Πάει κι αυτή η εκλογική μάχη, άλλη μια στη φαρέτρα μας. Κατ’ αρχή να παινέψω το σπίτι μας για τη σκληρή, πολύωρη έως και εξοντωτική εργασία για να ενημερώσουμε τον κόσμο έγκυρα και έγκαιρα.
Κατά δεύτερον, τι κράτησα από τις εκλογές. Ο θρίαμβος Φειδία θα ήταν μια ψήφος διαμαρτυρίας αν έπαιρνε ένα πέντε-έξι τοις εκατό. Το ποσοστό του δηλώνει κάτι πολύ βαθύτερο, που μιλάει τόσο για μας ως ψηφοφόρους, αλλά ακόμη περισσότερο στο πολιτικό σύστημα και τα κόμματα, που τους πρόλαβαν οι καιροί και τους τοποθέτησαν στα σκονισμένα ράφια. Βαρετοί κι ασήκωτοι. Η απάντησή, όμως, είναι ένας νεαρός σοσιαλμιντιάς; Σηκώνει συζήτηση.
Περισσότερο με τρομάζει η άνοδος της ακροδεξιάς, σε Κύπρο και Ευρώπη, που προμηνύει μαύρες μέρες για την τόπο και την ανθρωπότητα γενικότερα, να με θυμηθείτε. Τα υπόλοιπα με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Θα με συγκινούσαν αν ζούσαμε σε κανονική χώρα. Αλλά δεν. Αυτά σε συντομία.
ΓΑΓΚΑΣ
