Η επιτυχία μίας σειράς που αναπαράγει εγκλήματα τα οποία έγιναν δίπλα μας -και μάλιστα πρόσφατα- είναι δεδομένη. Κι όσο πιο σκληρά και βίαια, με όσο πιο περίεργες πτυχές, τόσο μεγαλύτερο είναι και το ενδιαφέρον του κοινού. Μιας μεγάλης, τουλάχιστον, μερίδας του κοινού που δεν μπορεί να αντισταθεί στην κατανάλωση τέτοιων θεαμάτων. Δεν έχουμε τις ειδικές γνώσεις για να το εξηγήσουμε, αλλά ενδεχομένως να μην χρειάζονται ακαδημαϊκές γνώσεις στη ψυχολογία για να το αντιληφθεί κάποιος. Οι παραγωγοί τέτοιων σειρών, πάντως, γνωρίζουν το γιατί και μπορούν να προβλέψουν την εμπορική επιτυχία. 

Για μια πλατφόρμα όπως το Netflix ή όποιο άλλο ιδιωτικό κανάλι που στοχεύει σε νούμερα θέασης -και κατ’ επέκταση εισοδήματα- είναι κατανοητή η προβολή τέτοιων σειρών. Ένα κρατικό κανάλι ωστόσο, του οποίου οι στόχοι είναι η καλλιέργεια, η ενημέρωση και η ψυχαγωγία των πολιτών που πληρώνουν για την ύπαρξη του, πως δικαιολογεί την προβολή μιας τέτοιας σειράς; Υπάρχει κάποια επιστημονικά τεκμηριωμένη έρευνα που δείχνει πως όσο πιο πολλή βία καταναλώνουμε (ωμή ή σκηνοθετημένη) θα μας κάνει καλύτερους, πιο ευσυνείδητους ή θα προσθέσει κάτι;

Το ΡΙΚ, προσπαθώντας –ίσως- να ανταγωνιστεί το Netflix, το οποίο κατέχει την καλύτερη συνταγή στο είδος, αποφάσισε να αγοράσει μία σειρά όπου ξαναζωντανεύουν εγκλήματα που συγκλόνισαν την Κύπρο τα τελευταία χρόνια. Όπως η δολοφονία πέντε γυναικών και δυο κοριτσιών από έναν κατά συρροή δολοφόνο, η οικογένεια του οποίου αντέδρασε και πέτυχε την ακύρωση του επεισοδίου που αφορούσε την υπόθεση. Εκτός της συγκεκριμένης υπόθεσης, η σειρά περιλαμβάνει κι άλλες γνωστές υποθέσεις που συνέβησαν δίπλα μας, σε κάποιο γείτονα, σε κάποιο συνάδελφο, σε κάποιο γνωστό. 

Το χρονικό διάστημα που πέρασε δεν είναι τόσο όσο να έχουν ενηλικιωθεί παιδιά εμπλεκομένων, να έχουν πεθάνει στενοί συγγενείς. Σαφώς και οι πληγές τους δεν θα επουλωθούν ποτέ, αλλά φαντάσου να είσαι το παιδί του δολοφόνου ή ακόμα και το παιδί των θυμάτων που θεωρήθηκε μάλιστα ο θύτης. Φαντάσου να είσαι το παιδί του θύματος και του θύτη και να βλέπεις την αναπαράσταση του εγκλήματος που ανέτρεψε τη ζωή σου. 

Μια κυνική άποψη είναι πως υπάρχουν καταγραμμένα. Κάνεις αναζήτηση στο google και τα βρίσκεις. Άλλο όμως η καταγραφή κι άλλο η δραματοποίηση με ήχο, εικόνα, ρόλους και εφέ που ποντάρουν στο συναίσθημα. Μπορεί κάποιος να το αποτρέψει; Ενδεχομένως όχι απόλυτα. Ωστόσο από ένα κρατικό κανάλι αναμένει κάποιος να διαθέτει ενσυναίσθηση και να μην ποντάρει σε ηδονοβλεπτικά ένστικτα. 

Υ.Γ. Την ίδια ώρα που το ΡΙΚ δεν έχει καμία αναστολή να αναπαραστήσει τρομακτικές δολοφονίες, εκδηλώνει ευαισθησίες για την προβολή σειράς που θα βασίζεται σε ένα λογοτεχνικό βιβλίο που έχει να κάνει με το ’74 (Τρεις σκάλες ιστορία του Σταύρου Χριστοδούλου).