Ως ψυχολόγος, ο Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου εξασκείται στη διερεύνηση των σκέψεων, των συναισθημάτων, των συμπεριφορών και των συμπτωμάτων των ανθρώπων. Αναπόφευκτα, όπως λέει, κάνει το ίδιο και με τον εαυτό του, με την ιδιότητα του ποιητή. «Η ποίηση αποτελεί το εργαλείο ώστε να κάνω ενδοσκόπηση και αυτοπαρατήρηση», σχολιάζει.

– Τι συνδέει την πρόσφατη ποιητική σας συλλογή «Ανθρωπόκαινος» με την προηγούμενη που είχε τίτλο «Υπερκαινοφανής»; Ο Υπερκαινοφανής εκδόθηκε το 2017 και η Ανθρωπόκαινος το 2022. Τα δύο βιβλία αποτελούν συρραφή ποιημάτων με τρόπο που να χαρακτηρίζονται και οι δύο συλλογές από ροή και αφηγηματικότητα. Δεν πρόκειται δηλαδή για σκόρπια ποιήματα. Και τα δύο βιβλία είναι διπλά, αποτελούνται από δύο επιμέρους ενότητες που μπορούν να διαβαστούν είτε ξεχωριστά είτε συγκριτικά. Επίσης, και στα δύο βιβλία το ποιητικό υποκείμενο ταξιδεύει διαμέσου του χρόνου, αρχικά του κοσμογονικού χρόνου κι έπειτα του δικού του προσωπικού χρόνου. Η διαφορά είναι ότι στον Υπερκαινοφανή οι μεταφορές που χρησιμοποιούνται έχουν ληφθεί κυρίως από την αστρονομία, ενώ στην Ανθρωπόκαινο από τη γεωλογία.

– Η ιδιότητα του ψυχοθεραπευτή πώς επιδρά στη συγγραφική σας ιδιότητα; Λόγω της ιδιότητάς μου αυτής εξασκούμαι συνεχώς στη διερεύνηση των σκέψεων, των συναισθημάτων, των συμπεριφορών και των συμπτωμάτων των ανθρώπων. Αναπόφευκτα, κάνω το ίδιο και με τον εαυτό μου. Η ποίηση αποτελεί το εργαλείο ώστε να κάνω ενδοσκόπηση και αυτοπαρατήρηση. Θα έλεγα ότι η ποίηση είναι για εμένα ο καθρέφτης όπου αντικρίζω, συλλαμβάνω και νοηματοδοτώ τον εαυτό μου.

– Πώς καταλήγουν οι σκέψεις σας στο χαρτί; Τι πυροδοτεί την έμπνευσή σας;  Συνήθως η έμπνευσή μου πυροδοτείται από τα βιώματά μου ή την ανάμνηση των βιωμάτων μου. Οι στίχοι, στην πρώτη τους μορφή έστω, μου υπαγορεύονται, είναι λες και καταγράφω τις εσωτερικές μου φωνές. Έπειτα, βέβαια, ξεκινά το κοπιαστικό έργο της επιμέλειας των ποιημάτων. Η επιμέλεια της Ανθρωπόκαινου, μετά τη συγγραφή της, κράτησε ενάμιση χρόνο.

– Τι μπορεί να προσφέρει η ποίηση στον κόσμο σήμερα; Δυστυχώς, δεν νομίζω και πολλά. Δεδομένου ότι ελάχιστοι άνθρωποι διαβάζουν ποίηση, θεωρώ ότι δεν μπορεί να επέλθει κάποιου είδους κοινωνική αλλαγή μέσω αυτής της οδού. Αυτή τη στιγμή η ποίηση είναι ένα λογοτεχνικό είδος με το οποίο δεν ασχολούνται πολλοί. Μάλιστα, για αστείο, λέμε πολλές φορές ότι οι άνθρωποι που γράφουν ποίηση στην Κύπρο είναι περισσότεροι από τους ανθρώπους που διαβάζουν ποίηση. Θέλω να πιστεύω ότι όσοι γράφουμε ενδυναμωνόμαστε, έστω για να πετύχουμε προσωπική αλλαγή.

– Είναι κάποιο ποίημα που ξεχωρίζετε από τη συλλογή και γιατί; Όχι, η συλλογή δομείται από 128 ποιήματα που συνδέονται με ένα αόρατο νήμα μεταξύ τους, όλα μαζί οικοδομούν τη στρωματογραφία της Ανθρωπόκαινου Εποχής αλλά και την προσωπική μου στρωματογραφία. Έχω εργαστεί ώστε το κάθε ένα από αυτά να έχει τον δικό του λόγο ύπαρξης μέσα στο βιβλίο και να βρίσκεται στην πιο κατάλληλη για αυτό θέση. Μέρος της δουλειάς που έγινε ήταν προς την κατεύθυνση να υφανθούν οι σχέσεις των ποιημάτων μεταξύ τους.

– Ποιο βιβλίο που διαβάσατε πρόσφατα σας άρεσε; «Ν’ αγαπάς και να χάνεις: αντιμετωπίζοντας την απώλεια» του Robert Neimeyer, εκδόσεις Κριτική, 2006. Ένα εξαιρετικό βιβλίο που με έχει βοηθήσει τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο.

 

 

Ελεύθερα, 26.2.2023