Ο Γιάννης Χριστοφίδης σχολιάζει τη διαφθορά στην κυπριακή κοινωνία.
Με αφορμή το άνοιγμα του φακέλου της διαφθοράς στην κυπριακή κοινωνία, παρόλο που δεν είναι ο κατάλληλος καιρός για τέτοια ανοίγματα, εν μέσω πανδημίας κορωνοϊού και καιροσκοπικής εκμετάλλευσης, αν όχι και συμμετοχής σε τέτοιες αφορμές και ευκαιρίες της αδίστακτης τουρκικής λαίλαπας και βουλιμίας, θα πρέπει να ειπωθούν κάποιες αλήθειες, που κάποια ΜΜΕ, δε συνηθίζουν να τις λένε. Επιτρέψετε μου να αρχίσω με μια έξυπνη διαφήμιση, που τον τελευταίο καιρό ακούεται από το ραδιόφωνο σχετικά με τη μόνωση των σπιτιών, που αναφέρει ότι «οι αμαρτίες πληρώνονται στην άλλη ζωή, αλλά οι βλακείες σ’ αυτή τη ζωή». Είναι αλήθεια ότι οι περισσότερες αμαρτίες πληρώνονται στην άλλη ζωή, αλλά πιστεύω ότι αρκετές πληρώνονται και σ’ αυτή τη ζωή. Απλά οι άνθρωποι δεν θέλουν να το παραδεχτούν, ή δεν μπορούν να το αντιληφθούν.
Το κακό αρχίζει από εμάς τους ίδιους τους ανθρώπους. Οι απρόσεκτοι άνθρωποι, κάνουν απρόσεκτες οικογένειες, απρόσεκτες παιδείες και απρόσεκτες κοινωνίες. Το πρόβλημα βασικά είναι ζήτημα ορθής αγωγής. Αν οι νέοι άνθρωποι έχουν μάθει να πιστεύουν και να εφαρμόζουν ορθές αξίες, αρχές και ιδανικά, τότε φυσιολογικά θα μπορούν με τη βοήθεια του Θεού, να επιτυγχάνουν και ορθές οικογένειες. Στη συνέχεια, οι ορθοί εκπαιδευτικοί θα πραγματοποιούν ορθά σχολεία και τα ορθά σχολεία, ορθές κοινωνίες. Έτσι ξεκινά μια αλυσίδα διαδοχικού επιτεύγματος. Οπωσδήποτε η διαφθορά έχει πολλά χρώματα, από το ελαφρό γκρίζο, μέχρι το κατάμαυρο. Φυσικά όλα αρχίζουν από τις μικροπαραβάσεις που γίνονται πρώτα στην οικογένεια, ύστερα στο σχολείο και μετέπειτα στην κοινωνία και οι γονείς ή οι δάσκαλοι, δεν τους δίνουν τόση μεγάλη σημασία, γιατί τις δικαιολογούν πως πρόκειται για ασήμαντα παιδικά καμώματα, που νομίζουν, ότι αργότερα θα διορθωθούν μόνα τους. Όμως είναι απόλυτα αναγκαίο, από την παιδική ηλικία, να διδάξουν και να πείσουν τα παιδιά τους με αγάπη και πραότητα, ότι ο εγωισμός, η ζηλοτυπία και η σκληρότητα ανάμεσα στα αδέλφια αλλά και στα ξένα παιδιά, δεν συμβιβάζονται με τη φιλία και την αγάπη, που θα ήθελαν να έχουν από όλους.
Πρέπει ακόμη να μάθουμε στα παιδιά μας, να μη ζητούν να αποκτήσουν με οποιονδήποτε τρόπο πράγματα που δεν ανήκουν σ’ αυτούς, αλλά σε άλλους. Το να κλέψει ένας μικρός μαθητής ένα μολύβι από το συμμαθητή του, φυσικά δεν είναι σημαντικό. Αν όμως το παραβλέψουμε, τότε γίνεται σημαντικό. Γιατί όλα τα μεγάλα κακά και οι παρανομίες ξεκινούν και γίνονται αργότερα συνήθειες ανεξέλεγκτες και απρόσμενες. Και όλα αυτά είναι λάθη και αμαρτίες που πληρώνονται, είτε σταδιακά με προσωπικές αποτυχίες, είτε συνολικά με σκάνδαλα που απλώνονται σ’ ολόκληρη την κοινωνία. Και το τελικό συμπέρασμα θα πρέπει να είναι, όχι να αναλωνόμαστε φτιάχνοντας μεγαλοπρεπείς επαύλεις και γιγαντιαίους πύργους, αλλά να προσπαθούμε να δημιουργούμε αληθινούς και τέλειους ανθρώπους, με πραγματικό φόβο Θεού. «Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς, τέλειος εστίν» (Ματθ. Ε 48).
