Υπάρχουν, λοιπόν, και τέτοιοι; Μάλιστα, υπάρχουν κι ο αριθμός τους φτάνει στις είκοσι τρεις χιλιάδες και πεντακόσιους.
Ο αριθμός δεν είναι αυθαίρετος, καθώς ισούται με τη συνολική χωρητικότητα ατόμων (23.500) σε δασικούς εκδρομικούς χώρους, όπου οι επισκέπτες μπορούν νομίμως να ψήσουν τις σούβλες τους, να πιούν τις μπίρες τους, να φτάσουν στο τσακίρ κέφι και…ας καεί το πελεκούδι.
Αυτή την παράλογη αποκοτιά μας που τη λέμε έθιμο, έθεσε μετά τη φονική πυρκαγιά στη ορεινή Λεμεσό με ένα εξαιρετικό άρθρο του στον Φ. ο συνάδελφος Φίλιππος Στυλιανού, προειδοποιώντας δραματικά:
«Όσα προληπτικά μέτρα κι αν ληφθούν, η σπίθα δεν χρειάζεται καν ριπή αέρα για να φτάσει εκεί που δεν πρέπει. Οι εκδρομείς ανάβουν τις φουκούδες τους όπου βρουν και έξω από τις ψησταριές. Μπορεί κανείς να φανταστεί τόνους από αναμμένα κάρβουνα να σπινθηροβολούν επί ώρες μέσα τα δάση μας; Είναι το Τμήμα Δασών, το υπουργείο Γεωργίας ή το υπουργείο Εσωτερικών σε θέση να εγγυηθούν ότι το ανεπιθύμητο δεν θα συμβεί;».
Απαντήστε, κύριοι/κυρίες υπεύθυνοι. Μπορείτε να εγγυηθείτε;
Ο Φίλιππος προτείνει και τη λύση: Πάμε εκδρομή με έτοιμο φαγητό που προσφέρει και γευστική απόλαυση, και έχουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο, να χαρούμε το φυσικό περιβάλλον.
Κι εμείς ρωτούμε: Θα ενεργήσουμε και μια φορά προληπτικά απαγορεύοντας εντελώς το άναμμα φωτιάς στο δάσος, ή θα μιλήσουμε και πάλι για έθιμο τύπου λαμπρατζιάς και θα… βάλουμε μυαλό, όταν γίνει το κακό;
ΠΑΥ. Κ. ΠΑΥ.
