Ο Αντώνης Χατζηαντώνης, με αφορμή τα όσα πέρασε, γράφει ότι πρέπει να επενδύουμε σε άλλους θησαυρούς σ’ αυτή τη ζωή.

Δεν υπάρχει άνθρωπος σε αυτό τον κόσμο φίλοι μου, που να μην έχει δοκιμαστεί από κάποια προβλήματα… Άλλοι λίγα, άλλοι περισσότερα. Εγώ είχα την ατυχία να υποστώ τεράστια προβλήματα στη ζωή μου. Το φθινόπωρο του 2012, διαγνώστηκε με καρκίνο το παιδί μου και μετά από λίγους μήνες το χάσαμε. Αμέσως μετά, διαγνώστηκε η σύζυγος με καρκίνο του μαστού. Εν φαντάζεστε πόσο ταλαιπωρηθήκαμε. Μέρες ολόκληρες, στα νοσοκομεία. Χημειοθεραπείες και άλλα… Δεν γνωρίζω πώς άντεξα αυτές τις ταλαιπωρίες. Τώρα, 8 χρόνια μετά, η σκέψη μου, όταν αναλογίζομαι όλα αυτά που πέρασα, πηγαίνει στην περίπτωση του Ιώβ. Όταν ο θεός του πήρε τα 10 παιδιά του, τρεις θυγατέρες και επτά υιούς. Αρρώστησε και έχασε όλη του την περιουσία. Ως πεπερασμένο oν ο άνθρωπος έχει εν μέτρω, την αντοχή, τις γνώσεις και την υπομονή. Aς παραθέσουμε τον διάλογο του Ιώβ με τον Θεό. Στριμωγμένος ψυχολογικά, γονατίζει ο δυστυχής και λέγει: «Γιατί να γεννηθώ; Να είναι η μέρα που γεννήθηκα, καταραμένη; Και φως ξανά να μην φέξει; Δεν είμαι τίποτε άλλο, παρά χώμα και στάχτη που πατιέται. Δεν είμαι τίποτα άλλο, παρά γη και σποδός». Τον ακούει ο Μεγαλοδύναμος και του απαντά: «Ήθελα ένα κραταιό παράδειγμα υπομονής για  όλες τις επερχόμενες γενιές. Για να ωφεληθούν οι μεταγενέστεροι άνθρωποι, να στερεωθούν στις δοκιμασίες της ζωής! Όταν Εγώ θεμελίωνα την γη, εσύ πού ήσουν; Μήπως γνωρίζεις, πού είναι οι θησαυροί των νεφελών; Εκτιμώντας την πίστη και τον υπέροχο και υπομονετικό χαρακτήρα του Ιώβ, ο Θεός του γιατρεύει τις πληγές και επαναφέρει όλη την περιουσία του, ακόμη και περισσότερη. Αυτό είναι ένα απλό δίδαγμα φίλοι μου, ότι δεν πρέπει να τα παρατάμε τόσο εύκολα. Ενδυναμωμένοι από την πίστη, από τις μικρές χαρές της ζωής συνεχίζουμε. Εδώ να πούμε ότι τα πολυτιμότερα αγαθά, μας παρέχονται χωρίς φειδώ και δωρεάν από τον Ύψιστο. Όπως ο αέρας, οι φίλοι μας τα ζώα, το νερό των πηγών και των ποταμών. Η λιακάδα που μας ζεσταίνει στις κρύες χειμερινές ημέρες και τόσα άλλα. Ας παραδειγματιστούμε, λοιπόν, από τον άνθρωπο αυτό. Ας αντλήσουμε δύναμη και ας μην ξεχνάμε ότι είμεθα προσωρινοί στον κόσμο αυτό. Εκεί επάνω, μας περιμένουν οι αγαπημένοι μας. Δεν τους περιμένουμε να γυρίσουν πίσω. Αυτοί μας περιμένουν! Και ας μην αποθηκεύουμε θησαυρούς και πλούτη στη γη αυτή. Ας επενδύσουμε στον Ουρανό, ταΐζοντας ένα αδέσποτο ζώο, επισκεπτόμενοι έναν φυλακισμένο, βοηθώντας μία φτωχή οικογένεια. Αυτά μόνο θα μείνουν και τίποτα άλλο. Είμαστε μία φλόγα που με ένα φύσημα του αγέρα, το κεράκι της ζωής μας θα σβήσει. Σαν σπουργιτάκι που πεθαίνει μέσα στο κρύο και στον χιόνια! Να είστε καλά αδερφοί μου και ο Θεός να σας ευλογεί.