Ο Γιάννης Πεγειώτης θυμάται την εποχή που έλεγε με τους φίλους του τα κάλαντα στη Λεμεσό.
Προχτές ξαφνικά στρίβοντάς από ένα στενό μπήκα στην Αγίας Σοφίας και με πλημμύρισε η αίσθησις εκείνης της βραδιάς με το τενεκκούιν για τις μπακκίρες και με τα Κάλαντα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Τότε που γυρίζαμεν αθώοι του Χαράκη ως κάτω στους δρόμους του Άη Γιάννη λέγοντας τα Κάλαντα. Οι καιροί της φτώχειας στις γειτονιές. Τότε που ζούσαμεν το παρόν, ψέλνοντας το «Καλήν Εσπέραν Άρχοντες». Με τον Αντώνην, τον Μάριον, τον Ρίκκον και κάποτε τον Σόλωνα τον πορτάρην της γειτονιάς. Κάποτε ερχόταν και ο Ντίνος και ο μικρότερος αδερφός μου, ο Χριστόδουλος. Η μοιρασιά γινόταν που κάτω που έναν στύλλον στην οδόν Νίκου Νικολαΐδη πιο κάτω που τον καφενέν του κου Χρίστου που την Μόρφου (Ο κύριος Χρίστος ήταν καφετζής καλόγνωμος άρχοντας τζιαι είχεν ένα Ωστιν Μόρρις άσπρου χρώματος, ήταν ό,τι έφερεν μαζίν του τον Δεκαπεντάουστον του ’74). Τα κάλαντα εμάθαμεν τα εις το σχολείο που την κα. Αγνή, την κα. Τασούλλα και την μουσικό κα. Παναγιώτα που τις παραμονές Χριστουγέννων του 1972 και του 1973. Το Ζ΄ Δημοτικό Λεμεσού μόρφωσε καλαντιστάς που για πολλά έτη τραγουδούσαν με τον κ. Έλληνα και άλλους κατηχητές χριστουγεννιάτικα στο παιδικό Νοσοκομείον Λεμεσού.
