερίκου. Ένα τεράστιο κεφάλαιο για τα εκπαιδευτικά δρώμενα στον τόπο μας. Δεν είναι τυχαίο γεγονός ότι οι άνθρωποι που ευεργετήθηκαν αυτά τα χρόνια από τον ίδιο κι από το Πανεπιστήμιο τον μνημονεύουν ακόμη. Έφτιαξε ένα σχολείο το 1965 όπως το ονειρευόταν… Με τις αξίες και τις αρχές που ο ίδιος πίστευε. Με δυνατότητες συμπερίληψης ανθρώπων (πολύ πριν η συμπερίληψη γίνει πολιτικό trend) που είτε λόγω οικονομικών, είτε προσωπικών συνθηκών, η απόκτηση ενός πτυχίου φάνταζε άπιαστο όνειρο. Ανθρώπων που γνώριζαν εκ προοιμίου πως το πτυχίο δεν προσθέτει αξία στον άνθρωπο, αλλά η δίψα τους για μάθηση και απόκτηση γνωστικών εργαλείων ήταν το εφαλτήριο τους για να προσδοκούν σε καλύτερες μέρες. Για να γίνουν η αλλαγή που ο κόσμος μας χρειάζεται!
