Η επιτυχία δεν είναι τυχαία. Συχνά είναι ο καρπός ετών, γεμάτων κόπο, ιδρώτα και πίστη. Ο Ανδρέας Ναθαναήλ είναι ακριβώς αυτό: η ενσάρκωση της συνέπειας, της επιμονής και της σωματικής, μα κυρίως ψυχικής δύναμης.
Με 36 χρόνια πορείας στο bodybuilding, έχοντας αφιερώσει τη ζωή του τόσο στην επιστήμη της φυσιοθεραπείας και στον πρωταθλητισμό, κατέκτησε για δεύτερη φορά τη 2η θέση παγκοσμίως στους Διεθνείς Αγώνες Bodybuilding – Mr. Olympia Amateur 2025 στο Βουκουρέστι.
Όμως, αυτή δεν είναι μια ιστορία για μετάλλια. Είναι μια ιστορία δύναμης ψυχής, για τον άνθρωπο που βάλθηκε να αλλάξει την ανατομία του σώματος και να ξεπερνά κάθε όριο. Καθίσαμε μαζί του στο Θριάσιο Κέντρο Αποκατάστασης – το δημιούργημά του, που εδώ και χρόνια βοηθά ανθρώπους να σταθούν ξανά στα πόδια τους – και μας μίλησε για τη διαδρομή του, τις θυσίες, την υπόσχεση στην κόρη του, και τη φιλοσοφία που τον κρατά ζωντανό: «Δεν δέχομαι την ήττα. Ακόμα και μετά από κάτι που φαίνεται σαν ήττα, το μεταμορφώνω σε νίκη. Αυτός είναι ο τρόπος δράσης μου, όλα υπάρχουν στη ζωή και τα καλά και τα άσχημα και το σημαντικό είναι πως τα διαχειρίζεσαι», δηλώνει με περίσσια αυτοπεποίθηση.
Η απόφαση να ξαναβρεθεί στη σκηνή του Mr. Olympia δεν ήταν εύκολη. Ο Ανδρέας κουβαλούσε μέσα του ένα απωθημένο από το 2021, μια ανοιχτή εκκρεμότητα. Η επιστροφή του ήταν προσωπική υπόθεση, ένα στοίχημα με τον ίδιο του τον εαυτό.
«Είπα ότι θα επαναφέρω κάποια πράγματα στη ζωή μου που μου έλειψαν. Ο τελευταίος αγώνας που έκανα ήταν το 2021, πάλι στη Ρουμανία. Λόγω κάποιων καταστάσεων και του COVID, ήταν ένας αγώνας φιάσκο. Κέρδισαν μόνο αθλητές από Αραβικές χώρες, λόγω του ότι δαπανήθηκαν πολλά λεφτά και είχα πει ότι κάποια στιγμή θα ξαναέρθω. Και όταν ξαναέρθω δεν θα υπάρχει περιθώριο σύγκρισης με άλλους αθλητές. Και αυτό έκανα.
Έγιναν κάποια πράγματα στη ζωή μου που ήθελα να ξεφύγω και ένα πράγμα που μου δίνει motivation σε όλους τους τομείς, όχι μόνο στο αθλητικό κομμάτι αλλά και στην καθημερινότητα μου, και μου δίνει κίνητρα είναι το αγωνιστικό κομμάτι του body building. Δεν ξεκίνησα απευθείας για να πάω, άρχισα για να χάσω κάποια κιλά και είπα ότι θα κάνω ένα τεστ για να δω αν με παίρνει να πάω. Όταν είδα τον Απρίλη και πως ήμουν σε εξαιρετική κατάσταση αποφάσισα στις 21 Απριλίου να πάω ξανά στη Ρουμανία για το Mr Olympia. Είναι το πιο ψηλό επίπεδο παγκοσμίως, είχε γύρω στις 300 συμμετοχές από όλο τον κόσμο».
Η επιμονή και η πειθαρχία του είναι εμφανείς από την πρώτη στιγμή. Δεν είναι απλά η επιστροφή σε έναν αγώνα, αλλά η επιστροφή με σκοπό: να δείξει στον εαυτό του και στους άλλους ότι η ηλικία δεν είναι εμπόδιο.
36 χρόνια πορείας και παράπονο
Ο Ανδρέας ξεκίνησε το bodybuilding σε ηλικία μόλις 13 ετών και από τότε η ζωή του συνδέεται με την αφοσίωση, τις θυσίες και την αναγνώριση που δεν έρχεται, όπως λέει με παράπονο.
Πόσα χρόνια ασχολείστε με το bodybuilding;
«Από τα 13 μου, εδώ και 36 χρόνια. Στα 16 μου κέρδισα τον πρώτο αγώνα body building στην Κύπρο και μετά συνέχισα ως τα 20. Ακολούθως έκαμα μια παύση λόγω σπουδών και άλλων καταστάσεων. Είναι άθλημα που απαιτεί πολλά λεφτά και πολλές θυσίες. Έχουμε και παράπονο γιατί εκτός του ότι ακολουθούμε την πιο σκληρή προετοιμασία που μπορεί να κάνει αθλητής σε οποιοδήποτε άθλημα, δεν μας αναγνωρίζει κανένας. Έχουμε αρκετές επιτυχίες ως Κύπριοι αθλητές σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο. Βλέπουμε σε άλλα αθλήματα να έρχονται μετάλλια σε πιο μικρές διοργανώσεις και να βουίζει ο τόπος, ενώ οι δικές μας επιτυχίες δεν έχουν αντίκτυπο».
Έχετε οικονομικό όφελος σε διακρίσεις;
«Όχι, τίποτα. Το κάνουμε για το πρεστίζ και την εκπροσώπηση της χώρας. Την ώρα που αγωνίζεσαι δεν λέει “ο Ανδρέας Ναθαναήλ του Χριστάκη και της Νίκης, λέει ο Ανδρέας Ναθαναήλ από την Κύπρο πήρε την τάδε θέση”. Εκπροσωπείς τη χώρα σου εκείνη την ώρα.»
Η σκληρή προπόνηση και η τεράστια επένδυση χρημάτων και χρόνου αποτυπώνουν μια πραγματικότητα που λίγοι βλέπουν. Οι θυσίες είναι συνεχείς και η αναγνώριση όχι πάντα δεδομένη. Με τα χρόνια, η προπόνηση αλλάζει, η αντοχή μειώνεται, αλλά η θέληση μένει ίδια – ή και δυναμώνει.
Με το πέρασμα των χρόνων πόσο διαφοροποιείται το σώμα σας, η προπόνηση, η νοοτροπία;
«Κανονικά πρέπει να είσαι πιο ελαφριά, μεγαλώνεις, οι αντοχές είναι πιο λίγες. Όμως, φέτος έκανα κάτι εξωπραγματικό για τα δεδομένα της ηλικίας μου, αν και για εμένα η ηλικία είναι ένας αριθμός. Φέτος η τούρτα γενεθλίων που μου έκανε μία φίλη έγραφε 33, ενώ η ταυτότητά μου λέει 49. Η συμπεριφορά μου στην προετοιμασία ήταν πιο μικρή και από 33.»
Η ηλικία για τον Ανδρέα είναι απλά ένας αριθμός. Αυτό που μετράει είναι η πειθαρχία και η ψυχή που βάζεις σε κάθε προπόνηση.
Η στέρηση και η μοναξιά της προετοιμασίας
Η προετοιμασία για έναν αγώνα bodybuilding είναι εξαντλητική, όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχολογικά. Ο Ανδρέας μοιράζεται τη μοναξιά και τις στερήσεις που απαιτούνται.
Τι στερείστε κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας;
«Τα πάντα! Πρώτα απ’ όλα η διατροφή. Είναι η πιο δύσκολη διατροφή που μπορεί να κάνει άνθρωπος. Είναι η μονοτονία της τροφής. Υπάρχουν 3-4 πράγματα που πρέπει να τρως συνέχεια μέχρι τη μέρα του αγώνα. Και εκείνα σιγά – σιγά πρέπει να τα μειώνεις. Χάνεις προσωπική ζωή, πολλά πράματα. Εγώ τον Δεκαπενταύγουστο ήμουν κλειδωμένος σπίτι και είχα πάει θυμούμαι θάλασσα, λέω το και συγκινούμε, μετά κλειδώθηκα σπίτι. Και ξέρεις, όταν το περνάς μόνος σου σε παίρνει το παράπονο. Η φόρτιση είναι τόσο μεγάλη. Ήξερα πως όλοι μου οι φίλοι είναι κάπου και εγώ ήμουν κλειδωμένος στο σπίτι. Δεν θα ξεχάσω πως εκείνη τη μέρα ξέσπασα σε λυγμούς, χτυπούσα σε τείχους και αρμάρια μέχρι να ηρεμήσω. Εκεί ήταν που πείσμωσα ακόμα παραπάνω.»
Η μοναξιά της προετοιμασίας είναι μέρος του αγώνα. Όμως, είναι και το σημείο όπου γεννιέται το πείσμα και η αφοσίωση. Το πρόγραμμα του Ανδρέα κατά την προετοιμασία ήταν σχεδόν εξωπραγματικό, με πολλαπλές ώρες άσκησης, ειδικά σχεδιασμένη διατροφή και ελάχιστες ώρες ύπνου.
Πες μας το πρόγραμμα μίας μέρας σου εν περίοδο προετοιμασίας:
«Ερχόμουν το πρωί εδώ (σ.σ. στο Κέντρο Αποκατάστασης Θριάσιο) έκανα κάποιες δουλειές που έπρεπε και ευτυχώς έχω τα παιδιά εδώ που κρατούσαν το φυσιοθεραπευτήριο στις πλάτες τους γιατί εγώ ήμουν παρών απών. Έφευγα στις 12:00 το μεσημέρι και πήγαινα προπόνηση. Έκανα το πρόγραμμα που είχα συν 1000 κοιλιακούς, 500 πλάγιους. Ερχόμουν πίσω, έτρωγα και έκανα ξανά κοιλιακούς εδώ. Στις 17:00 πήγαινα σπίτι για ξεκούραση μιας ώρας, σηκωνόμουν έκανα το γεύμα μου και έφευγα ξανά για προπόνηση από τις 19:00 μέχρι τις 21:00. Μετά πήγαινα μάθημα πολεμικής τέχνης. Ξεκουραζόμουν στο σπίτι για κανένα δίωρο και τα μεσάνυχτα έκανα αερόβιο για περίπου μία – μιάμιση ώρα. Στις 3:30 ξυπνούσα κάθε βράδυ και έκανα κοιλιακούς γιατί κάθε φορά είχα στο μυαλό μου ότι κάποιος μπορεί να κάνει παραπάνω από εμένα και να χάσω το μετάλλιο.»
Η έμπνευση και το πείσμα
Κάθε μεγάλο επίτευγμα έχει πίσω του μια αόρατη δύναμη που το τροφοδοτεί. Για τον Ανδρέα, αυτή η δύναμη δεν είναι μόνο η προσωπική θέληση αλλά και η έμπνευση από άλλους ανθρώπους.
«Έφυγα από τη μονοτονία μου και είπα ότι θα κάνω πράγματα για μένα. Πράγματα που με ευχαριστούν. Εμφανίζονται κάποιες φορές άνθρωποι που σε ξυπνούν. Υπήρξε ένας άνθρωπος που με ξύπνησε όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Είναι το δώρο και η ευλογία που σου δίνει ο Θεός γιατί εκεί ξυπνάς και πεισμώνεις. Βλέπεις τον εαυτό σου και κάνεις τα πάντα για εσένα. Ούτε ξαναείδα ποτέ αυτό το πρόσωπο στη ζωή μου, όμως μου δημιούργησε όλο αυτό το πείσμα για να καταφέρω πράγματα προσωπικά για μένα. Και ίσως να μην κατέβαινα σε αυτή την κατάσταση στους αγώνες, γιατί το έβλεπα και πείσμωνα.»
Η υπόσχεση στην κόρη του
Η πιο προσωπική και συγκινητική πτυχή της επιτυχίας του Ανδρέα είναι η υπόσχεση που έδωσε στην κόρη του, που αποτέλεσε τον μεγαλύτερο λόγο για να φτάσει μέχρι το μετάλλιο, ανήμερα των γενεθλίων της.
«Υποσχέθηκα το μετάλλιο της κόρης μου και ήταν το πιο σημαντικό κομμάτι που μου έδινε κίνητρα. Της είπα ότι θα πάω για τα γενέθλια σου και θα σου αφιερώσω το μετάλλιο. Έγινε 15 χρονών στις 30 του Αυγούστου, τη μέρα του αγώνα.»
Τι σου είπε όταν της ανακοίνωσες πως κατέκτησες μετάλλιο;
«Φαινόταν από τα προκριματικά ότι ήμουν πρώτος, αν και ήμουν ο μοναδικός άνω των 45 χρόνων. Είχα πει ότι φέτος θα πάω διαστημικός. Μου λέγανε ότι έβγαλα γραμμές πάνω μου που δεν υπάρχουν και πρέπει να ξαναγραφτεί η ανατομία από την αρχή. Πριν ανακοινωθούν τα αποτελέσματα πήρα την κόρη μου τηλέφωνο και της είπα “αγάπη μου τα καταφέραμε. 99% πιάσαμε το χρυσό”. Μου απάντησε πως δεν την ενδιαφέρει το χρώμα του μεταλλίου, φτάνει να το πιάσω για να είμαι χαρούμενος. Ήταν και ο λόγος που δεν θύμωσα όταν με ανέδειξαν δεύτερο. Οι συναθλητές μου έδιναν συγχαρητήρια και μου έλεγαν ότι ήταν άδικο το αποτέλεσμα και δεν υπήρχε μέτρο σύγκρισης.»
Το Θριάσιο και η Golden Team
Ο Ανδρέας δεν είναι μόνο πρωταθλητής. Είναι και ιδρυτής ενός από τα πιο εξοπλισμένα κέντρα αποκατάστασης στην Κύπρο, του Θριάσιου Κέντρου Αποκατάστασης, όπου καθημερινά αγωνίζεται για να βελτιώσει τη ζωή των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα.
Αλήθεια, πώς αντιδράτε όταν βοηθάτε κόσμο να περπατήσει;
«Απίστευτη ικανοποίηση γιατί εμάς είναι η καθημερινότητα μας. Το λέω κυριολεκτικά ότι εμείς εδώ καθημερινά σηκώνουμε ανθρώπους από τα αναπηρικά. Δεν το λέω με την έννοια της υπερβολής. Τούτη είναι η ζωή μου. Και, ναι, η ικανοποίηση είναι τεράστια. Έχεις και το θέμα της αμοιβής φυσικά, αλλά η ικανοποίηση που παίρνεις όταν σηκώνεις έναν άνθρωπο από το αναπηρικό… Είχαμε ένα περιστατικό με μία κοπέλα που ήταν τρία χρόνια στο αναπηρικό και της είχαν πει ότι δεν θα περπατήσει ξανά. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν δέχεται την ήττα. Θα παλεύω μέχρι να τα καταφέρω, θα σε εξοντώσω μέχρι να εξαντλήσω κάθε πιθανότητα να τα καταφέρω. Και όταν φθάσαμε σε σημείο να κάνει βήματα με το πι, βλέπεις στο τέλος το χαμόγελο της κοπέλας τούτης… δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψεις.»
@antreas_thriasio ♬ original sound – Christos Metaxas
Η ομάδα εδώ με φυσιοθεραπευτές αποτελείται από αρκετά άτομα. Πόσο σημαντικοί είναι;
«Πάρα πολύ σημαντικοί. Δεν έχω λόγια, ειλικρινά. Ειδικά φέτος. Γι’ αυτό και τους έδωσα και περισσότερη άδεια. Έκανα την προετοιμασία για τον αγώνα και δεν είχα έγνοια γιατί ήξερα ότι ήταν αυτοί εδώ. Το φυσιοθεραπευτήριο “πετούσε”, είχε ανοδική πορεία. Ερχόμουν εδώ και τους έλεγα ότι φοβούμαι να μείνω παραπάνω ώρα να μην σας γρουσουζέψω. Δεν έχω λόγια για αυτά τα παιδιά, ότι και να πω θα φανεί γραφικό. Αυτοί κάνουν όλη τη δουλειά. Και όταν με συγχαίρουν σε διάφορα περιστατικά, εγώ απαντώ ότι οι έπαινοι αξίζουν σε αυτά παιδιά και πάντα τους τα αναγνωρίζω. Τους ονομάζω golden team: αποτελείται από τον Κυπριανό Κωμοδρόμο, Μάριο Νικολάου, Τίνα Γκουρβανίδου και Αφροδίτη Σάββα., Παλεύουν σαν να είναι δικοί τους άνθρωποι και θέλουν να τους βοηθήσουν. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις καλούς συνεργάτες.»
Το Θριάσιο δεν είναι μόνο εξοπλισμός και τεχνογνωσία. Είναι ανθρώπινη προσέγγιση, αφοσίωση και μια ομάδα που μοιράζεται το ίδιο όραμα με τον ιδρυτή της. Παράλληλα με τον αγωνιστικό του δρόμο και την καθημερινότητα στο Θριάσιο, ο Ανδρέας αναγνωρίζει τις δυσκολίες της επαγγελματικής ζωής και αναφέρει τα προβλήματα που έφερε το ΓΕΣΥ.
«Το ΓΕΣΥ “έκοψε” τα πόδια μας. Πρέπει να δουλέψω τέσσερις φορές παραπάνω για να βγάλω τα λεφτά που έβγαζα με το 1/3 των πελατών που είχα τότε. Θεωρώ ότι είμαστε υποτιμημένο επάγγελμα στην τιμή που πληρωνόμαστε. Θα έπρεπε να υπάρχει μία ταξινόμηση. Δεν μπορεί ένα κέντρο που έχει 300.000 ευρώ μπάτζετ να πιάνει τα ίδια λεφτά με κάποιον που κάνει 45 λεπτά θεραπεία ή έχει ένα κρεβάτι και κάνει θεραπεία.»
Πάθος για την ΑΕΛ και το τραγούδι
Ο Ανδρέας Ναθαναήλ δεν περιορίζεται στον ρόλο του φυσιοθεραπευτή ή του κορυφαίου αθλητή bodybuilding. Πέρα από τις ώρες προπόνησης και τις απαιτητικές υποχρεώσεις στο Θριάσιο, βρίσκει χρόνο να καλλιεργεί τα χόμπι του, στοιχεία που τον συνδέουν με την καθημερινή ζωή και αναδεικνύουν την πιο προσωπική, ανθρώπινη πλευρά του. Φανατικός υποστηρικτής της ΑΕΛ, κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας με ένα τεράστιο τατουάζ στο χέρι να επιβεβαιώνει ότι η ομάδα της πόλης του αποτελεί μέρος της ζωής του.
Τι δεν πήγε καλά φέτος στην ΑΕΛ;
«Η επιλογή του προπονητή. Εγώ τους είχα πει ότι σε 2-3 εβδομάδες θα δείτε μια διαφορετική ΑΕΛ. Ο κόσμος θέλει να βλέπει μια ομάδα ανταγωνιστική, να παλεύει στο γήπεδο. Όχι να τρώει πέντε γκολ από την Ομόνοια και να της χαρίζω τον Ανδρέου. Αν δεν τον ήθελε ο προπονητής, έπρεπε να φωνάξουν τον ποδοσφαιριστή, να του ανανεώσουν το συμβόλαιο και μετά να πάει όπου θέλει. Τώρα τον χάρισε. Κάμνει της Ομόνοιας και όχι εμάς, για όνομα του Θεού. Έβγαλα και φωτογραφία με το σήμα της ΑΕΛ όταν πήρα το μετάλλιο. Η ΑΕΛ ήταν εκεί και στο Mr Olympia.»
Πού βλέπεις φέτος την ΑΕΛ;
«Θα είναι πάλι στη δεύτερη εξάδα, αλλά θα παίξει καλύτερα από πέρσι. Θα βάλει κάποιες βάσεις για το μέλλον.»
Άλλα χόμπι έχετε;
«Τραγουδώ με την παρέα μου.»
Τι τραγούδια;
«Έντεχνο ελληνικό. Το τραγούδι ήταν κάτι που έκανα όταν ήμουν στην Αθήνα, όπου έζησα για 11 χρόνια και είχα μπουάτ, είναι το μοναδικό πράμα που μετανιώνω επειδή σταμάτησα. Μπορούσε να διαλύσω τα πάντα γύρω μου και μετά να τα ξαναστήσω. Το μοναδικό πράγμα που μετάνιωσα γιατί σταμάτησα ήταν αυτό.»
Η μουσική αποτελεί για τον Ανδρέα μια ανάσα προσωπικής έκφρασης, ένα κομμάτι της ζωής που συνδέεται με το παρελθόν του και την δημιουργικότητα που δεν τον άφησε ποτέ. Παράλληλα, η αγάπη του για την ΑΕΛ είναι γνωστή και ξεχωριστή. Το τατουάζ και το εισιτήριο διαρκείας δείχνουν το πάθος του για την ομάδα της πόλης του.
Μελλοντικά πλάνα και νέες προκλήσεις
Η αφοσίωση του Ανδρέα εκτείνεται πολύ πέρα από το bodybuilding και το Θριάσιο. Στο επίκεντρο βρίσκεται μια νέα επιχειρηματική πρόκληση, την οποία κρατά ως έκπληξη, υποσχόμενη καινοτομία και δημιουργικότητα.
«Μέσα στο πλάνο μου είναι να κάνω ακόμα ένα επιχειρηματικό κομμάτι. Δεν θέλω ακόμα να αποκαλύψω τι έχουμε σκοπό να κάνουμε μαζί με έναν φίλο μου. Θα είναι τέσσερις διαφορετικές επιχειρήσεις μέσα. Θα είναι κάτι ωραίο, μεγάλο και πρωτοποριακό στη Λευκωσία που δεν έχει κάτι αντίστοιχο στην Κύπρο. Έτυχαν κάποιες αναποδιές που καθυστέρησαν την έναρξη των έργων. Τώρα, μετά τον αγώνα, θα δώσω όλη μου την προσοχή σε αυτό το πλάνο.»
Η ιστορία του Ανδρέα Ναθαναήλ δεν είναι απλώς μια αθλητική επιτυχία. Είναι η απόδειξη ότι η σκληρή δουλειά, η πειθαρχία και η αγάπη για αυτό που κάνεις μπορούν να ξεπεράσουν κάθε εμπόδιο. Από την καθημερινότητα στο Θριάσιο, τις ώρες μοναξιάς και σκληρής προετοιμασίας, ο Ανδρέας δείχνει ότι η επιμονή φέρνει αποτελέσματα προσωπικά, επαγγελματικά και αθλητικά.
Η 2η θέση στον κόσμο στο Mr. Olympia Amateur 2025 είναι μόνο ένας σταθμός στην πορεία του. Το ταξίδι συνεχίζεται, με την ίδια ένταση, την ίδια αφοσίωση και με την ίδια πίστη ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο όταν υπάρχει θέληση και πάθος.
