Κλείνει σχεδόν μισός αιώνας από τότε που σαν σήμερα μια προσχεδιασμένη προδοσία έφτανε στη κορύφωσή της, για να ολοκληρωθεί λίγες μέρες αργότερα με την τουρκική απόβαση στις ακτές της Κερύνειας. Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου του 1974 αποτελεί το μεγαλύτερο έγκλημα εις βάρος του τόπου και του λαού. Μια πράξη που στράφηκε ενάντια στην ύπαρξη ενός κράτους και που χάραξε ανεπανόρθωτα την ιστορία με τρόπο τραγικό. Και είναι θλιβερό που ακόμα και σήμερα υπάρχουν άτομα που αδυνατούν να αντιληφθούν το μέγεθος του εγκλήματος που διαπράχθηκε εκείνο το πρωινό της 15ης Ιουλίου.
Οι οδυνηρές συνέπειες του πραξικοπήματος δεν εξαντλούνται όμως μόνο στην τουρκική εισβολή και κατοχή, με όλα τα τραγικά συνεπακόλουθά της για τον λαό της Κύπρου. Δυστυχώς, ο τρόπος που η Πολιτεία αντιμετώπισε τους δράστες του πραξικοπήματος στιγμάτισε και ολόκληρη τη μετέπειτα πορεία της χώρας σε όλα τα επίπεδα. Διότι το μεγαλύτερο έγκλημα εις βάρος αυτού του τόπου, παραμένει ατιμώρητο. Και το εξωφρενικό της όλης ιστορίας είναι ότι χρειάστηκαν να περάσουν πάρα πολλά χρόνια για να γίνει μία στοιχειώδης και με πολλά κενά καταγραφή μέρους του φακέλου της Κύπρου από την Κυπριακή Βουλή, για να δώσει κάποιες απαντήσεις γύρω από αυτή τη σκοτεινή περίοδο. Και χρειάστηκαν ακόμα περισσότερα χρόνια για να φτάσει στην Κύπρο το αρχειακό υλικό που βρισκόταν για χρόνια καταχωνιασμένο και σκονισμένο στα υπόγεια της Βουλής των Ελλήνων. Γιατί;
Το πραξικόπημα ήταν και είναι ένα έγκλημα το οποίο οργανώθηκε και εκτελέστηκε από συγκεκριμένα άτομα. Δεν διαπράχθηκε ούτε από εξωγήινους αρειανούς, ούτε από υποχθόνια τέρατα ενός παράλληλου σύμπαντος. Οι δράστες ήταν συγκεκριμένα άτομα σε Κύπρο και Ελλάδα. Και ιδιαίτερα στην περίπτωση της Κύπρου, είναι γνωστά τα άτομα αυτά και η δράση τους ως στελέχη της ΕΟΚΑ Β’ και των οποίων το έργο δεν ξεκίνησε ξαφνικά ένα πρωϊνό του Ιούλη, αλλά είχε μια χρονική διάρκεια. Πόσοι όμως εξ αυτών τιμωρήθηκαν για την παράνομη δράση τους; Και όχι μόνο αυτό, αλλά πολλοί εξ αυτών, φιγούραραν και κάποιοι φιγουράρουν ακόμα σε πρώτο πλάνο, σε γνωστές κυβερνητικές θέσεις να κάνουν τους καμπόσους και να μας πουλούν και μούρη.
Αλήθεια, πόσο μεγάλος ήταν αυτός ο κλάδος ελαίας για να μπορέσουν να κρυφτούν πίσω από αυτό οι δράστες ενός τέτοιου εγκλήματος; Πόσο βαθιά μπορεί να στιγμάτισε τη συνείδηση ενός λαού, η πλειοψηφία του οποίου μετρά ακόμα τις πληγές της από τις συνέπειες αυτού του εγκλήματος, βλέποντας τα πρωτοπαλλίκαρα της παράνομης δράσης στην προ και μετά περίοδο του πραξικοπήματος, όχι απλά να παραμένουν ατιμώρητα αλλά να παίρνουν και σημαίνονται πόστα αυτού του κράτους; Δεν είναι τυχαίο που η ατιμωρησία έγινε κουλτούρα σε αυτό τον τόπο.
Έχει μεγάλες ευθύνες η οργανωμένη Πολιτεία για τον τρόπο που στάθηκε απέναντι στο πραξικόπημα. Έχει ευθύνες και για την ανοχή που επέδειξε πριν από το πραξικόπημα. Έχει επίσης ευθύνες και για τη δημιουργία των συνθηκών εκείνων που επέτρεψαν τη γέννηση της παράνομης δράσης. Είναι βέβαια μια μεγάλη συζήτηση το όλο θέμα την οποία και αυτή κάποια στιγμή θα πρέπει να την κάνουμε. Χωρίς ταμπού και χωρίς προκαταλήψεις. Δεν υπάρχουν τοτέμ, δεν υπάρχουν άβατα στην ιστορία και την πολιτική. Έγιναν λάθη εγκληματικά που δυστυχώς έδωσαν χώρο σε αυτή την παράνομη δράση και την καταστροφική για τον τρόπο κατάληξη.
Παρόλα αυτά όμως, το πραξικόπημα δεν ήταν η κορύφωση μιας εμφύλιας διαμάχης όπως παρουσιάζεται από κάποιους. Το πραξικόπημα ήταν μια προδοτική πράξη εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και έγινε με ένα συγκεκριμένο σκοπό και είχε ένα συγκεκριμένο στόχο. Να ανοίξει τον δρόμο για την τουρκική εισβολή. Οργανώθηκε και εκτελέστηκε για αυτόν ακριβώς το λόγο και όσοι συμμετείχαν σε αυτό, αποτελούν μέρος αυτής της προδοσίας. Όποιες ευθύνες και εάν έχει ο Μακάριος (που έχει πολλές) για τον τρόπο που χειρίστηκε το Κυπριακό και για την κατάσταση στο εσωτερικό, τίποτα και κανένας δεν μπορεί να ξεπλύνει το έγκλημα που έγινε εις βάρος της Κύπρου. Και δυστυχώς αυτό το έγκλημα παρέμεινε ατιμώρητο…
