Εύα Κουρσουμπά: Είναι κάτι σαν ψυχοθεραπεία η συγγραφή

«Δεν θεωρώ πως υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα στην καταγραφή της ιστορίας είτε των εθνών, είτε των οικογενειών»

– Το σημείο εκκίνησης για τη συγγραφή του «Πεταλούδες στο Μπάνιο» ήταν κάποιο συγκεκριμένο συμβάν; Πιστεύω πως για τη συγγραφή κάθε λογοτεχνικού βιβλίου η έμπνευση του συγγραφέα πηγάζει από κάποια προσωπική εμπειρία ή από κάτι που άκουσε, διάβασε, είδε. Το βιβλίο αυτό περιέχει ψήγματα από την προσωπική και οικογενειακή ιστορία μου, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος είναι μυθοπλασία.  Έτσι κι αλλιώς δεν θεωρώ πως υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα στην καταγραφή της ιστορίας είτε των εθνών, είτε των οικογενειών. Όσα καταγράφονται έχουν περάσει μέσα από τις προσωπικές πεποιθήσεις, τα βιώματα, τις εμπειρίες, τις απόψεις κάθε συγγραφέα. Ακόμα και οι μνήμες των μελών μιας οικογένειας για κάποια κοινή εμπειρία, διαφέρουν σημαντικά όταν συγκρίνονται χρόνια μετά. Υπάρχει μόνο η επινοημένη πραγματικότητα του καθενός από μας, και μ’ αυτήν πορευόμαστε, αυτήν πιστεύουμε και αυτήν αναπαράγουμε.

– Πώς θα συστήνατε το νέο σας βιβλίο σε κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτε για σας; Ανήκει στο genre γνωστό ως family saga που υπηρέτησαν και υπηρετούν πολλοί σημαντικοί συγγραφείς, κυρίως στη Λατινική Αμερική. Είναι το χρονικό μιας οικογένειας με τρία κορίτσια που ζουν, στα τέλη της δεκαετίας του ’60,  στην πρωτεύουσα μιας νησιώτικης πολιτείας που έχει ανακτήσει την ανεξαρτησία της από τον αγγλικό ζυγό και βρίσκεται σε ρυθμούς ταχείας ανάπτυξης και εκμοντερνισμού. Το βιβλίο περιλαμβάνει πολλές αναδρομές στις ιστορίες των προγόνων των κοριτσιών και προβολές στις μελλοντικές, ενήλικες ζωές τους. Η πλοκή διαδραματίζεται σε πολλές διαφορετικές χώρες και χρονικές περιόδους: από την Αμερική των Ελλήνων μεταναστών του ’30 και τα μαζικά ρεύματα μετανάστευσης, στη φτωχή Ισπανία μέχρι την ακμάζουσα ελληνική κοινότητα της Αιγύπτου πριν το μέσο της δεκαετίας του ’50.

 

– Ποιο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι κατά τη διάρκεια της συγγραφής; Απολαμβάνω κάθε φάση της συγγραφής και το μόνο που βαριέμαι είναι το κυνηγητό του τελικού «ν» και άλλα συναφή στη φάση της διόρθωσης.

– Αλήθεια, τι ήταν αυτό που σας ώθησε στο γράψιμο; Η ανάγκη για επικοινωνία, η επιθυμία να διηγηθώ ιστορίες που θα ταξιδέψουν τον κάθε αναγνώστη στον κόσμο γύρω του και μέσα του, που αρχίζει με ένα Sound of Music και καταλήγει με το Sound of Silence. Είναι κάτι σαν ψυχοθεραπεία η συγγραφή αλλά και η ανάγνωση επίσης. Μια απόδραση από την πραγματικότητα του αναγνώστη στην πραγματικότητα του συγγραφέα, μια ευκαιρία να συγκεντρώσουμε τη σκέψη και το συναίσθημά μας σε ήρωες και ιστορίες που μας συναρπάζουν, μας αγγίζουν, μας ψυχαγωγούν, χωρίς να μας πονούν.

– Αλήθεια, από πού παίρνετε ιδέες για τα βιβλία σας; Από παντού. Την καθημερινότητα, την επικαιρότητα, τη συνάφεια.