Στα 23 του χρόνια, πόσα άραγε μπορεί να έχει προλάβει να ζήσει και πόσες εμπειρίες να έχει στη ζωή του; Ο Γιουβάλ, 25 χρονών σήμερα, έχει ζήσει τόσα πολλά μέσα σε μερικές ώρες που είναι δύσκολο να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Ο χρόνος που είχαμε στη διάθεσή μας ήταν λίγος, αλλά ποτέ δεν θα ήταν αρκετός το να ακούς τα όσα έχει να σου πει ένα νεαρό παιδί από το Ισραήλ που βρέθηκε στα χέρια της Χαμάς.
Δύο χρόνια πριν, το πρωινό της 7ης Οκτωβρίου 2023, τρεις φίλοι ο Γιουβάλ, ο Ταμίρ και Ρον έκαναν ό,τι και όλα άλλα παιδιά της ηλικίας τους. Πήγαν σ’ ένα φεστιβάλ για να γιορτάζουν, να ζήσουν και να απολαύσουν μουσική. Η μοίρα, ή καλύτερα η Χαμάς, τους ετοίμαζε ένα άσχημο παιχνίδι, μια σφαγή από την οποία θα γλύτωναν ο Γιουβάλ και ο Ταμίρ… οι οποίοι έζησαν για να δουν τον φίλο τους τον Ρον να σβήνει μπροστά στα μια τους.
Αυτά τα δύο νεαρά παιδιά που έχουν τόσα πολλά να πουν είχα την τύχη να τα συναντήσω και να ακούσω από πρώτο χέρι όχι μόνο για τα όσα έζησαν εκείνο το πρωινό, αλλά και τα μηνύματα που έχουν να στείλουν. Με τον Γιουβάλ Σιμάν Τοβ συναντηθήκαμε πριν από μερικές μέρες στη Λευκωσία, όταν ήρθε για να συναντήσει και να μιλήσει σε παιδιά της ηλικίας του για τα όσα έζησε τα ξημερώματα της 7ης Οκτωβρίου. Με τον Ταμίρ Λέσιετς είχαμε συναντηθεί ένα χρόνο πριν στο Τελ Αβίβ. Γιουβάλ και Ταμίρ έζησαν για να αφηγούνται το πως ξεκίνησαν τα γεγονότα που οδήγησαν σε ένα πόλεμο που κράτησε δύο χρόνια. Έζησαν για να «πρωταγωνιστήσουν» στην ταινία «We will dance again» (Θα χορέψουμε ξανά) και η οποία καταγράφει τις μαρτυρίες των νέων που επέζησαν από τις σφαγές της Χαμάς στο Nova Festival, μόλις πέντε χιλιόμετρα μακριά από τη Γάζα.
Στα 23 χρόνια ο Γιουβάλ συμμετείχε σε μια μη κυβερνητική οργάνωση η οποία προσέφερε φροντίδα σε ηλικιωμένους. Αυτός και τα άλλα μέλη της ΜΚΟ καθημερινά πήγαιναν σε σπίτια ηλικιωμένων που χρειάζονταν φροντίδα για να τους βοηθήσουν, για να κάτσουν μαζί τους να τους κρατήσουν συντροφιά. Έκαναν τα πάντα για να κάνουν αυτά τα άτομα να νοιώσουν καλύτερα, και κυρίως για να μην νοιώθουν μόνοι και ξεχασμένοι.
Ένας νέος που πέραν από την προσφορά του προς τον συνάνθρωπο θέλει να ζήσει τη ζωή και να διασκεδάσει με τους φίλους του. Στις 7 του Οκτώβρη μαζί με τους κολλητούς του βρέθηκε στο άλσος του Νόβα όπου διοργανωνόταν ένα από τα μεγαλύτερα πάρτι μουσικής.
- Ο Γιουβάλ θυμάται με κάθε λεπτομέρεια τα όσα ακολούθησαν, ξεκινώντας από τις 6.29 ώρα έναρξης της επίθεσης με ρουκέτες από τη Γάζα προς το Ισραήλ. Θυμάται με ακρίβεια το λεπτό εκείνο που ξεκίνησε η επίθεση της Χαμάς. Πως μπορούσε να ξεχάσει…
«Όσον και φαίνεται παράξενο, με τον καιρό είχαμε συνηθίσει τις επιθέσεις με ρουκέτες, αλλά η ώρα περνούσε και δεν σταματούσαν. Προς στιγμή σκεφτήκαμε πως απαντούμε στις επιθέσεις τους με ρουκέτες, κι αυτό κάτι σύνηθες», αφηγείται το Γιουβάλ και συνεχίζει… «Αποφασίσαμε να φύγουμε από το φεστιβάλ και να πάμε πίσω στα σπίτια μας. Μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο, δύο αστυνομικά οχήματα είχαν κλείσει τον δρόμο και έλεγαν σε όλους να κινηθούν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν ρωτήσαμε το γιατί, μάλλον γιατί δεν παίρναμε κάποια απάντηση εκείνη τη στιγμή. Δεν πέρασαν παρά μόνο μερικά λεπτά όταν αντιληφθήκαμε πως κανένα άλλο αυτοκίνητο δεν μας ακολουθούσε. Εκείνη τι στιγμή το μόνο που σκεφτήκαμε ήταν πως μπορεί να άνοιξε ο δρόμος και γυρίσαμε προς τα πίσω.
Δύο λεπτά μετά συναντήσαμε ένα αστυνομικό όχημα, σταματήσαμε και ο αστυνομικός μας είπε ότι μπροστά μας υπήρχαν τρομοκράτες…
Αυτό όπως ήταν φυσικό μας σόκαρε και αμέσως αποφασίσαμε να γυρίσουμε και να συνεχίσουμε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αρχίσαμε να τηλεφωνούμε σε φίλους, στην αστυνομία. Συνεχίσαμε την πορεία μας χωρίς να σταματάμε σε κάποιο καταφύγιο, απ’ αυτά που υπάρχουν στην άκρη του δρόμου. Και ξαφνικά βλέπουμε μπροστά μας οκτώ μοτοσικλετιστές και δύο οχήματα τα οποία είχαν πάνω πολυβόλα και μας περίμεναν σε μια διασταύρωση. Αμέσως άρχισαν να ρίχνουν προς το μέρος μας… Η πρώτη σφαίρα περνά δίπλα από τον ώμο μου ανάμεσα σε μένα και τον Ταμίρ και βρίσκει τον Ρον, που βρισκόταν στο πίσω κάθισμα. Τον βρίσκει στο στομάχι…».
Στο τιμόνι βρισκόταν ο Ταμίρ, ο οποίος προσπαθούσε εκείνη τη στιγμή να οδηγήσει σκυφτός το αυτοκίνητο για να αποφύγει τους τρομοκράτες και όπως ο ίδιος μου είχε αφηγηθεί πριν από ένα χρόνο… «Πυροβολισμοί, πυροβολισμοί, πυροβολισμοί από παντού… σπάνε τα γυαλιά, τα λάστιχα και η μηχανή του αυτοκινήτου σταματά. Ο Ρον που βρίσκεται στο πίσω κάθισμα μου λέει… ‘έχω κτυπηθεί, θα πεθάνω’… γυρίζω πίσω και τον βλέπω να κάθεται ακίνητος στο πίσω κάθισμα… η σφαίρα πέρασα από τον μπροστινό ανεμοθώρακα και τον κτύπησε στην κοιλιακή χώρα».
Κάποια στιγμή το αυτοκίνητό τους ακινητοποιείται και οι δύο φίλοι καταφέρνουν να βγουν και αρχίζουν να τρέχουν για να γλυτώσουν. Όπως αφηγείται σήμερα ο Γιουβάλ… «ο Ταμίρ έτρεχε καλύτερα από εμένα, και εγώ μετά από λίγο αποφάσισα να πέσω στο έδαφος γιατί δεν μπορούσα να τρέξω άλλο. Έπεσα και στο έδαφος και είδα τους τρομοκράτες να πυροβολούσαν προς το μέρος του Ταμίρ, τον οποίο σε κάποια φάση τον έχασα και δεν μπορούσα να τον δω».
Ο Γιουβάλ βρισκόταν μόλις 50 μέτρα από την άκρη του δρόμου, δίπλα από τη διασταύρωση… «τα επόμενα 45 λεπτά είδα όλα τα εγκλήματα της Χαμάς και των τρομοκρατών οι οποίοι πυροβολούσαν εναντίον άλλων που έρχονταν προς το μέρος τους, εναντίον άλλων 15 ανθρώπων».
- Μετά από το εφιαλτικό εκείνο 45λεπτο ο Γιουβάλ του άκουσε ότι αποφάσισαν να φύγουν από εκείνο το σημείο και να πάνε σε μια άλλη διασταύρωση για να συνεχίσουν το έγκλημά τους.
«Όταν βεβαιώθηκα ότι είχαν απομακρυνθεί πήρα το τηλέφωνό μου κι άρχισα να καλώ την αστυνομία και την υπηρεσία ασθενοφόρων, οι οποίοι με ενημέρωσαν ότι οι τρομοκράτες πυροβολούσαν εναντίον των ασθενοφόρων δεν μπορούσαν να έρθουν και θα έπρεπε μόνος μου να διαχειριστώ την κατάσταση… Κινήθηκα προς έναν θάμνο λίγο πιο κάτω και τότε ένοιωσα ένα πόνο πίσω στην πλάτη, έβγαλα την μπλούζα μου και τότε ανακάλυψα ότι είχε καλυφθεί από αίμα. Είδα πως η μπλούζα είχε δύο τρύπες στο πίσω μέρος. Αυτό που πίστευα εκείνη τη στιγμή ήταν πως θα πεθάνω και τότε άρχισα να τηλεφωνώ στη φίλη μου και σ’ όλους τους άλλους φίλους μου για να τους αποχαιρετίσω…».
Ο Γιουβάλ αποφάσισε ότι δεν ήθελε να πεθάνει μόνος του μέσα στα χωράφια, σηκώθηκε πάνω και με όση δύναμη του είχε απομείνει άρχισε να τρέχει από θάμνο σε θάμνο μέχρι που συνάντησε ένα οδηγό τζιπ, του έδειξε την πλάτη και αυτός τον πήρε σε ένα καταφύγιο μαζί με δύο άλλα άτομα. Εκεί έμεινε καμιά ώρα. Στο μεσοδιάστημα ο ένας τηλεφωνούσε και στον άλλο, ο γνωστός του γνωστού, ο συγγενής του συγγενή και τελικά ένας από τους συγγενείς του τον βρήκε και τον πήρε στο δωμάτιο ασφαλείας στο σπίτι του.
«Εκεί αντιλήφθηκα ότι και ο Ταμίρ ήταν ζωντανός και έτρεχε από σπίτι σε σπίτι και κτυπούσε τις πόρτες για να βρει κάποιο καταφύγιο. Τελικά τα κατάφερε και βρισκόταν στο διπλανό σπίτι της οικογένειας που με φιλοξενούσε». Έμειναν εκεί μέχρι και το βράδυ της Κυριακής οπόταν και αποφάσισαν να επιστρέψουν πίσω στα σπίτια τους, χωρίς τον φίλο τους τον Ρον που είχε σκοτωθεί κατά την σφαγή.
«Η απώλεια της ελπίδας είναι η απόλυτη ήττα»
Δύο χρόνια μετά την επίθεση της Χαμάς και όσα ακολούθησαν στη Γάζα, είχα – αν θέλετε – την περιέργεια να ακούσω το πως ο ίδιος ο Γιουβάλ βλέπει όλες τις αντιδράσεις διεθνώς.
«Όπου και να πηγαίνω τους λέω αυτό που έζησα αυτό που είδα με τα ίδια μου τα μάτια, αυτό που έδειξαν πολλά βίντεο που γυρίστηκαν με κινητά τηλέφωνα εκείνη την ημέρα. Κάποιοι με πιστεύουν και κάποιοι όχι. Υπάρχουν κι αυτοί που δεν θέλουν να ακούσουν, αυτοί που ξέρουν μόνο όσα διαβάζουν σε κάποιες εφημερίδες ή ακούνε στο ραδιόφωνο. Τα προτιμούν αυτά από μια αυθεντική προσωπική εμπειρία. Προσπαθώ να τους εξηγήσω πως και ο λαός του Ισραήλ όπως όλοι οι λαοί θέλουν να ζουν ειρηνικά».
Ο Γιουβάλ υπενθυμίζει πως δεν είναι ούτε διπλωμάτης, ούτε πολιτικός, αλλά ένας κανονικός 25χρονος που ζει στο Τελ Αβίβ. Ένας 25χρονος ντράμερ που εργάζεται ως μπάρτεντερ, ζει με τη φίλη του και ελπίζει στην ειρήνη.
Η συνάντησή μας έγινε την ημέρα που ανακοινώθηκε η προσπάθεια για επίτευξη συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός με τον Γιουβάλ να ελπίζει ότι στο τέλος θα υπάρξει μια συμφωνία, ελπίζει ότι θα προχωρήσουν για να συζητήσουν για την ειρήνη. Στο μεσοδιάστημα όμως θα πρέπει να απελευθερωθούν οι όμηροι.
Για τον φίλο του τον Ταμίρ, τα όσα έζησε πριν τις 7 Οκτωβρίου 2023 «πραγματικά δεν μετράνε», μου είπε ο ίδιος πέρσι όταν τον συνάντηση στο Τελ Αβίβ. Απ’ εκείνη την κουβέντα μαζί του εκείνο που κράτησα ως δικό του δυνατό μήνυμα, το οποίο άκουσα εκείνες τις ημέρες και από τους άλλους που επέζησαν του τρομοκρατικού κτυπήματος: «Δεν έχω χάσει την ελπίδα μου, συνεχίζω να ελπίζω, γιατί εάν χάσουμε την ελπίδα μας τότε θα είναι η απόλυτη ήττα».
