Πέρα από τα επικοινωνιακά τεχνάσματα, το σόου μπροστά στις κάμερες, τις εικόνες στο ίνσταγκραμ, την υποκρισία των αρχόντων, υπάρχει και η πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα που λέει πως η Πάφος κάηκε εξαιτίας της ολιγωρίας μιας Δημοκρατίας να προστατεύσει τα δάση, τις κοινότητες, τους ανθρώπους και να προμηθεύσει τον μηχανισμό της με όπλα για κατάσβεση των πυρκαγιών. Η πραγματικότητα που λέει πως για άλλη μια χρονιά, αποδείχθηκε η ανετοιμότητα και η ανικανότητα του κράτους να αποκτήσει εγκαίρως τα πτητικά μέσα πριν το ξέσπασμα των πρώτων πυρκαγιών -θα έχει κι άλλες ασφαλώς και ας προσευχηθούμε να μην υπάρξουν θύματα.
Κατά τα άλλα, οι κυβερνώντες -και ας ελπίσουμε να μη συμβαίνει αυτό στους θεσμούς και στα τμήματα που θα ασχοληθούν με άλλες πυρκαγιές- δίνουν την εντύπωση της υπεροψίας και της μέθης, σαν να βρίσκονται ακόμα στο βράδυ της δεύτερης Κυριακής των προεδρικών εκλογών. Ώρες ώρες θυμίζουν και τον νέο ευρωβουλευτή που κάνει μαθήματα μετά που εξελέγη, για να δει πόσες φορές θα ταξιδεύει στις Βρυξέλλες και δεν θυμίζουν επ’ ουδενία την ηγεσία μιας χώρας με τέτοιο ιστορικό πυρκαγιών. Δεν είναι μεμονωμένο αυτό που συνέβη στην Πάφο και -πάλι- χρειάζονται να πέσουν κεφάλια, μήπως και αλλάξει κάτι. Τώρα αυτό της υπουργού Γεωργίας. Στην επόμενη του ίδιου του Προέδρου.
ΑΛ.ΜΙΧ.
