«Αγάπησέ με να μην χαθούμε / να γίνουμ’ ένα ν’ αντισταθούμε / να γίνω λιώμα στην αγκαλιά σου / να πίνω εσένα στην υγειά σου…» (τραγούδι που ερμήνευσε η Λία Βίσση για την ενημέρωση για τον HIV).
«Αν σου πω, στο τέλος της εξέτασης, πως το αποτέλεσμα είναι θετικό, πώς θα αντιδράσεις;». Ακούμπησα την πλάτη μου στην καρέκλα, κοίταξα για λίγο έξω από το παράθυρο, στον ακάλυπτο χώρο, ένα ενημερωτικό φυλλάδιο για την «προφύλαξη μετά την έκθεση-PEP» που βρισκόταν δίπλα από το δεξί μου χέρι και τον κοίταξα στα μάτια. «Δεν σκέφτηκες το ενδεχόμενο;», με ρώτησε. «Το είχα απωθήσει. Και τώρα που το αναφέρεις το συνειδητοποιώ ξανά», είπα. «Λοιπόν;», είπε και καθάρισε με οινόπνευμα τον δείχτη του αριστερού μου χεριού για να το τρυπήσει παίρνοντας αίμα – η μέθοδος λέγεται «rapid test» (πόσο οικείος πια σ’ εμάς όρος) και το ποσοστό εγκυρότητας κυμαίνεται από 99,6% έως 100%. «Νομίζω πως θα ήμουν ψύχραιμος», του είπα. Αν και δεν ήμουν απολύτως βέβαιος.
«Συνήθως πώς αντιδρούν αυτοί που τους λες πως πρέπει να κάνουν επανεξέταση – προφανώς γιατί το αποτέλεσμα δείχνει να είναι θετικό στον ιό;». Παίρνοντας το αίμα μου, το έβαλε σε κάποια μικρά μπουκαλάκια και κάλυψε με τσιρότο το τρύπημα στο δάχτυλό μου. «Ποικιλοτρόπως. Άλλοι είναι ήρεμοι, άλλοι κλαίνε ξαφνικά, άλλοι ρωτούν να μάθουν περισσότερα και πώς να αντιμετωπίσουν όλο αυτό που συμβαίνει, άλλοι μου ζητάνε να πάω μαζί τους σε κάποιο κρατικό νοσοκομείο γιατί δεν είναι έτοιμοι να το αναφέρουν ούτε καν στον κολλητό τους – μου ‘χει τύχει ακόμη και λιποθυμία». Κοίταξα ξανά το αίμα που μαζί μ’ ένα υγρό που διαλυόταν μέσα σ’ αυτό είτε σκούραινε είτε γινόταν κατάλευκο. «Λοιπόν; Τι δείχνει;».
Με την Μ. είμαστε φίλοι πολλά χρόνια. Τέλη Αυγούστου ήρθε να με πάρει απ’ το σπίτι με το αυτοκίνητό της -κάπως μελαγχολική, αν και πάντοτε της συνέβαινε αυτό όποτε χώριζε-, με κατεύθυνση σε κάποιο απόμερο café στον Άγιο Δομέτιο, πίσω από τα Ιπποδρόμια – «να ‘μαστε ήσυχα», είπε. Δεν ήθελε πολύ κόσμο, ζήτησε χυμό πορτοκάλι, είπα ένα «κάντον unfollow στα social, είναι η πιο ασφαλής μέθοδος» και τράβηξε νευρικά μια ρουφηξιά από το τσιγάρο που μόλις είχα ανάψει. «Είμαι οροθετική. Αυτό ήθελα να σου πω».
Η στιγμή ήταν αμήχανη, σε δευτερόλεπτα συνειδητοποίησα πόσο ανέτοιμος ήμουν να αντιμετωπίσω πρώτη φορά κάτι που γειτνιάζει με την καθημερινή μας υγεία ως ατύχημα κι είπα κάτι σαν «κανείς δεν πεθαίνει απ’ αυτό, το ξέρεις». «Ναι, και στο λέω τώρα που το ποσοστό του λεγόμενου ιικού φορτίου στον οργανισμό μου είναι πολύ χαμηλό και μη ανιχνεύσιμο. Το ήξερε μόνο ο φίλος μου ο οποίος ήταν επίσης οροθετικός απ’ την αρχή της σχέσης μας – κανείς άλλος, ούτε φίλοι, ούτε συγγενείς, ούτε γνωστοί. Ζούμε στην Κύπρο, μην ξεχνάς – ο τόπος είναι μικρός και τα στόματα μεγάλα».
Ο φόβος σπάνια περιγράφεται με ακρίβεια. Προσπάθησε. Μου μίλησε για τα βράδια που πέρασε κλαίγοντας, για τα πήγαινέλα στη «Γρηγόριο Κλινική», για τη νοσηλεύτρια που την αισθανόταν σαν αδελφή της, για την συνειδητοποίηση και την κατανόηση ενός προβλήματος που «δεν είναι το τέλος του κόσμου». Ύστερα μου είπε «τώρα είμαι καλά», αλλά πως θα συνεχίσει την αγωγή. Και πως το πιο σημαντικό είναι η πρόληψη, πως «δεν έχει νόημα να ψάχνεις το «γιατί» και «από ποιον», γιατί αυτό δεν αλλάζει το τι συνέβη στο παρελθόν.
Όταν έγινε την προηγούμενη Κυριακή η συνέντευξή μας με την κυρία Φρύνη Βεναρδή που δημοσιεύεται σήμερα -αυτή τη γυναίκα σύμβολο στον αγώνα κατά του aids, κι αυτό δεν είναι καθόλου σχήμα λόγου όταν κάποτε έπρεπε να μετακινήσει βουνά· τα βουνά της προκατάληψής μας- της ανέφερα και τη δική μου περίπτωση: Όταν έπειτα από ένα ατύχημα, πήγα μια Κυριακή πρωί στη Λάρνακα, στη «Γρηγόριο», κι έζησα από πρώτο χέρι την απόλυτη διαθεσιμότητα των νοσοκόμων που ήταν σε βάρδια, την ευγένειά τους, την διακριτικότητά τους (ούτε το μικρό μου όνομα δεν με άφησαν να τους αναφέρω), τις λεπτομερείς εξηγήσεις τους γι’ αυτό που θα ακολουθούσε ως προληπτική θεραπεία -την PEP (Post Exposure Prophylaxis), την μέθοδο προστασίας μέσα σε 72 ώρες από το συμβάν, με ειδικά χάπια-, τον ευγενέστατο -σαν από άλλο κόσμο γιατρό-, κ. Δημητριάδη και τις διευκρινήσεις του για την συγκεκριμένη ποσότητα των truvada και kaletra που θα ‘πρεπε να κάνω μέρος της καθημερινότητάς μου για ένα μήνα πριν την επανεξέταση.
Κι είπα στην κ. Φρύνη Βεναρδή, στο τέλος της συγκλονιστικής της αφήγησης, «ευτυχώς που βρήκατε το κουράγιο να μιλήσετε τότε, σε χρόνια που το aids ήταν συνώνυμο της κατάρας». Ξέρω πως χίλιες φορές θα ‘θελε να ‘χε κοντά της τον Γρηγόρη της, τα παιδιά του, τα εγγόνια της ίσως, την ευτυχία του και την αγάπη του – αλλά της είπα, σαν παρηγοριά, πως χίλιοι, δέκα χιλιάδες Γρηγόρηδες γέννησε μετά, εκατό χιλιάδες Γρηγόρηδες έκανε παιδιά δικά της και τους χάιδεψε τρυφερά το πονεμένο τους σώμα σα να ‘ταν άγιο, παρηγορώντας ίσως κάπως κι η ίδια την μεγάλη τρύπα στην καρδιά της.
Για περισσότερες Πληροφορίες για το K.Y.F.A και δωρεάν εξέταση για τον HIV: 1464, 25340305.
xatzigeorgiou@yahoo.com
Ελεύθερα, 28.11.2021.
