Άμεση απήχηση είχε η εισήγηση του προέδρου του ΕΛΑΜ να εκδώσουμε διαβατήρια σε αλλοδαπούς, πρόσφυγες και μη, αφού μόλις διαδόθηκε η σχετική αναφορά του, πολλοί επιβιβάστηκαν σε βάρκες και ήδη άρχισε να γεμίζει η νεκρή ζώνη.
Αμέσως μετά τις δηλώσεις του προέδρου του ΕΛΑΜ βούιξε ο Λίβανος και γενικά η Μέση Ανατολή, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Βελουχιστάν, το Ταταρστάν, το Τατζικιστάν, το Καζακστάν, το Κιργιστάν, το Ουζμπεκιστάν, του Τουρκμενιστάν, το Γλαμουριστάν και πάει λέγοντας, ότι στην Κύπρο πολιτεύεται ο πλέον προοδευτικός ακροδεξιός ηγέτης κόμματος χώρας μέλους της ΕΕ (από την οποία δεν μας απέβαλαν ακόμη). Βεβαίως τα πράγματα δεν είναι ρόδινα γι’ αυτούς αφού σε συνθήκες 42-43 βαθμούς (υπό σκιάν) τουςμάντρωσαν σε αντίσκηνα κάτι για το οποίο θα ζητήσουν εξηγήσεις από τον πρόεδρο του ΔΗΚΟ Νικόλα Παπαδόπουλο, ο οποίος στην περίπτωση των αλλοδαπών, ύστερα και από τις δηλώσεις του προέδρου του ΕΛΑΜ, εμφανίστηκε να κινείται δεξιότερα της ακροδεξιάς.
Δεν ξέρω αν την τακτική της κράτησης των αλλοδαπών ανακάλυψε ο ίδιος ο κ. Παπαδόπουλος, αν και μετά που ανακάλυψε τον Νίκο Χριστοδουλίδη, έχει προχωρήσει στον τομέα των ερευνών ανακαλύπτοντας όλο και νέα πράγματα και θαύματα. Μέχρι και τον Μακάριο ανακάλυψε και με το σύνθημα του που αντέγραψε «γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις», το ΔΗΚΟ έγινε αγνώριστο, δεδομένου ότι μας οδηγεί στον 21οαιώνα με συνθήματα του 20ου. Ποια γνώριμη φωνή; Ο Καζαντζίδης για τους παλιούς ή ο ZAF (δεν τους ξέρω κιόλας αυτούς τους σύγχρονους άφωνους) για τους πιο σύγχρονους; Είναι και ο Γιωρκάτζης υποψήφιος (ένα όνομα μια ιστορία) οπόταν αν κατεβούμε από τα δέντρα ίσως βρεθούμε στις μέρες μας κατά τις οποίες η Κύπρος αναγνωρίζεται όλο και πιο πολύ ως σταθεροποιητικός παράγοντας (όπως τους σταθεροποιητές τροφίμων).
Σε αυτό δίνει ώθηση και το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θεωρείται ήδη αναγνωρισμένος ηγέτης, κάτι το οποίο προσθέτει κύρος στο νησί των αγίων και των απατεώνων. Μόνο όταν συνάντησε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο από τον οποίο ζήτησε να φωτογραφηθούν μαζί παρουσιάστηκε κάποιο πρόβλημα. Μέχρι να εξηγήσει στον Γιάννη ότι είναι Πρόεδρος, ότι η Κύπρος είναι χώρα (και όχι μπανανία), και ότι δεν είμαστε η μόνη αφρικανική χώρα με λευκούς κατοίκους (όπως θα έλεγε και ο Χάρυ Κλυν) είδαμε και πάθαμε.
Όταν έκανε κλικ ο Αντετοκούνμπο (ότι δηλαδή έχει ενώπιον του τον διάδοχο του Νίκου Αναστασιάδη, μόνο που δεν του ζήτησε αυτόγραφο. Εχάρηκε δε χαράν μεγάλην και συνεχάρη τον Πρόεδρο για το γεγονός ότι ύστερα από πρωτοβουλία των Ισραηλινών (την οποίαν παρουσιάσαμε ως δική μας) για τη μεταφορά βοήθειας στη Γάζα, στείλαμε ήδη ένα σάκο ρύζι στους Παλαιστινίους. Τους οποίους Παλαιστίνιους δολοφονούν οι σύμμαχοί μας Ισραηλινοί, με τον Πρωθυπουργό των οποίων, επίσης φωτογραφήθηκε (αγκαλιά μάλιστα) ο Πρόεδρός μας.
Χθες αγκαλιά με τον Νετανιάχου, σήμερα με τον Αντεντοκούμπο, μεθαύριο ποιος ξέρει; Αυτό που όπως πληροφορείται η στήλη δεν άρεσε στον Γιάννη, ήταν όντως η φωτογράφηση του Προέδρου μας με τον σύγχρονο Ηρώδη Βενιαμίν Νετανιάχου και προς στιγμή διερωτήθηκε αν έπρεπε να φωτογραφηθεί μαζί του ή όχι, αλλά τελικά για το χατίρι της κόρης του Προέδρου, είπε «τσιμέντο να γίνει» και δέχτηκε να φωτογραφηθούν. Έτσι είχαμε τη φωτογράφηση δύο θρύλων, δύο θεών της μπάλας.
Ο μεν Γιάννης παίζει την μπάλα στα δάκτυλα του, ο δε Πρόεδρος μας (πέραν του ότι παίζει εμάς στα δάκτυλα του) σε όλα τα θέματα που χειρίζεται κλωτσά την μπάλα έξω.
Ο Πρόεδρος βρήκε την ευκαιρία και εξήγησε στον Γιάννη τις θέσεις μας στο κυπριακό και ότι επιδιώκει να επαναρχρίσει ο διάλογος που σταμάτησε στο Κραν Μοντανά αλλά στο σημείο αυτό ο Γιάννης, ο οποίος για να λέμε την αλήθεια δεν κατέχει από πολιτική, ρώτησε αυθορμήτως τον Πρόεδρο γιατί εγκατέλειψε το Κραν Μοντανά και τώρα θέλει να αρχίσει εκ νέου η διαδικασία από εκεί που έμεινε. Τέλος πάντων, δεν ξέρω αν πλέον πιστεύει κανείς ότι θα λυθεί το κυπριακό αλλά να ρωτήσω και κάτι αφελές: Εδώ ο Πρόεδρος δεν μπορεί να λύσει το θέμα του χαλουμιού ΠΟΠ και θα λύσει το κυπριακό; Εν πάση περιπτώσει, δεν επιθυμώ να επεκταθώ σεβόμενος τη στενοχώρια που περνά για το γεγονός ότι αφαίρεσε την κυπριακή υπηκοότητα από τον συμπατριώτη μας Τζο Λόου. Η στεναχώρια σχετίζεται και με το γεγονός ότι την περίοδο που παραχωρήθηκε η κυπριακή υπηκοότητα στον κ. Λόου, ο Πρόεδρος μας ήταν διευθυντής του Διπλωματικού Γραφείου του Προέδρου της Δημοκρατίας και ως Κυβερνητικός Εκπρόσωπος.
Και επειδή κάποιοι διερωτώνται κατά πόσον μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου ήταν και ο νυν Γενικός Εισαγγελέας, να τους πληροφορήσω πως ο κ. Γιώργος Σαββίδης δεν ήταν υπουργός το 2015. Και για όσους δεν υπολογίζουν τον κ. Σαββίδη, να τους ενημερώσω ή να τους υπενθυμίσω, πως υπήρξε πανελληνιονίκηςκαι κάτοχος παγκύπριας επίδοσης στο άλμα εις ύψος. Ύστερα εγκατέλειψε τις επιδόσεις του ύψους και άρχισε τις επιδόσεις του βάθους, αν και δεν μπορεί να πει κανείς πως είναι ή του ύψους ή του βάθους. Αν, όμως, καταφέρει και παύσει τον Γενικό Ελεγκτή, τότε είναι δυνατόν σε μια από τις επόμενες δημοσκοπήσεις το ποσοστό αυτών που δηλώνουν ικανοποιημένοι από το έργο που επιτελεί, μπορεί να φτάσουν και το 10%.
Όμως για να επανέλθουμε στον Τζο Λόου, ας μην ξεχνάμε πως έδωσε και μίζα €300.000 στον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Β’. Αλλά ο τέως Αρχιεπίσκοπος δήλωσε πως αν η κυβέρνηση της Μαλαισίας ζητήσει τις €300.000 θα τις παραδώσει. Ειλικρινά μου θυμίζει το εξής ανέκδοτο με τους τρεις παπάδες, οι οποίοι συζητούσαν τι κάνουν με τις εισφορές των πιστών. Ο πρώτος είπε: «Βάζω τα κέρματα σε ένα δίσκο, τραβώ για γραμμή κάτω στη γη τα ρίχνω πάνω και όσα πέσουν αριστερά είναι δικά μου και όσα πέσουν δεξιά είναι του Θεού».
Ο δεύτερος είπε: «Κι εγώ τραβώ μια γραμμή στη γη, ρίχνω τα χρήματα που βρίσκονται στο δίσκο πάνω, και όσα πέσουν δεξιά είναι δικά μου ενώ όσα πέσουν αριστερά είναι του Θεού». Όταν οι δύο ρώτησαν τον τρίτο, τι κάνει αυτός, απάντησε: «Εγώ δεν τραβώ γραμμή κάτω στη γη. Από σεβασμό στο Θεό του δίνω επιλογή. Ρίχνω τα κέρματα προς τα πάνω και λέω, Θεέ μου όσα θέλεις πάρε».
