Πριν από λίγες μέρες η μητέρα μου, που είναι μεγάλη στην ηλικία, παρουσίασε ξαφνικά προβλήματα υγείας και χρειάστηκε να τη μεταφέρουμε στις λεγόμενες Πρώτες Βοήθειες του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας. Μετά από αναμονή οκτώ περίπου ωρών την εξέτασε επιτέλους γιατρός, ο οποίος αποφάνθηκε ότι έπρεπε να της κάνουν ακτινογραφίες. Για να γίνουν όμως οι ακτινογραφίες, έπρεπε να μεταφερθεί στο ανάλογο τμήμα του Γενικού Νοσοκομείου που είναι σε σχετικά κοντινή απόσταση από τις Πρώτες Βοήθειες, όμως δύσκολα μπορεί να μεταβεί σε αυτό άτομο με κινητικά προβλήματα όπως είναι η μητέρα μου. Για να τη μεταφέρουμε, ζητήσαμε να μας δώσουν το μοναδικό ελεύθερο τροχοκάθισμα που υπήρχε, όμως αρνήθηκαν να μας το δώσουν, διότι όπως μας είπαν, το χρειάζονταν για άλλο σκοπό. Επιμέναμε πάρα πολύ για να μας το δώσουν τελικά, όμως διερωτώμαι εάν είναι αυτή η αντιμετώπιση που πρέπει να τυγχάνουν οι ασθενείς από κρατικό νοσοκομείο.
Κωστάκης Χ.
Λύπη προκαλούν τα όσα αναφέρει ο αναγνώστης μας στην επιστολή–καταγγελία του, όμως ως στήλη δεν μπορούμε να επιρρίψουμε ευθύνες στους ιατρούς και στο νοσηλευτικό προσωπικό των Πρώτων Βοηθειών, διότι δεν γνωρίζουμε τι άλλα επείγοντα περιστατικά είχαν να αντιμετωπίσουν τις ώρες στις οποίες διαδραματίζονταν τα πιο πάνω και ούτε γνωρίζουμε για ποιο σκοπό ήθελαν το τροχοκάθισμα. Ωστόσο, μας προκαλεί αγανάκτηση το γεγονός ότι το μεγαλύτερο κρατικό νοσοκομείο του τόπου, έχει έλλειψη τροχοκαθισμάτων και ταλαιπωρεί ασθενείς με κινητικά προβλήματα. Ντροπή!
