ΜΕ καθυστέρηση δεκαετιών, καθορίστηκε η 19η Μαΐου Ημέρα Μνήμης του Ποντιακού Ελληνισμού. Όχι ότι οι ξεριζωμένοι από τη Μικρασία, από γενιά σε γενιά και όπου και αν βρίσκονται είχαν ανάγκη ειδικής Ημέρας, αφού η σκέψη τους ούτε μια μέρα ξεκόλλησε από τις ρίζες τους, καθώς –καθημερινά– έζησαν και ζουν μιαν άλλη ζωή από εκείνην που τούς προοριζόταν.
Όμως, η ειδική Ημέρα Μνήμης δεν εμπόδισε τον Σημιτικό… εκσυγχρονισμό να χυδαιολογήσει… σύριζα –με ανεκδιήγητους Φίληδες, Ρεπούσες και Σίες–  και κατά του Ποντιακού Ελληνισμού (παρότι ο μισός πληθυσμός του ελληνικού κράτους έχει ποντιακή καταγωγή).
Όπως –φευ– το προοικονομούσε η Φωνή του Πόντου:
«Πέντε οσπίτια έκτισα,
κι απ’ όλα ξεσπιτούμαι
πρόσφυγας είμ’ ασοκουνί μ’
Θέ’ μ’ θα παλαλούμαι.
Πατρίδα μ’ αραεύω σε
Αμόν καταραμένος
Σα ξένα είμαι Έλληνας
και σην Ελλάδαν ξένος…»
Στα ξένα ν’ ανθούν αδιάλειπτα –από παππού σε εγγονό– οι ποντιακές κοινότητες –ρίζες και κορμός– της Ομογένειας. Και σην Ελλάδαν να επιμένει ο μικρόκοσμος του λεκανοπεδίου της Αττικής να… περιορίσει –και– τον Ποντιακό Ελληνισμό στα «μέτρα» του αθηναϊκού κράτους.
Να επαναλάβουμε:
Ο Ποντιακός Ελληνισμός δεν έχει ανάγκη ιδιαίτερης Ημέρας Μνήμης. Οι Πανέλληνες έχουν ανάγκη Ημέρας Μνήμης. Στη νιρβάνα λήθης που βρίσκονται, έχουν καταληφθεί –ένεκα και της σύνολης χρεοκοπίας– από τα σκανδιναβικά σύνδρομα.
Ενόσω –για πάντα, δηλαδή– στο άκουσμα της ποντιακής λύρας θα ενοχλούνται τα σουλτανικά αυτιά –όσο ενοχλούνται στις αναφορές των γενοκτονιών που διέπραξαν– και τα ποντιακά πόδια θα έχουν φτερά για τους δικούς τους χορούς,
η Φωνή του Πόντου, όπως ανάγιωσε –ήδη– τέσσερις γενιές, θα θερμάνει άλλες και άλλες γενιές Νεοελλήνων!…