Αν ρωτήσουμε ένα παιδί πως πέρασε αυτές τις μέρες, τι του άρεσε, τι του έλειψε, ενδεχομένως να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα για το πώς πρέπει να είναι σχεδιασμένες οι πόλεις, οι γειτονιές. Χωρίς τον κίνδυνο των αυτοκινήτων, τα παιδιά κατέλαβαν με τα ποδήλατα και τα πατίνια τους δρόμους. Από τη Δευτέρα, μαζεύτηκαν και πάλι στα ενδότερα, δίνοντας πίσω τον χώρο στα τροχοφόρα. Πρέπει πια να περιμένουν τους ενήλικες πότε θα ευκαιρήσουν για να τα πάνε σε κάποιο πάρκο (όταν αυτά θα ανοίξουν για το κοινό). Στο μεσοδιάστημα, μπορούν να επανέλθουν στις εικονικές δραστηριότητες τους. Η γειτονιά δεν προσφέρεται πλέον για ασφαλή δράση.
Και στους ενήλικες, αυτό που ενδεχομένως θα μας λείψει πιο πολύ, είναι οι βόλτες του απογεύματος. Στις οποίες χαλαλίσαμε, τις πλείστες μέρες, το ένα και μοναδικό sms που δικαιούμασταν. Μη έχοντας που αλλού να πάμε, η περαντζάδα στη γειτονιά, αποτέλεσε την απόλυτη κοινωνική μας έξοδο. Σαν σε σκηνή από μυθιστόρημα του Γρηγόριου Ξενόπουλου. Μόνο που δεν βάζαμε τα καλά μας.
Ξεχυθήκαμε στους δρόμους, με ποδήλατα και σκυλιά. Ανακαλύπτοντας ανθισμένους κήπους, μυρωδιές που δεν ανακατεύονταν με τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων, ήχους της φύσης που είχαν την αποκλειστικότητα στην ησυχία της καραντίνας, χωρίς μηχανικούς θορύβους, χωρίς κορναρίσματα, χωρίς εντάσεις. Η Άνοιξη δε, συνέδραμε στο μέγιστο για να ανακαλύψουμε τον άγνωστο κόσμο της γειτονιάς. Μαζί και τους ανθρώπους της. Οι οποίοι προηγουμένως έφευγαν το πρωί για τη δουλειά, επέστρεφαν το βράδυ κι ήταν αθέατοι. Όπως και εμείς εξάλλου. Ξαφνικά συναπαντηθήκαμε. Και χαιρετιστήκαμε. Αυτό ήταν ένα άλλο καλό της πανδημίας. Οι άνθρωποι χαιρετιούνταν. Ίσως για να στείλουν το μήνυμα πως «ναι μεν αλλάζω πεζοδρόμιο, αλλά δεν σε φοβάμαι στ’ αλήθεια». Ίσως γιατί ένιωθαν να τους ενώνει η κοινή απειλή. Ίσως απλά γιατί είχαν το πνεύμα ξεκούραστο και μπορούσαν να δουν τον άλλο και να του απευθύνουν ένα «γεια σου». Πράγμα που σε εποχές, ούτω καλούμενες «κανονικές», τρομάζει. Ένας χαιρετισμός μοιάζει ύποπτος. Οι άνθρωποι δε που περπατάνε, φαντάζουν στους άλλους καθώς περνούν βιαστικά με τα αυτοκίνητο, ως περίεργοι.
Με τη σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητα, τα σκυλιά αναλαμβάνει πια η οικιακή βοηθός και η άσκηση είναι προτιμότερη στο γυμναστήριο. Οι άνθρωποι δε που περπατάνε έχουνε στο αυτί το ακουστικό και λύνουν υποθέσεις της καθημερινότητας. Δεν βλέπουν καν τον άλλο απέναντι, ο οποίος επίσης μπορεί να μιλά στο κινητό του.
Κι όμως, αν υπήρχε μια μικρή πλατεία, ένα μικρό πάρκο, μια αγορά, πεζοδρόμια, ίσως και να συνεχίζαμε να συναντιόμαστε σαν γείτονες και να μοιραζόμαστε έναν χαιρετισμό αν μη τι άλλο.
chrystalla@phileleftheros.com
