Η κουλτούρα στήριξης των νέων αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από τον ιδιωτικό τομέα είναι ανύπαρκτη ως άκρως απογοητευτική και τώρα ακόμη χειρότερη λόγω της αναπάντεχης κρίσης που επέφερε η πανδημία. Όχι μόνο δεν τυγχάνουν στήριξης, πάρα μόνο εκμετάλλευσης των γνώσεών τους χωρίς τις ανάλογες απολαβές. Και ας μην αναφερθούμε στα προγράμματα στήριξης που κατά καιρούς ανακοινώνει το κράτος ως τάχα σανίδα σωτηρίας.
Αυτά τυγχάνουν σχεδόν πλήρους απαξίωσης από τον δημόσιο τομέα και πολύ λίγοι νεαροί επωφελούνται και οδηγούνται σε ένα λαμπρό μέλλον. Τα διπλώματα που με τόσο μόχθο και προσωπικό κόστος αποχτούν παραμένουν στο συρτάρι σαν μια όμορφη ανάμνηση μιας ακόμη σημαδιακής περιόδου της ζωής τους.
Το κράτος έπρεπε να επιβάλλει στον ιδιωτικό τομέα τέτοια προγράμματα ενασχόλησης, δίνοντας ένα είδος επαίνου στις εταιρείες που πρόσφεραν μια πραγματική ευκαιρία στους νέους αποφοίτους. Επίσης ο δημόσιος τομέας έπρεπε να τους αγκαλιάζει και να τους παρέχει ένα συγκεκριμένο αριθμό θέσεων, με ένα στοχευμένο πρόγραμμα εκμάθησης και εισαγωγής στον τομέα ειδίκευσής τους.
Το μέλλον οποιαδήποτε χώρας εξαρτάται από το νέο αίμα, την πνοή δημιουργικότητας, την φρεσκάδα στην σκέψη και την εφευρετικότητα.
Αν δεν παρθούν άμεσα κάποια μέτρα στήριξης θα μιλάμε πάντα για «Παιδιά ενός Κατώτερου Θεού», όπως είναι και ο τίτλος του ομώνυμου γνωστού έργου του Αμερικανού συγγραφέα Μαρκ Μέντοφ, με το πάντα επίκαιρο θέμα της ύπαρξης της αδικίας και με το ερώτημα αν τελικά μια μέρα θα είναι εφικτή η εξίσωση των προνομιούχων και των αδικημένων.
