Συχνά – ακόμη και εντός της ίδιας της Βουλής – επανέρχεται το ερώτημα αν είναι θεμιτό οι βουλευτές να διατηρούν και την επαγγελματική τους δραστηριότητα παράλληλα με την άσκηση των καθηκόντων τους.
Για τον ψύχραιμο παρατηρητή, το ζήτημα αυτό δεν θα έπρεπε καν να τίθεται. Όταν ο λαός σε εκλέγει για πενταετή θητεία ώστε να τον εκπροσωπείς σε ένα τόσο σημαντικό πόστο, το οποίο είναι ταυτόχρονα λειτούργημα, αυτό οφείλει να αποτελεί την αποκλειστική σου απασχόληση. Ο ρόλος του βουλευτή είναι, εκ των πραγμάτων, μια δουλειά πλήρους απασχόλησης.
Η ανησυχία ότι, επιστρέφοντας στο επάγγελμά τους, οι βουλευτές μπορεί να έχουν χάσει την επαφή με την αγορά εργασίας, είναι μεν ανθρώπινη, όμως δεν μπορεί να λειτουργεί ως επιχείρημα ώστε να δικαιολογεί την ενασχόληση με άλλες δραστηριότητες εν μέσω θητείας.
Ο καθένας, άλλωστε, όταν θέτει εαυτόν στην υπηρεσία της κοινωνίας, γνωρίζει εξαρχής το τίμημα αυτής της απόφασης.
Όπως λέει κι ο θυμόσοφος λαός, «όταν λειτουργείς δύο εκκλησιές, της μιας γελάς της». Και η βουλευτική ιδιότητα απαιτεί αφοσίωση, όχι μοίρασμα της προσοχής. ΠΡΟΚΕ
