Ο Κυριάκος Πολυκάρπου σχολιάζει τη νοοτροπία του Κύπριου να ενεργεί βάσει της άποψης των άλλων και όχι της δικής του.
Καθημερινά βιώνουμε σκηνές από μια κοινωνία η οποία ναι μεν είναι μικρή, αλλά συνάμα και περίπλοκη, με κάθε λογής προβλήματα που δεν επιτρέπεται να εξακολουθούν να υπάρχουν σε έναν τόπο που έχει ζήσει για εκατοντάδες χρόνια σε κακές συνθήκες. 
Το νησί στο οποίο ζούμε, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καινούργιο λίκνο στο οποίο να διασωθεί μια αγνή μορφή πολιτισμού και την οποία θα δημιουργήσουμε εμείς, ως Κύπριοι πολίτες. Βέβαια δεν αναφέρομαι σε μιαν ουτοπία. Απλά το μόνο που χρειάζεται είναι να σκεφτεί ο καθένας μας πως οι αντιπαλότητες δεν χρειάζονται και το μόνο σωστό που έχουμε να κάνουμε είναι να αγαπούμε ο ένας τον άλλο.
Δυστυχώς, όμως, φορτισμένοι από τις καθημερινές ιστορίες τρέλας που παρακολουθούμε μανιασμένοι μπροστά στους δέκτες των τηλεοράσεών μας, μας τοποθετούν σε μια κατάσταση πανικού, που δρούμε βάσει του σκεπτικού των άλλων και όχι του δικού μας.
Ίσως ως κοινωνία να μην έχουμε καταλάβει πόσο πιο χαρούμενοι και ικανοποιημένοι θα ήμασταν από τη ζωή μας, αν ο καθένας δρούσε βάσει της δικής του άποψης και όχι λόγω της καταπίεσης των μέσων μαζικής ενημέρωσης, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, των πολιτικών κομμάτων, αλλά κυρίως της υπόλοιπης κοινωνίας. Πρέπει να αποφασίσουμε ότι η άποψη του κάθε ανθρώπου μετρά, όπως επίσης μετρούν οι πράξεις του ως αποτέλεσμα των απόψεών του. Το πρόβλημα, φίλοι μου, βρίσκεται στο γνωστό «Ούσσου να περάσουμε» που κοντεύει τώρα πια να γίνει εθνικό σύνθημα των Κυπρίων. Όταν φτάσουμε στο σημείο που πρέπει να ψάξουμε και να διεκδικήσουμε το δίκαιό μας, αντί να έχουμε την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης ως σύμμαχο και συμπολεμιστή μας, τις πλείστες φορές σιωπούμε να περάσουμε… Δυστυχώς!