Περίπου ενάμιση αιώνα από την εργατική Πρωτομαγιά, σήμερα μετράμε ξανά τις ώρες εργασίας. Τις αφαιρούμε από τις ώρες των εγκλεισμών, της καραντίνας και των περιορισμών. Τις μετράμε στις ώρες στο διαδίκτυο. Περίπου ενάμιση αιώνα από την εργατική Πρωτομαγιά, ο εργαζόμενος δεν έχει πια ωράριο! Το email και άλλες πλατφόρμες επικοινωνίας με τον εργοδότη, τον προϊστάμενο και τους συναδέλφους, παραμένουν συνδεδεμένες 24 ώρες την ημέρα. Είσαι πάντοτε διαθέσιμος, παρά το γεγονός ότι οι απολαβές παρέμειναν ίδιες ή ακόμη και μειωμένες. Περίπου ενάμιση αιώνα μετά την εξέγερση των εργατών, έχει έρθει και πάλι η στιγμή να μιλήσουμε για το ωράριο και για να απαιτήσουμε ανθρώπινη εργασία, προτού οι προσωρινές συνθήκες, ενόψει της πανδημίας, μονιμοποιηθούν.
Όλα ξεκίνησαν όταν οι εργάτες έδωσαν μια μάχη απέναντι στην εκμετάλλευση και στην εξόντωσή τους. Απέναντι στην πλουτοκρατία και τους αδίστακτους εργοδότες. Όταν έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους. Είναι οι εργάτες, οι οποίοι τον Μάιο του 1886 μαζί με τα συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώνονται διεκδικώντας ωράριο εργασίας στις οκτώ ώρες και παράλληλα καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η 1η Μαΐου έχει καθιερωθεί ως η επιτυχία των εργασιακών διεκδικήσεων και ως μια κορωνίδα ταξικής πάλης.
Οι αιματοβαμμένες εξεγέρσεις των εργατών του Σικάγο ήταν εμπνευσμένες από τις επιτυχημένες διεκδικήσεις εργατών στον Καναδά το 1872. Έτσι, στο συνέδριο της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας το1884 λήφθηκε η απόφαση την πρώτη Μάη του 1886 να προχωρήσουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις στο, τότε, μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ. Αίτημα, η μείωση των ωρών εργασίας και σύνθημα: «Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο». Πέρα από μισό εκατομμύριο εργάτες συμμετείχαν σε ολόκληρη τη χώρα, συνοδευόμενοι από τις συζύγους και τα παιδιά τους. Σύντομα, λαμβάνεται η απόφαση να διαλυθούν οι συγκεντρώσεις. Δεν αργεί να επικρατήσει πανικός και βία, η οποία σκότωσε πολίτες και αστυνομικούς. Μέχρι και σήμερα είναι άγνωστος ο αριθμός των θυμάτων.
Το μήνυμα της εργατικής Πρωτομαγιάς διαδόθηκε. Οι εργάτες του δυτικότροπου κόσμου είχαν στο οπλοστάσιο τους το εργαλείο της διεκδίκησης καλύτερων συνθηκών εργασίας και διαβίωσης καθώς και το αξίωμα να αντιμετωπίζονται με σεβασμό και να απολαμβάνουν, έστω, τα στοιχειώδη δικαιώματα. Ο αγώνας τους αναγνωρίστηκε. Όλα αυτά περίπου για ενάμιση αιώνα, δηλαδή, μέχρι και σήμερα. Μέχρι ο νέος κορωνοϊός και η πανδημία να μετατρέψουν τα μέτρα και σταθμά της ζωής και να εξαϋλώσουν χρόνια διεκδικήσεων και κεκτημένων. Μέχρι και πάλι να ανατραπούν…
