Ο Ανδρέας Γεωργίου αγανακτεί με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Κύπρο.
Με την παρούσα επιθυμώ να εκφράσω πικρία και αγανάκτηση για όσα ανεπίτρεπτα τεκταίνονται σε βάρος της πατρίδας μας, του λαού και της κοινωνίας.
Βεβαίως και έχω το δικαίωμα να εκφραστώ ως ελεύθερα σκεπτόμενος πολίτης. Ωστόσο, γνωρίζω ότι διατρέχω τον κίνδυνο να βρεθώ κατηγορούμενος από κάποιους που βολεύτηκαν με αυτή την κατάσταση που επικρατεί στην Κύπρο, αλλά δεν θα σωπάσω. Θεωρώ ότι όλοι οι πολίτες πρέπει να αφυπνιστούμε από αυτή την κατάντια, γιατί πραγματικά για κατάντια πρόκειται, που οι κατέχοντες την εξουσία από διάφορα πόστα και θέσεις έχουν θέσει την μικρή μας –και ημικατεχόμενη τονίζω- πατρίδα. Πρέπει να σηκωθούμε από τον καναπέ μας όπου έχουμε σχεδόν όλοι βολευτεί και να φωνάξουμε δυνατά «δεν πάει άλλο». Κι αν αυτοί οι κάποιοι θελήσουν να μας κοροϊδέψουν ξανά, ή ακόμα χειρότερα να μας φιμώσουν, τότε να ουρλιάξουμε. Μια ρωσική παροιμία λέει: «Όταν ζεις με λύκους, ουρλιάζεις σα λύκος».
Όλοι αυτοί που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν, μας τάζουν ότι θα φτιάξουν τα πράγματα και προσπαθούν κάθε φορά να μας πείσουν ότι εργάζονται γι’ αυτό. Όμως, μας λένε ψέματα και μάλιστα κατάμουτρα. Και η ελπίδα του κόσμου ότι κάποια στιγμή θα σταματήσει ο κατήφορος στον οποίο κατρακυλάει η πατρίδα μας φαίνεται όλο και πιο απόμακρη με όλα αυτά που γίνονται. Μας πνίγει πια η μπόχα της διαφθοράς, μας αγανακτούν τα σκάνδαλα που φυτρώνουν το ένα μετά το άλλο, μας κουράζουν οι αλαζόνες πολιτικοί και παρατρεχάμενοί τους, μας αφήνουν εντελώς αδιάφορους οι πολιτικές ξιφουλκίες που ανέβασαν θερμόμετρο λόγω των επερχόμενων βουλευτικών εκλογών, αλλά πάνω απ’ όλα μας θυμώνουν οι κοροϊδίες και τα ψέματα. Φλομώσαμε απ’ αυτά και κόσμος απαιτεί έργα κι όχι κούφια λόγια. Δυστυχώς, στη νήσο των Αγίων η κομματοκρατία αποχαλινώθηκε, η διαφθορά γιγαντώθηκε και ο πολίτης έρμαιο στις ορέξεις ενός διεφθαρμένου κράτους είναι υποχρεωμένος να σιωπήσει. Οι πολίτες έχουν αγανακτήσει, αλλά αυτό δεν φαίνεται να το έχουν καταλάβει οι πολιτικοί μας ηγέτες. Κι αν πράγματι δεν το έχουν καταλάβει, τότε δεν κάνουν για ηγέτες και καλύτερα για όλους μας να πάνε σπίτι τους, μήπως και αλλάξει κάτι σ’ αυτό το ημικατεχόμενο -και ρημαγμένο από τους επιτηδείους- τόπο.
