Στην ευρύτερη εικόνα αυτό που καταγράφεται δεν τιμά τα κόμματα. Όσο κι αν προσπαθούν να πείσουν ότι η κυβέρνηση θέλει να κάνει του κεφαλιού της και τα αγνοεί. Διότι, η εντύπωση που έμεινε είναι πως στη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, η κυβέρνηση τα πήγε πολύ καλά κι αυτό αναγνωρίστηκε από την πλειοψηφία των πολιτών, ενώ τα προβλήματα ξεκίνησαν μόλις ξύπνησαν τα κόμματα και βγήκαν από την καραντίνα. Παρότι τα πρώτα κυβερνητικά μέτρα εγκρίθηκαν από τη Βουλή, δηλαδή από τα κόμματα, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι εγκρίθηκαν χωρίς αντιδράσεις διότι όταν ξεκίνησε το κακό, δεν τολμούσε κανένας να συμπεριφερθεί με μικροκομματικές σκοπιμότητες, ούτε ήθελαν να αναλάβουν ευθύνη τα κόμματα. Η ευθύνη ανήκει στην κυβέρνηση και βολικά τής την άφησαν. Τώρα, όμως, το πρόβλημα του κορωνοϊού άρχισε να ελέγχεται κι αυτό που πρέπει να αντιμετωπιστεί επειγόντως είναι οι συνέπειες στην οικονομία. Επέστρεψαν, λοιπόν, τα κόμματα αποφασισμένα να επαναφέρουν την κατάσταση στην προτέρα μορφή της. Στη μικροκομματική κραιπάλη. Όπου εκείνο που προέχει να αντιμετωπιστεί δεν είναι η κρίση, αλλά η αποδοχή της κυβέρνησης από τους πολίτες. Μέχρι τώρα, βολεύτηκε και η κυβέρνηση από την απουσία των κομμάτων, απουσία που οφειλόταν στο άγνωστο περιβάλλον που δημιούργησε η πανδημία, αλλά αυτό δεν θα το αφήσουν να συνεχιστεί. Έτσι φτάσαμε στο στάδιο των οικονομικών πακέτων (κρατικές εγγυήσεις, επιδοτήσεις επιχειρήσεων κ.λπ.) τα οποία πακέτα έπεσαν στα κομματικά γρανάζια κι έγινε τα πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα.
Φυσικά, η δημοκρατία βασίζεται στην αρχή της πλειοψηφίας και αν η πλειοψηφία των αντιπροσώπων του λαού δεν στηρίζει την κυβέρνηση, τότε είναι η κυβέρνηση που έχει το πρόβλημα. Από την άλλη, όμως, είναι η κυβέρνηση που αναλαμβάνει την ευθύνη να κυβερνήσει, δεν είναι η νομοθετική εξουσία. Χωρίς να μπαίνω στη ουσία των αποφάσεων, αυτό που έχει σημασία είναι το ότι η κυβέρνηση αντιλαμβανόμενη αυτόν το ρόλο της, απέσυρε τις προτάσεις της και πήρε άλλες αποφάσεις. Ορθώς έπραξε. Από τη στιγμή που στα νομοσχέδια που η ίδια πίστευε ότι ήταν σωστά και τα κατέθεσε για ψήφιση, τα κόμματα έκαναν άνω των 69 αλλαγών την πρώτη φορά κι όταν μετά από διαβουλεύσεις προώθησαν στην Ολομέλεια το νομοσχέδιο με 22 τροποποιήσεις ουσίας, είναι προφανές ότι θα εγκρίνονταν οι κυβερνητικές προτάσεις, αλλά αγνώριστες λόγω των κομματικών αλλαγών. Αν η κυβέρνηση δεν πίστευε σε αυτές, σωστά ανέλαβε την ευθύνη και τις απέσυρε, αποφασίζοντας άλλα μέτρα τα οποία μπορεί να μην τα θεωρεί το ίδιο αποτελεσματικά με τα προηγούμενα, αλλά δείχνει τουλάχιστον ότι γνωρίζει την ευθύνη της.
Αδίκως επομένως φωνάζουν τα κόμματα ότι «η απόσυρση των νομοσχεδίων αποδεικνύει την αλαζονεία της εξουσίας που διακατέχει τους κυβερνώντες», όπως έλεγε χαρακτηριστικά το ΔΗΚΟ. Ή όπως έλεγε το ΑΚΕΛ: «Είναι απαράδεκτο να κατηγορεί (η κυβέρνηση) την κοινοβουλευτική πλειοψηφία επειδή διαφωνεί μαζί της. Είναι έκφραση αυταρχισμού και ετσιθελισμού η κυβέρνηση να θεωρεί ότι όλοι είναι λάθος και ότι μόνο αυτή είναι σωστή». Να θυμίσω ότι στις 18/1/2012, όταν κυβερνούσε το ΑΚΕΛ, ο γενικός γραμματέας του κόμματος, Άντρος Κυπριανού, έλεγε: «Δεν πρέπει να παραβιάζουμε τη βασική αρχή της δημοκρατίας, ότι είναι οι κυβερνήσεις που κυβερνούν σε όλες τις χώρες. Σε καμία χώρα δεν κυβερνά η αντιπολίτευση και αυτό πρέπει να είναι ξεκάθαρο στο μυαλό των πάντων». Να θυμίσω, επίσης, ότι στις 6/7/2010, ο τότε Πρόεδρος, Δημήτρης Χριστόφιας, δήλωνε: «Έχουμε και μια Βουλή των Αντιπροσώπων που καθίσταται σταδιακά σε κυβερνώσα Βουλή».
Ξεκάθαρες οι βασικές αρχές. Αλλά ισχύουν όποιος και να κυβερνά. Αφού είναι οι κυβερνήσεις που κυβερνούν σε όλες τις χώρες και σε καμία χώρα δεν κυβερνά η αντιπολίτευση, πώς γίνεται να είναι έκφραση αυταρχισμού και ετσιθελισμού να κυβερνήσει και στην Κύπρο η κυβέρνηση και όχι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία; Αλλάζουν οι βασικές αρχές όταν πλησιάζουν εκλογές;