Παρακολουθώ τις άγονες, ατέλειωτες συζητήσεις για την προωθούμενη μεταρρύθμιση στην Παιδεία. Βαρύ και ασήκωτο έχει γίνει το θέμα, ανιαρό και εκνευριστικό για όλους εμάς, που επιμένουμε ακόμη να ενδιαφερόμαστε για τα κοινά και να παρακολουθούμε την κουραστική επανάληψη των ίδιων εκατέρωθεν επιχειρημάτων, σε ένα σκηνικό «ου με πείσεις καν με πείσεις».
Ζήσαμε ουκ ολίγες φορές το ίδιο έργο. Το μόνο που άλλαζε κατά καιρούς ήσαν οι πρωταγωνιστές. Διότι το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο: Σπατάλη χρόνου και φαιάς ουσίας, πολλά λόγια και άλλα τόσα όμορφα συνθήματα, απεργιακές κινητοποιήσεις και κωλυσιεργία μέχρι να φτάσουμε σε εκλογές.
Οπότε, ποιος θυσιάζει την ψήφο των χιλιάδων μελών της ΠΟΕΔ, της ΟΕΛΜΕΚ, της ΟΛΤΕΚ, των οικογενειών και των εξαρτωμένων τους; Συμβιβασμός, να τελειώνουμε. Αυτό, καλοί μου συμπολίτες, προβλέπω ότι θα γίνει και τώρα. Μεταρρύθμιση σημαίνει αλλαγή, ανατροπή, υπέρβαση. Προκαλεί φόβο, ανησυχία, περιχαράκωση, αντίδραση. Όταν η διαχρονική ανοχή εξέθρεψε τον αλαζονικό συνδικαλισμό, η πραγματική μεταρρύθμιση προϋποθέτει αποφασιστικότητα και σύγκρουση. Τολμάτε;
Γι’ αυτό η αφεντιά μου τολμά, μάλλον εκ του ασφαλούς, να προβλέψει την προδιαγεγραμμένη πορεία των πραγμάτων: Μηδέν εις το πηλίκον!
ΠΑΥ.Κ.ΠΑΥ.
