Ο Χ.Χ. σημειώνει τις εντυπώσεις του από την επίσκεψή του στο σημερινό Βόλγκογκραντ.
Η ισοπεδωμένη πόλη από τους γερμανικούς βομβαρδισμούς, το Στάλινγκραντ, κτίστηκε εκ θεμελίων και είναι μια μοντέρνα νεόκτιστη όμορφη πόλη, η σημερινή Βόλγκαγκραντ.
Ένα κτήριο έμεινε από τη βομβαρδισμένη πόλη για να βλέπει ο ξένος πώς ήταν τότε μαζί με ένα τανκ και ένα αεροπλάνο μετά τη μάχη του Στάλινγκραντ.
Η επίσκεψη που ακολούθησα στο πεδίο των μαχών, μου έμεινε αξέχαστη, εντυπωσιακή, με τη βεβαιότητα ότι κανένας δεν τίμησε τους ήρωές του καλύτερα από τους κομμουνιστές.
Στο πεδίο των μαχών παρακολουθείς σε πανοραμική οπτική αναπαράσταση της μάχης καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα.
Το τεράστιο άγαλμα Νίκης σε υποδέχεται στην είσοδο του πεδίου, ενώ συνεχώς ακούγεται από τον καιρό της μάχης το πρωινό μήνυμα του Σταθμού της Μόσχας προς όλο τον κόσμο ότι ακόμη αντιστέκεται το Στάλινγκραντ. Το κράτος επιστράτευσε τους καλύτερους καλλιτέχνες να παρουσιάσουν όλα τα γλυπτά-συμβολικά αγάλματα που κοσμούν τον χώρο του πεδίου των μαχών. Εντυπωσιακή η τεχνητή λίμνη με τον ένοπλο στρατιώτη στο κέντρο πάνω σε βράχο «ζωντανός αλλά νικητής».
Το επιβλητικό Μαυσωλείο με την άσβεστη φλόγα που ξεπηδά από τη γη με την ένοπλη φρουρά, σε κάνει να αισθάνεσαι ένα δέος αντικρίζοντας στον απέναντι τοίχο, χαραγμένα τα ονόματα διακοσίων και πλέον που έχασαν τη ζωή τους στη μάχη του Στάλινγκραντ. Εκεί όρθιος στη νεκρική σιγή, αμίλητος, βυθίζεσαι σε λέξεις και ερωτήματα.
Όλοι αυτοί οι επώνυμοι και τα εκατομμύρια οι νεκροί, τα παιδιά των μανάδων, που με το αίμα τους θα πλημμύριζε ο Βόλγας ποταμός πιο πέρα, θυσιάστηκαν ώστε ο ένας να παίζει την μπαλαλάικα και ο άλλος με το ξεκουρδισμένο βιολί να κρατά τον ρυθμό του μίσους, ώστε στη μέση να χορεύει ο επιτήδειος ουδέτερος που, αντί να πληρώσει για όσα δεν έκανε, έτρεξε και κάθισε στο άρμα του Μάρσιαλ και τον ανέχονται, αφού τους κοροϊδεύει και τους δύο.
