Ο Γιάννης Πεγειώτης θυμάται και γράφει για την επέτειο μιας παλιάς εποχής.
Στις 28 Οκτωβρίου του 1980 ένας χωρκάτης που τον Άη Γιάννη, περιοχή Χαράκη, παρέλαυνε παραστάτης της σημαίας του Αθηναϊδείου Στ’ Γυμνασίου. Πλάι στον Θεόδωρο Κυπριανού και τον Κωνσταντίνο Γιαννούδη. Μπροστά ήταν η Ιφιγένεια, η Μαργαρίτα, η Σωτηρούλα, η Έλενα. Μπορεί κάποιον να ξεχνώ. Ήταν μια όμορφη παρέλαση. Στις πρόβες και τις μετά μπάντας περιφορές και παρελάσεις εξασκήσεως στους πέριξ δρόμους του σχολείου. Αρχηγός της μπάντας μια ξανθιά αρχηγός των Οδηγών που έδιδε με τα ξύλα του τυμπάνου εκπληκτικές οδηγίες στις οποίες πειθαρχούσαν όλοι όσοι και όσες μετείχαν στην μπάντα την τρομερή του Αθηναϊδείου. Έρχονταν από το λύκειο για να μας βοηθήσουν και εμάς να έχουμε ρυθμό.
Η παρέλαση ξεκινούσε από το ύψος της Αγίας Ζώνης, λίγο πιο κάτω. Επίσημα ξεκινούσαμε πιο πάνω από το Παλλάς το σινεμά. Στα δεκαπέντε μας χρόνια εισερχόμαστε στον κόσμο των εορτασμών, των επισήμων, αλλά και του απλού λαού που μας χειροκροτούσε ειλικρινά και ήξερε ακόμη να λέει Όχι σε πολλές παγίδες, ζώντας απλά. Νομίζω πως εδώ υπέγραψα τα πρώτα πρωτόκολλα συνεργασίας με τον κατόπιν ακριβό μου φίλο Θεόδωρο Κυπριανού. Με τις κορούδες θα ζούσαμε μαζί την ευγενή άμιλλα του λυκείου και θα συζητούσαμε ώρες επί παντός επιστητού, όταν βεβαίως δεν κάμναμε πελλάρες με τα ποδήλατα, δεν αστειεύαμε τις διαβαστερές του Κλασικού και όταν κλείναμε με τον Γιαννακό και τον Χατζηπετρή το συνεργείο διευκολύνσεων στα σιδερένια χαμηλά παράθυρα.
Όλοι και όλες που παρέλασαν εκείνη τη συννεφιασμένη μέρα του Οκτώβρη με το Αθηναΐδειο. Πάνω από πενήντα. Ήταν ντυμένοι, κτενισμένοι, καλοσιδερωμένοι. Όμορφες, σοβαρές και στα αρχοντικά τους χαμόγελα, σε μια Λεμεσό γαλανόλευκη και αισιόδοξη στα δύσκολα της προσφυγιάς.
Νομίζουμε ακόμη πως μας τακτοποιούν τις γραβάτες οι απαιτητικές του Αθηναΐδειου. Πάντα καλύτερες στην αισθητική. Στάθου βρε να σου τακτοποιήσω τη γραβάτα. Α έτσι, τωρά είσαι εντάξει κύριος.
Τι να κάμω στους προσκόπους παρέλαυναν χωρίς γραβάτες. Αμάν εσείς του Γ4 πάντα επεισοδιακοί.
Εν έτει 1980 ένα γυμνάσιο αρχοντικό παρέλαυνε με ομορφιά, τιμώντας τον έρωτα ελευθερίας των Ελλήνων και δικαιώνοντας όσους το πλούτισαν με δυο κύκλους, δίδοντας εξαίρετη παιδεία σε μας της φτώχειας και της προσφυγιάς.
Άραγέ σου εκαταφέραμεν τα καλλύττερα που το Λανίτειο τζιείνον τον Οκτώβρην. Πού ξέρεις είχαμεν πάντα τζι εμείς της Δωδεκανήσου μιαν αρκοντιάν…
