Όταν τον Φεβρουάριο του 2022 η Ρωσία εισέβαλλε εκ νέου στην Ουκρανία πολλοί είχαν απορήσει για το σκεπτικό του εγχειρήματος αυτού. Στο κάτω – κάτω, το 2014 στον Πόλεμο στην ανατολική Ουκρανία υπήρχαν τα γνωστά περί «σφαγών από Ναζί» στη δε Κριμαία είχε προηγηθεί ένα όργιο ιστορικών ακροβασιών από πλευράς του Κρεμλίνου, με επίκληση του 1783, ώστε και εκεί να αρπάξουν την περιοχή από την Ουκρανία. Μια σειρά από αθλιότητες τις οποίες η Άγκυρα και το ψευδοκράτος παρακολουθούσαν χωρίς να πιστεύουν στα μάτια τους να τις επιβραβεύουμε εμείς ειδικά, στέλνοντας βουλευτές μας στους εκεί εορτασμούς.
Το 2022 όμως; Γιατί η Μόσχα έκανε την κίνηση; Υπήρχαν δύο εξηγήσεις: η πρώτη, αν και αστεία στην τραγικότητά της ήταν κομμένη και ραμμένη για να καταναλωθεί από τους νοσταλγούς της ΕΣΣΔ. Εξ ου και η απλοϊκότητά της: το καθεστώς Πούτιν και το Κρεμλίνο, λέει, ένιωσαν να απειλούνται από τις κινήσεις του Κιέβου. Μια θεωρία την οποία τόσο η γεωγραφία (συν ένα μίνιμουμ επίπεδο νοημοσύνης), όσο και η Ιστορία (συν ένα ακόμα χαμηλότερο έστω επίπεδο νοημοσύνης), πράγματα για τα οποία τα πολιτικά άκρα δεν φημίζονται, ήταν καταγέλαστες.
Κανέναν κίνδυνο δεν συνιστούσε η Ουκρανία βέβαια, ούτε οι Βαλτικές, η δε πρόσφατη Ιστορία έλεγε πως η Ουκρανία είχε γλιτώσει από τα νύχια των Ρώσων την υστάτη όταν ανέτρεψε τον Γιανούκοβιτς ο οποίος, όπως και ο Λουκασένκο της Λευκορωσίας, ο Πούτιν, ο Ερντογάν και τόσοι άλλοι, είχε ξεκινήσει να καταργεί βήμα – βήμα τις ελευθερίες και τη δημοκρατία.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο μου ταξίδι τότε στο Κίεβο και την Οδησσό και το φόβο που είχε αρχίσει να απλώνεται στον κόσμο. Όλα βασίζονταν στη ανιστόρητη απαίτηση του «τριπλού λαού» την οποία ο Πούτιν είχε διατυπώσει και πριν, ότι δηλαδή Ρώσοι, Λευκορώσοι και Ουκρανοί είναι ένας λαός (Ρώσοι δηλαδή!). Το ότι οι δύο άλλοι αποδεδειγμένα δεν το πίστευαν έπρεπε να… το πιστέψουν τέλος πάντων. Με το καλό ή με το ζόρι.
Η δεύτερη εξήγηση ήταν αυτό που έκτοτε οι Ουκρανοί και οι τρεις Βαλτικές λένε, μαζί με την υπόλοιπη ανατολική Ευρώπη, ότι δηλαδή, αυτό που έκανε η Μόσχα το 2022 ήταν ένα πολύ μικρό βήμα σε ένα πολύ μεγαλύτερο ιμπεριαλιστικό σχέδιο το οποίο απειλούσε πολλούς, όχι μόνο την Ευρώπη.
Η φρίκη η οποία ακολούθησε την εισβολή με τη μανία εξόντωσης των Ουκρανών από τους Ρώσους, τους βιασμούς τις σφαγές και όλα τα άλλα που και εγώ είχα την ευκαιρία να δω από κοντά όταν πήγα εκεί και να γίνω δυστυχώς μάρτυρας και εκταφών, σόκαρε τον πλανήτη. Οι Ρώσοι όμως έχοντας ήδη αλώσει με χρήμα την ακροαριστερά και την ακροδεξιά στην Ευρώπη είχαν στο έλεγχό τους – και όχι μόνο – από πολιτικούς, μέχρι ΜΜΕ μέχρι ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.
Ακόμα και όταν η Ρωσία επίσημα ξεκαθάρισε ότι… δεν αναγνωρίζει (πλέον) την Ουκρανία και ότι δεν υπήρχε Ουκρανικό έθνος, η πρώτη βασική πράξη γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης, αφού και η εθνική καταγωγή των Ουκρανών είναι διαφορετική, ο περισσότερος κόσμος δεν μπορούσε να διαβάσει συχνά τι συνέβαινε.
Δεν πρέπει κανείς να ξεχνά πως στα χρόνια του Υπαρκτού Σοσιαλισμού υπήρχαν πολλά παράδοξα και οξύμωρα αλλά όλα καλύπτονταν από μια «ιδεολογία». Όταν εκείνοι έκαναν μαζικές σφαγές ήταν «για το καλό του κόσμου», βάσει της «ιδεολογίας» η οποία όπως και ο ισλαμισμός σήμερα (τίποτα δεν είναι τυχαίο με τις συμμαχίες και τις συμπάθειες) δεν βασίζεται στην ανάδειξη αλλά στην εξάπλωση και την επιβολή. Όταν όμως κάποιος ομοϊδεάτης τους ήθελε να καταργήσει τη δημοκρατία σε μια χώρα και να επιβάλει τις δικτατορίες τους και τον συνελάμβαναν ή τον εκτελούσαν, γινόταν, πάντα με τη χρήση των useful idiots στη Δύση, «επαναστάτης» και «ήρωας». Και οι ίδιοι εκεί όπου δεν τους επιτρεπόταν να ανατρέψουν την έννομη τάξη γίνονταν «θύματα διωγμών».
Τις προάλλες στο σκοτεινό κλεπτοκρατικό καθεστώς του Πούτιν στο οποίο τα αγάλματα του Στάλιν επαναφέρονται σιγά – σιγά (!) και στο οποίο όλοι οι διαφωνούντες ούτε καν οι αντιφρονούντες είτε δολοφονήθηκαν είτε είναι στη φυλακή, η Νίνα Ουστανίνα επικεφαλής της Επιτροπής Προστασίας της Οικογένειας, της Πατρότητας, της Μητρότητας και της Παιδικής Ηλικίας της απολύτως ελεγχόμενης Ρωσικής Δούμας, μέλος και της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος, ανακοίνωσε ότι το Σώμα είναι έτοιμο να συζητήσει «την παρανομία διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης».
Η είδηση ελάχιστα προσέχτηκε στη Δύση και όχι μόνο, παρότι θα έπρεπε καθώς επιβεβαιώνεται η θεωρία όσων έλεγαν ότι άλλες είναι οι αιτίες όσων βλέπουμε και πως αυτό που επιχειρείται είναι η ιμπεριαλιστική ανασύσταση της Σοβιετικής Ένωσης, σε μια άλλη μορφή αλλά πάντα στη λογική του «Ρούσκι Μιρ» του διαβόητου Ρωσικού Κόσμου τάχα. Όπου οι Ρώσοι κυβερνούν και ελέγχουν και όλους τους άλλους.
Δεν είναι βέβαια παράξενο ότι μπροστά σ’ αυτό το σκοτάδι που εξαπλώνεται με έναν απάνθρωπο καπιταλισμό τον οποίο χειρίζονται ολιγάρχες οι οποίοι νέμονται εθνικό πλούτο, μαζί με τους ακροδεξιούς ηδονίζονται και οι νοσταλγοί των θλιβερών εκείνων ημερών.
Οι εορτασμοί τις προάλλες, της Ημέρας της Νίκης, για την… απελευθέρωση του κόσμου από τον Στάλιν, στη ρωσική της εκδοχή, παρόντων των πλείστων δικτατόρων του πλανήτη, αναμεσά τους και του Κιμ Γιονγκ Ουν, θύμιζαν τρομακτικά την παρέλαση και πάλι στην Κόκκινη Πλατεία την Πρωτομαγιά του 1941, παρουσία και υψηλών απεσταλμένων του Τρίτου Ράιχ. Ήταν δύο χρόνια μετά την υπογραφή του Συμφώνου Μολότοφ – Ρίμπεντροπ όταν ο Στάλιν τα είχε βρει με τον Χίτλερ να να εισβάλει και να καταλάβει τμήματα της Πολωνίας, της Ρουμανίας, της Λετονίας, της Εσθονίας. της Λιθουανίας και της Ουκρανίας φυσικά.
Στην τελευταία είχε ούτως ή άλλως επιβληθεί λιμός, το 1932 για την εξάλειψη της ουκρανικής εθνικής ταυτότητας ο οποίος οδήγησε στο θάνατο τρία εκατομμύρια ανθρώπους. Το 43.5% ή 1,300,000 παιδιά. Εάν ο Χίτλερ τρεις μόλις μήνες μετά την Πρωτομαγιάτικη εκείνη παρέλαση του 1941, δεν επιτίθετο στη Ρωσία, ο κόσμος όπως τον ξέρουμε θα ήταν πολύ διαφορετικός. Και ο… Στάλιν δεν θα είχε απελευθερώσει κανέναν από τον σύμμαχό του Χίτλερ.
Το επιχείρημα στο οποίο βασίζεται αυτό το ιστορικό ανοσιούργημα είναι πως η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ήταν παράνομη, διότι «κανείς δεν έδωσε εξουσία» στον τότε πρόεδρο του κοινοβουλίου της Λευκορωσίας, Στανισλάβ Σουσκέβιτς, τον τότε πρόεδρο της Ρωσικής Σοβιετικής Δημοκρατίας, Μπόρις Γέλτσιν, και τον τότε πρόεδρο της Ουκρανίας, Λεονίντ Κραβτσούκ να συμφωνήσουν τη διάλυση.
Μάλλον εν αντιθέσει με το Πραξικόπημα των Μπολσεβίκων που ήταν αδειοδοτημένο. Μάλλον.
Όλα δείχνουν άλλωστε ότι η Ρωσία δεν βλέπει μόνο προς Δυσμάς, όπου είναι και το θέμα της Μολδαβίας. Τα όσα συμβαίνουν στον Καύκασο και αλλού φανερώνουν πως το Κρεμλίνο έχει βάλει μπρος ένα ανίερο σχέδιο για να αρπάξει ότι μπορεί από όλα όσα θεωρεί ότι ανήκουν στο «Ρούσκι Μιρ» ένα άλλο Τρίτο Ράιχ το οποίο δεν έχει καν ιδεολογία πέρα από τα συμφέροντα των ολιγαρχών που το διοικούν και του ρωσικού εθνικισμού.
Όταν το Δεκέμβριο ο Πούτιν επισκεπτόμενος το Καζακστάν είπε πως, η χώρα είναι ρωσόφωνη ο Πρόεδρος Τοκάγιεβ κατάλαβε αμέσως τι κρυβόταν πίσω από την προσβολή απαντώντας στην καζακική γλώσσα, προκαλώντας του αμηχανία και αναγκάζοντας τη ρωσική αντιπροσωπεία να προσπαθεί να βρει τα ακουστικά της. Πόσοι άλλοι θα τολμήσουν να το κάνουν; Το όπλο της διαφθοράς και της παραπληροφόρησης της Μόσχας (μαζί με την Κίνα) προκαλεί το ένα πρόβλημα στον κόσμο μετά το άλλο. Η Δούμα δεν κινείται τυχαία, ούτε και το Κρεμλίνο, ούτε και αντηχεία τους στη Δύση, τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία που απειλούν.
