Ο Αντώνης Μ.Χατζηαντώνης, πρόσφυγας από την Κερύνεια, μετά θλίψης, διερωτάται πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβανόμαστε ότι τσιμεντώνουμε τη διχοτόμηση με το να πηγαίνουν στις κατεχόμενες περιοχές μας Ε/κ για να φάνε και να ψωνίσουν.
Είδατε με τι χαρές και πανηγύρια, γιόρτασαν κάποιοι, το άνοιγμα των οδοφραγμάτων προς την κατεχόμενη βόρεια Κύπρο; Με τύμπανα ταμπούρλα και χορούς! Μετέτρεψαν ένα θλιβερό γεγονός, σε εορταστική εκδήλωση. Και είδατε και οι Τουρκοκύπριοι, πώς το χειρίστηκαν; Στρώνοντας κόκκινο χαλί και προσφέροντας νόστιμους λουκουμάδες στα κορόιδα τους Ελληνοκυπριους, που θα πάνε από κει να αφήσουν τα ωραία τους ευρουλάκια! Μα είναι δυνατόν να μην αντιλαμβανόμαστε ότι τσιμεντώνουμε τη διχοτόμηση με αυτό τον τρόπο; Κάποιος διαδικτυακός φίλος, μου έγραψε ότι πήγε με φίλες του, έφαγαν γύρο (doner kebab), ήπιαν και κάποιο ποτό και φρόντισαν να γεμίσουν και το ντεπόζιτο του αυτοκινήτου τους. Και όλα αυτά λέει, μόνο με 25 ευρώ! Μα ακριβώς, έχουν χαμηλές τις τιμές, για να μας προσελκύσουν. Πώς είναι δυνατόν να δίνουμε χρήματα σε αυτούς που σφετερίζονται τις περιουσίες μας; Ουσιαστικά ενισχύσουμε το παράνομο καθεστώς τους. Το οποίο, πιθανότατα, να προωθεί τα χρήματα αυτά προς ενίσχυση του κατοχικού στρατού. Δεν βλέπουν ότι τα κανόνια των 40 χιλιάδων Τούρκων, είναι στραμμένα προς νότον; Μα χρειάζεται επαναπροσέγγιση, μας λένε. Ένας άλλος έγραψε, «μα, να μη δείξουμε στα παιδιά μας, τους τόπους μας, τα νεκροταφεία και τις εκκλησίες μας;». Του απήντησα: «Ναι… Να τα δείξετε. Όμως με μέτρο». Εγώ πήγα μια-δυο φορές, έδειξα στο μακαριστό παιδί μου και στην τότε σύζυγό, τους οποίους έφερα από την Ελλάδα, όπου ζούσα τότε. Δεν θα ξεχάσω εκείνη τη στιγμή, το καλοκαίρι του 2003. Όταν περάσαμε από το σημείο διάβασης του Πενταδακτύλου και αντίκρισα την πόλη που γεννήθηκα, την Κερύνεια μας, μετά από 29 ολόκληρα χρόνια. Θόλωσαν τα μάτια μου από τα δάκρυα και δυσκολευόμουν να οδηγήσω! Τι να πεις… Ο καθένας το βλέπει από την πλευρά του. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηλιθιότητα, από το να πηγαίνεις να ενισχύεις τα καζίνο των νονών της νύχτας, των εποίκων της Τουρκίας και λοιπά… Δεν ξέρω… Μπορείτε να πράξετε ό, τι θέλετε. Είναι θέμα συνείδησης. Αλλά, αν τώρα με την κατάρρευση της τουρκικής λίρας, τους ενισχύσουμε εμείς, εγώ προβλέπω -και να θυμάστε τα λόγια μου- ότι σε 20 με 30 χρόνια, εμείς θα είμαστε αυτοί που θα υποφέρουμε οικονομικά. Και θα τους παρακαλάμε για ένα κομμάτι ψωμί. Διότι, αργά αλλά σταθερά, αποκτούν οικονομική ευρωστία. Ο τουρισμός τους, τους φέρνει χρήμα. Κινούνται βάσει σχεδίου. Και σε όλα αυτά, συμβάλλει και η κοντόφθαλμη πολιτική των ερασιτεχνών ηγετών μας. Αν υπάρχει Ελληνισμός στην Κύπρο μέχρι τότε…
