«Αν πρέπει να συνοψίσεις αυτό που ζούμε σε μία μόνο πρόταση, θα έλεγα ότι είμαστε στο τέλος του ανθρωπισμού», λέει ο Κολομβιανός συγγραφέας Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες σε συνέντευξη του στην Lifo. «Έχουμε απομακρυνθεί κατά πολύ από τις ανθρώπινες αξίες που θέτουν τον άνθρωπο στο επίκεντρο. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πιστεύαμε ότι η ανθρώπινη ζωή ήταν προτεραιότητα, αλλά φαίνεται ότι έχουμε απεμπολήσει τον μετα-επαναστατικό κόσμο της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων και του τρίπτυχου «ελευθερία – ισότητα – αδελφοσύνη», αφού βιώνουμε μια αντεπανάσταση που καθοδηγείται από έναν άκρατο λαϊκισμό και μηδενισμό με στόχο την αναίρεση και κατάργηση των επιτευγμάτων που καταφέραμε να διατηρήσουμε εδώ και μισό αιώνα, ακόμα και την ίδια την πιστή στον άνθρωπο».
Την ίδια ώρα ο ΟΗΕ καταγράφει στην ετήσια έκθεσή του αύξηση της βίας κατά των παιδιών σε ποσοστό 25% το 2024 σε σύγκριση με το 2023. Από τη Λωρίδα της Γάζας μέχρι τη ΛΔ Κονγκό. Πρόκειται μάλιστα για τον υψηλότερο αριθμό που καταγράφηκε τα τελευταία 30 χρόνια αφότου δημιουργήθηκε ο μηχανισμός του ΟΗΕ για παρακολούθηση της βίας κατά των παιδιών. Το τραγικό ρεκόρ καταρρίπτει εκείνο που καταγράφτηκε την αμέσως προηγούμενη χρονιά, το 2023, όταν είχε ήδη σημειωθεί αύξηση 21% σε σύγκριση με το αμέσως προηγούμενο έτος. «Τα παιδιά συνεχίζουν να πληρώνουν το πιο βαρύ τίμημα των ακατάπαυστων εχθροπραξιών στον πλανήτη», σημειώνει ο ΟΗΕ. «Τα κλάματα των αθώων παιδιών, που θα έπρεπε να μαθαίνουν να διαβάζουν ή να παίζουν μπάλα, αλλά αντί γ’ αυτό αναγκάστηκαν να μάθουν πώς να επιβιώνουν από πυρά ή βομβαρδισμούς, θα έπρεπε να μας κρατάνε ξύπνιους κάθε νύχτα», έκρινε σε ανακοίνωση που συνοδεύει την έκθεση η Βιρχίνια Γάμπα, ειδική επιτετραμμένη του ΟΗΕ για το ζήτημα. «Θα όφειλαν να μας αφυπνίσουν. Είμαστε σε σημείο από όπου δεν υπάρχει επιστροφή».
Τα παλαιστινιακά εδάφη βρίσκονται στην πρώτη θέση της τραγικής κατάταξης, κι ακολουθούν η ΛΔ του Κονγκό, η Σομαλία, η Νιγηρία, η Αϊτή και άλλες χώρες όπως το Σουδάν, η Κολομβία… Δεν είναι μόνο στα πεδία των μαχών που θυματοποιούνται τα παιδιά αλλά και σε φτωχές χώρες όπου στρατολογούνται για εγκληματικές πράξεις, βιάζονται, ακρωτηριάζονται, δολοφονούνται, απάγονται…
Φτάσαμε λοιπόν σε αυτό το σημείο. Η ζωή των παιδιών -κάποιων παιδιών που είναι όμως πάρα πολλά- να μην έχει καμμιά αξία. Η θέα του θανάτου τους, ακαριαία ή βασανιστικά αργού, να μην κινητοποιεί τα αντανακλαστικά της ψυχής. Εντούτοις θα εξακολουθήσουμε, κάποιοι, να ψιθυρίζουμε τους στίχους των Λευτέρη Παπαδόπουλου και Γιώργου Θεοδωράκη: Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα.
