Η σχέση της θρησκείας με τους ανθρώπους είναι σαν τη σχέση του εμπόρου ναρκωτικών με τον χρήστη: Όσο περισσότερο εξαρτάται ο δεύτερος από τον πρώτο, τόσο περισσότερη εξουσία έχει εκείνος πάνω του.
Γιατί η Εκκλησία έχει τέτοια εμμονή σε θέματα σεξ και ανθρωπίνων σχέσεων; Γιατί επιμένει να επιβάλει τις απόψεις της περί οικογένειας, γάμου και παιδιών; Γιατί αποστρέφεται την ομοφυλοφιλία και την απασχολεί τόσο, ενώ κλείνει τα μάτια σε μια σειρά από κοινωνικά προβλήματα όπως η κακοποίηση γυναικών και παιδιών, η κοινωνική ανισότητα, τα δικαιώματα που καταπατούνται, η φτωχοποίηση ολόκληρων στρωμάτων της κοινωνίας υπέρ του μεγάλου πλούτου; Γιατί εστιάζει το ενδιαφέρον της σε θέματα γάμου, διαμαρτυρόμενη για τα δικαιώματα των παιδιών σε ομόφυλα ζευγάρια που… ανατρέπονται με το νομοσχέδιο του Μητσοτάκη; Να ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την πρόσφατη απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, με την οποία εκφράζει την αντίθεσή της στον νόμο που προωθεί η κυβέρνηση:
«Το νομοσχέδιο καταργεί όχι μόνο κανόνες βιοηθικής, χριστιανικές αξίες και την ελληνική οικογενειακή παράδοση, αλλά ανατρέπει τα δικαιώματα μελλοντικών παιδιών και τους ρόλους των φύλων ως στοιχείων συνοχής της κοινωνίας – και αυτό αφορά τον καθένα, έστω και αν δεν αποδέχεται τη χριστιανική ηθική. Το ερώτημα που αιωρείται αναπάντητο είναι τελικά: Ποιος είναι ο ουσιαστικός λόγος αυτής της απόφασης που αλλάζει συνολικά και άρδην τον θεσμό του γάμου και την ιδιότητα του γονέα και γιατί προωθείται με τόση επιμονή;». Από κοντά, βεβαίως, και ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου: «Ο γάμος των ομοφυλοφίλων καταργεί το Ευαγγέλιο», λέει. «Κηρύσσουμε στον κόσμο να αποφεύγει κάθε παρέκκλιση από τον νόμο του Θεού». Ακόμα και αυτοί που δεν τον αναγνωρίζουν;
Όλα μαζί στο μπλέντερ: Βιοηθική(!), χριστιανικές αξίες, «ελληνική» παράδοση, οι ρόλοι των φύλων στην κοινωνία: Αυτά ισχυρίζονται ότι «ανατρέπει» το νομοσχέδιο, αλλάζοντας τον θεσμό του γάμου και την… ιδιότητα του γονέα. Ούτως ή άλλως όμως, δεν υφίσταται σήμερα μόνο το είδος της οικογένειας που αρέσει στην Εκκλησία, υπάρχει ο πολιτικός γάμος (που δεν τον αναγνωρίζει), ενώ μεγαλώνουν παιδιά σε μονογονεϊκές ή σε ομόφυλες οικογένειες. Πρέπει να συνεχίσουν να στερούνται τα δικαιώματά τους για να μην υπονομεύσουν τη… «συνοχή της κοινωνίας», όπως την εννοεί η Ιερά Σύνοδος; Απορεί κιόλας γιατί το νομοσχέδιο «προωθείται με τόση επιμονή», ενώ η ίδια επιμένει παράλογα σε ζητήματα που δεν την αφορούν, αλλά αφορούν μονάχα το πώς θέλουν να ζήσουν οι άλλοι άνθρωποι τη ζωή τους.
Γιατί, λοιπόν, η Εκκλησία θέλει μονίμως να έχει λόγο στο τι κάνουν οι άλλοι, ιδίως σε θέματα ανθρώπινων σχέσεων, σεξ και παιδιών; Μα επειδή μόνο έτσι, ελέγχοντας τη ζωή των ανθρώπων, αποκτά ισχύ και εξουσία. Είναι η γνωστή σχέση του εμπόρου ναρκωτικών (το «όπιο του λαού» στη συγκεκριμένη περίπτωση) με τον χρήστη: Όσο περισσότερο εξαρτάται ο δεύτερος από τον πρώτο, τόσο περισσότερη εξουσία έχει εκείνος πάνω του. Βέβαια, οι ρασοφόροι ξέρουν καλά ότι τα πράγματα αλλάζουν, ότι χάνουν το παιχνίδι μέρα με τη μέρα. Γνωρίζουν ότι μια ευθεία αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και την κοινωνία δεν θα έχει τα ίδια αποτελέσματα όπως παλιά. Γι’ αυτό περιορίζονται να στείλουν επιστολή με τις απόψεις τους στη Βουλή και να τις ανακοινώσουν στους ναούς με ένα φυλλάδιο «Προς τον Λαό».
Η αρχική ιδέα του αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου περί δημοψηφίσματος έμεινε στη θεωρία. Αφενός επειδή δεν μπαίνουν σε δημοψήφισμα ανθρώπινα δικαιώματα, αφετέρου γιατί είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα το κέρδιζε. Ένας από τους λόγους που ανησυχούν είναι γιατί γνωρίζουν πως μέρος του ποιμνίου τους είναι ομοφυλόφιλοι, πολλοί από τους οποίους είναι κρυφοί. Με την ευκαιρία του νόμου αυτού, ακούστηκαν και φωνές στην κοινωνία για τον διαχωρισμό Εκκλησίας και κράτους, ένα ενδεχόμενο που αναστατώνει διαχρονικά όχι μόνο την πρώτη αλλά και τους εκπροσώπους του δεύτερου. Ο Μητσοτάκης ρισκάρει να αποξενώσει τους συντηρητικούς ψηφοφόρους του, αλλά μάλλον κρίνει πως έχει περισσότερα να χάσει αν υποχωρήσει στις αντιδράσεις. Η ελληνική κοινωνία «εξελίσσεται και προχωράει μπροστά», όπως δήλωσε και η πρόεδρος Σακελλαροπούλου. Είναι ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα που χρειάζεται λύση, ό,τι και αν λένε οι «σκληροί» δεξιοί εντός του κόμματός του.
Είναι, πάντως, εντυπωσιακό το πώς σκέφτονται κάποιοι. Να ένα μικρό δείγμα, από τον «χρήστη» Ευριπίδη Στυλιανίδη, βουλευτή της ΝΔ: «Μια γυναίκα που έχει αποφασίσει παρά την οποιαδήποτε έμφυλη ταυτότητά της [sic] να υιοθετήσει ένα παιδί, είναι ανεκτή και νομικά και κοινωνικά», δήλωσε. Και αν πάρει την ίδια απόφαση μαζί με τη σύντροφό της; «Όχι, δεν μπορεί να είναι κοινή απόφαση. Γιατί τότε υιοθετείς ένα άλλο πρότυπο οικογένειας που εγώ δεν το θέλω». ΑΥΤΟΣ δεν το θέλει! Από πού ως πού του πέφτει λόγος στο τι θέλει κάποιος άλλος και γιατί η γνώμη του αφορά οποιονδήποτε;
Ελεύθερα, 28.01.2024
